Мроi Багны (СИ)

- Вы такая добрая... - сказала Нара.

Жанчына за╝см╕халася ╕ пацалавала дзя╝чынку ╝ макушку.

- А зараз трэба класц╕ся спаць, мая м╕лая. Гадз╕на ╝жо позняя.

Жанчына ╝лажыла дзя╝чынку ╝ пасцель, паправ╕ла пуховыя падушк╕ ╕ дбайна падгарнула ко╝дру. Потым яна села на краёчак ложка ╕ дал╕катна ╝зяла дзя╝чынку за руку.

- Заставайся з нам╕, Нара, - сказала жанчына.

- Назус╕м? - спытала дзя╝чынка.

Жанчына к╕╝нула.

- Я ╝жо пагутарыла з Варгусам. Яму за╝сёды хацелася мець дачку, асабл╕ва такую прыгажуню. Кал╕ скончыцца каранц╕н, мы з мужам зоймемся паперам╕ ╕ аформ╕м удачарэнне. Мы зроб╕мся тва╕м╕ бацькам╕, ╕ ты будзеш жыць у гэтым пако╕.

- А што стане з Янам? - ц╕ха спытала Нара.

- З к╕м? Ах, з гэтым... - жанчына спахмурнела. - Забудзь ты пра яго, Нара. Надыдзе ран╕ца, ╕ ён пойдзе сваёй дарогай, а ты застанешся з нам╕. Мы н╕кому не дазвол╕м цябе пакры╝дз╕ць!

Жанчына сх╕л╕лася над Нарай ╕ пацалавала яе ╝ лоб.

- Дабранач, м╕лая. За╝тра я прыгатую табе пампушак з дзядо╝н╕кавым мёдам. Сп╕!

Жанчына ╝зяла свечку ╕ выйшла, ц╕хенька зачын╕╝шы за сабой дзверы. Нара ляжала, нацягну╝шы ко╝дру да падбароддзя ╕ зак╕ну╝шы рук╕ за галаву, ╕ глядзела на столь, размаляваную с╕н╕м╕ ╕ жо╝тым╕ зорачкам╕, як╕я мякка свяц╕л╕ся ╝ цемры. У доме было ц╕ха - мус╕ць, кат ╕ яго жонка ╝жо паснул╕. Нара адк╕нула ко╝дру ╕ выбралася з пасцел╕. Калматы дыван на падлозе прыемна казыта╝ яе босыя ступн╕. Яна не без шкадавання ск╕нула начную кашулю ╕ нацягнула калючыя паласатыя панчох╕ ╕ шэрую сукенку. Потым яна сунула ног╕ ╝ чарав╕к╕, але паразважа╝шы трох╕, зняла ╕х ╕ ╝зяла ╝ рук╕. У адных панчохах яна бясшумна падкралася да дзвярэй ╕ ╝зялася за ручку. Дзверы падал╕ся. Дзя╝чынка высл╕знула ╝ цёмны кал╕дор, таропка збегла ╝н╕з па лесв╕цы ╕ ╝вайшла ╝ кухню. Тут было светла ад снегу за акном.

Ян не спа╝. Ён сядзе╝ на сенн╕ку, прых╕ну╝шыся да сцяны ╕ абхап╕╝шы кален╕ рукам╕. Ён не руха╝ся, яго шэры твар здава╝ся застыглым, амаль нежывым, але дзя╝чынцы падалося, быццам па яго шчоках цякуць слёзы. Яна нячутна набл╕з╕лася да яго ╕ паклала руку яму на плячо. Ян ускрыкну╝ ╕ адх╕сну╝ся.

- Ой, прабач, - спалохана выдыхнула Нара.

Ян паспешл╕ва абцёр твар рукавом.

- Нара, не раб╕ так больш, добра? - сказа╝ ён.

- Не буду...

- Нара, навошта ты вярнулася? - спыта╝ Ян. - Табе ж сказана было, што ад мяне лепш трымацца далей.

- Дык ты не спа╝? Ты чу╝, як мы разма╝лял╕...з гэтай жанчынай?

Ян ма╝ча╝.

- Але ж гэта няпра╝да? Тое, што яна нагаварыла пра цябе? - дапытвалася Нара.

- А кал╕ пра╝да?

Пав╕сла па╝за.

- Ян, я думала, што ты на вайне... А аказваецца, на эшафоце, - Нара прама╝ляла гэтыя словы павольна, быццам не разумеючы ╕х сэнсу. - Я ведала, канечне, что забойцам выдз╕раюць вочы, але я ╕ падумаць не магла... Што ты зраб╕╝, Ян?

- Сыходзь.

Ён апусц╕╝ся на сянн╕к ╕ зац╕х, адвярну╝шыся да сцяны.

- Ян, - пакл╕кала Нара.

Ён не азва╝ся. Нара села на сянн╕к побач з ╕м.

- Ян, я зус╕м цябе не ведаю, - сказала дзя╝чынка. - Ты н╕чога пра сябе не расказваеш. Але за ╝весь гэты час ты н╕ разу мяне не пакры╝дз╕╝. Ты не зраб╕╝ мне н╕чога дрэннага. Кал╕ б ты хаце╝ зраб╕ць мне якую-небудзь шкоду, то да╝но бы ╝жо... Ян, я застануся з табой.

- Не трэба, Нара. Са мной сапра╝ды небяспечна.

- Але чаму?

- Я, апроч ╝сяго ╕ншага, яшчэ ╕ збеглы мяцежн╕к, - у яго вырва╝ся ц╕ то стогн, ц╕ то смяшок. - Я на вол╕ тольк╕ таму, што пачалася пошасць, ╕ мае канва╕ры ╝цякл╕. Я не ведаю, што будзе са мной за╝тра. Табе лепш застацца ╝ гэтым доме, Нара. Табе патрэбны бацьк╕. Тут аб табе паклапоцяцца. Табе не трэба будзе прас╕ць м╕ласц╕ну, каб куп╕ць сабе хлеба.

- Я не жадаю быць дачкой ката.

- Табе больш падабаецца быць жабрачкай?

- Ян...

- Адыдз╕ ад мяне, Нара. Сыходзь, ну!..

Запанавала ц╕шыня. Уздыхну╝шы, Нара перабралася на свой сянн╕к. Падцягну╝шы кален╕ да грудзей, яна сц╕снулася ╝ камяк ╕ ляжала так, гледзячы проста перад сабой. У доме было вельм╕ ц╕ха, не рыпела н╕водная масн╕чына, не чуваць было нават валтузн╕ мышэй за сценам╕. Час ад часу дзесьц╕ удалечын╕ чу╝ся бой гадз╕нн╕ка на гарадской ратушы. Кал╕ гадз╕нн╕к адзван╕╝ пяць, Ян падня╝ся. Вобмацкам адшука╝ куртку ╕ к╕й. Потым, правё╝шы рукой па сцяне, ён намаца╝ дзверы ╕ выйша╝ з дому.

Нара нак╕нула сваё клец╕стае пал╕цечка ╕ нячутна высл╕знула следам за ╕м. Спын╕╝шыся на ганку, дзя╝чынка глядзела, як ён у нерашучасц╕ ста╕ць пасярод пустыннай вул╕цы, быццам разважаючы, у як╕ бок ╕сц╕. Потым ён рушы╝ на╝здагад, намацваючы дарогу к╕ем. Нара пайшла ╝след за ╕м, адстаючы крока╝ на дзесяць. Спакваля адлегласць пам╕ж ╕м╕ скарачалася. Нарэшце Нара пара╝нялася з ╕м ╕ мо╝чк╕ ╝зяла яго за руку. Ян н╕чога не сказа╝. Дзя╝чынка ╕ сляпы павольна крочыл╕ па засыпанай снегам вул╕цы. Зачумлены горад Лемар абуджа╝ся ад цяжкага сну.

Нявеста-Пачвара

Карын памерла на досв╕тку.

Напачатку хвароба н╕як сябе не выя╝ляе, але той, хто захварэ╝, згарае хутка, як свечка. Кал╕ на зыходзе дня на сцёгнах ╕ запясцях Карын з'яв╕л╕ся стыгматы - барвовыя плямы ╝ выглядзе пялёстка╝ грымотн╕ка, - яна паспрабавала схаваць гэта ад мяне, а заадно ╕ ад сябе. Абмата╝шы запясц╕ каляровым╕ анучкам╕, яна важдалася каля пл╕ты на кухн╕, гаман╕ла са мной ╕ смяялася. "Я н╕кол╕ яшчэ не адчувала сябе так добра, як цяпер, - сказала яна мне. - Мы перажывем гэтую пошасць, каханы мой. З дня на дзень прыйдзе паветраны карабель, ╕ мы будзем выратаваны!" Карын, як маленькая дзя╝чынка, запэ╝н╕ла сябе: трэба раб╕ць выгляд, быццам н╕чога не здарылася, ╕ тады хвароба адступ╕ць сама сабой.

За вячэрай яна не дакранулася да ежы. Яе абл╕чча было бледнае, ╕ ╝ ейных вачах бы╝ дз╕╝ны бляск. Не╝забаве пасля вячэры яе пачало ван╕таваць чорнай жо╝цю. Яе цела пакрылася клейк╕м потам. Карын паскардз╕лася на слабасць ╕ галавакружэнне. Ног╕ яе падкас╕л╕ся, ╕ яна павал╕лася бы на падлогу, кал╕ б я не падхап╕╝ яе на рук╕. Я аднёс яе ╝ ложак ╕ зня╝ з яе сукенку, панчох╕ ╕ туфл╕, пак╕ну╝шы на ёй тольк╕ тонкую н╕жнюю кашулю. У пако╕ было з╕мна. Я хаце╝ бы╝ накрыць Карын ко╝драй, але яна адк╕нула яе ╝ бок, сказа╝шы, што ╝ хаце занадта горача, ╕ яна не можа ╝здыхнуць. Яе трэсла л╕хаманка. Плямы-стыгматы на яе целе паярчэл╕ ╕, здавалася, пульсавал╕ ╝ такт б╕ццю яе сэрца. Бл╕жэй да по╝начы на месцы стыгмат раскрыл╕ся крывавыя язвы, падобныя на бутоны атрутных кветак. Карын была ╝ забыцц╕. Яна ляжала, адк╕ну╝шыся на падушк╕, цяжка ╕ часта дыхаючы, вочы яе был╕ заплюшчаны, а на шчоках пала╝ л╕хаманкавы румянец. Я сядзе╝ каля ложка Карын, трымаючы яе руку ╝ сваёй, ╕ час ад часу паднос╕╝ кубак з вадой да яе пасмаглых вусна╝. Я н╕чога не мог зраб╕ць, каб дапамагчы ёй.

Прытомнасць вярнулася да Карын тольк╕ аднойчы. Вочы яе пашырэл╕ ад жаху, кал╕ яна дрыготкай рукой паказала на акно. "Гуль, - прашаптала яна. - Там, за акном, гуль. Ён глядз╕ць на мяне ╕ хмыл╕цца". Я аз╕рну╝ся. За акном не было н╕чога, апроч апраметнай цемры. Жадаючы супако╕ць Карын, я падышо╝ да акна ╕ разнасцежы╝ яго. У твар мне дыхнула ледзяным холадам. Звонку панавала золкая з╕мовая ноч, у паветры нас╕лася дробная снежная крупа. "Тут н╕кога няма, Карын, - сказа╝ я пяшчотна. - Табе прымро╕лася..." Але яна ╝жо не чула мяне, зно╝ страц╕╝шы прытомнасць. На досв╕тку яна памерла.

Ус╕х, хто скана╝ ад моравай язвы, належыла аддаваць коранерам. Яны з'яв╕л╕ся ╝ горадзе ╝ першы ж дзень эп╕дэм╕╕. Коранеры расхаджвал╕ ╝ до╝г╕х зелянявых балахонах з капюшонам╕. На ╕х был╕ высок╕я боты ╕ пальчатк╕ да локця, а абл╕ччы был╕ схаваныя пад чумным╕ маскам╕, падобным╕ на птушыныя дзюбы. У сва╕х адзеннях ╕ масках коранеры нагадвал╕ пачвар-сцярвятн╕ка╝ са страшнай казк╕.