Дзiкi сабака дзiнга, альбо аповесць пра першае каханне

- Гэта пiхтавая смала, - адказаў яму Фiлька. - Ты можаш дастаць яе ў кiтайца, якi прадае на рагу лiпучкi. За палцiннiк ён дасць табе цэлы кубiк серы.

- А што такое лiпучкi? - спытаў Коля.

- Э, браток! - адказаў яму з прыкрасцю Фiлька. - Пра ўсё ты хочаш даведацца адразу.

I Коля не пакрыўдзiўся на заўвагу Фiлькi.

- Добра, - сказаў ён, - я пасля даведаюся. Але дзiўная звычка ў вашай школе. Я нiдзе не бачыў, каб жавалi пiхтавую смалу.

Але серы купiў багата, i пачаставаў Фiльку, i сам пажаваў, навучыўшыся вельмi хутка гэтак жа шчоўкаць ёю на зубах, як i iншыя.

Ён прапанаваў пажаваць i Танi са шчырасцю, у якую яна не магла не паверыць. Яна нехаця ўсмiхнулася яму, паказаўшы блiскучыя, як снег, зубы.

- Цi не дзякуючы гэтаму, - сказаў ён, - у вас ва ўсiх такiя белыя зубы? Гэта сера добра ачышчае iх.

Усе яго словы здалiся ёй брыдкiмi.

- Так, дзякуючы гэтаму, адчапiся ад мяне! - сказала яна.

Ён прамаўчаў i ўсмiхнуўся.

Ён глянуў на яе светлымi, як лёд, вачыма, i Таня ўпершыню ўбачыла, што позiрк iх упарты.

Цi была гэта сапраўдная сварка, Таня не магла вырашыць, але менавiта з той пары пачалася iх варожасць, i гэты хваравiты хлопчык пачаў займаць яе думкi болей, чым у першыя днi.

У выхадныя днi Таня абедала ў бацькi.

Яна праходзiла ля гарадскога гаю, што недалёка ад яе дома, i выходзiла на дарогу, якая вяла да крэпасцi. Дарога не была прамая. Яна бегла берагам, зварочвала то ўправа, то ўлева, нiбы штохвiлiны заглядвалася на раку, якая, расштурхаўшы ў розныя бакi горы, слалася пад ёю далёка.

Таня iшла нетаропка, часта аглядваючыся на раку. Калi на дарозе было цiха, яна слухала шыпенне глiняных камлыг, што аселi пад берагам у ваду. I сабака яе таксама прыслухоўваўся да гэтага гуку. Ён хадзiў за ёй усюды.

Так праз паўгадзiны яны паволi падыходзiлi да бацькавага дома.

Дом быў крайнi з усiх, дзе жылi камандзiры. Акропленае вапнай каменне ўсцiлала дарожку, але i скрозь вапну выбiвалася трава, крыху пабеленая на кончыках сваiх пёрак. Тут было цiха. I шкляныя дзверы былi заўсёды адчынены. Праз гэтыя шкляныя дзверы Таня заходзiла ў хату, а сабака заставаўся ля дзвярэй. Як часта Таня хацела сама застацца ля дзвярэй, а сабака каб увайшоў у дом!

А мiж тым у гэтым доме ўсе былi з ёю ласкавыя. Надзея Пятроўна першая сустракала Таню на парозе. Цiхая, простая ў абыходжаннi, з мiлым тварам, яна кратала Таню за плячо цi цалавала ў галаву, кожны раз паўтараючы:

- Ага, вось i Таня прыйшла!

I хаця голас яе здаваўся мяккiм, Танiна сэрца мiжволi перапаўнялася цераз край недаверам.

"Навошта яна глядзiць на бацьку, калi цалуе мяне? - думала Таня. - Цi не каб паказаць яму: "Вось бачыш, я пешчу тваю дачку, i цяпер ты нiчога не зможаш сказаць мне, i яна таксама нiчога не зможа сказаць".

Пры адной гэтай думцы ў Танi адбiрала мову i вочы не слухалiся яе - яна не магла паглядзець бацьку проста ў твар.

I толькi калi падыходзiла да яго, адчуваючы яго руку ў сваёй, яна спакайнела. Тады яна магла сказаць i Колю:

- Добры дзень!

- Добры дзень, Таня! - адказваў ён прыветлiва, але не раней i не пазней той хвiлiны, калi яна кiўне яму галавой.

Бацька ж не гаварыў нiчога. Ён толькi кранаўся злёгку яе шчакi i прыспешваў абедаць.

Абедалi весела. Елi бульбу з аленiнай, якую куплялi самi ў праезджых тунгусаў. Сварылiся з-за лепшых кавалкаў, смяялiся з Колi, якi засоўваў цэлую бульбiну ў рот, i лаялi яго за гэта, а бацька, бывала, нават удараў яго пальцамi па носе так моцна, што нос аж прыпухаў.

- Татка, - гаварыў тады Коля, нахмурыўшыся, - што гэта за жарты! Я ўжо не маленькi.

- Сапраўды, шалапут, ты не малы, - гаварыў бацька. - Усе вы ўжо вялiкiя. Так проста цераз вас не пераскочыш. Паглядзiм толькi, што вы заспяваеце, калi пададуць пiражкi з чаромхай.

I бацька хiтра паглядаў на Таню.

А Таня думала:

"Што пiражкi з чаромхай, калi я ведаю, што ён нiколi не будзе мяне так любiць, як Колю, нiколi не назаве шалапутам, не ўдарыць па носе, не адбярэ лiшняга кавалка! I я сама нiколi не назаву яго "дурным таткам", як гэты нiкчэмны падлiза. Няўжо пiражкамi з чаромхай можна мяне падмануць?"

I сэрца яе зноў сцiскала крыўда.

I ў той жа час усё ёй падабалася тут. I голас жанчыны, паўсюды чутны ў доме, яе стройны стан i добры твар, звернуты да Танi заўсёды з ласкай, i бацька вялiкi, з яго рамянямi з тоўстай бычынай скуры, кiнутымi на канапе, i маленькi кiтайскi бiльярд, на якiм яны ўсе гулялi, пазвоньваючы жалезным шарыкам па цвiках. I нават Коля, заўсёды спакойны хлопчык з упартым поглядам вельмi чыстых вачэй, вабiў яе да сябе. Ён нiколi не забываў пакiнуць костку яе сабаку.

Але пра яе, здавалася Танi, ён нiколi не памятаў, хаця хадзiў з ёю разам у школу, i абедаў, i гуляў на бiльярдзе. I ўсё ж ён не меў часу думаць пра яе хаця б адну хвiлiну ў дзень, хаця б дзеля таго, каб ненавiдзець яе так, як яна ненавiдзела яго.

Дык чаму ж тады згадзiлася яна пайсцi з iм лавiць рыбу i паказаць мясцiну, дзе бярэ лешч?

VIII

Таня любiла зоркi - i ранiшнiя, i вячэрнiя, i вялiкiя лэтнiя зоркi, што гараць нiзка ў небе, i восеньскiя, калi яны стаяць высока i iх вельмi многа. Добра тады iсцi пад зоркамi цiхiм горадам да ракi, каб убачыць, што i ў рацэ поўна гэтых самых зор, нiбы наскрозь свецiцца iмi цёмная i цiхая вада. А потым сесцi на глiну на беразе, прыладзiць вуды i чакаць, калi пачнецца клёў, i ведаць, што нi адна хвiлiна, адпушчаная законам палявання табе на лоўлю, не прапала марна. А свiтанку ўсё няма, i сонца яшчэ не хутка працягне туман над ракой. Яшчэ будуць клубiцца ў тумане дрэвы, а пасля ўжо задымiцца вада. А пакуль можна думаць пра што хочаш: пра тое, чым заняты пад кустом бурундук, цi спяць калi-небудзь мурашкi i цi бывае iм зябка пад ранiцу.

Так, добра было на свiтанку.

Але сёння, калi Таня прачнулася, зорак было ўжо мала: адны знiклi зусiм, а iншыя бледна гарэлi на краi небасхiлу.

"Вiдаць, не будзе сёння дабра, - падумала Таня. - Коля сабраўся з намi".

I тут жа пачула яна стук. Гэта ў акенца стукнуў два разы Фiлька.

Таня ў цемнаце апранула сукенку, накiнула на плечы хустку i, расхiнуўшы акно, саскочыла проста ў двор.

Фiлька стаяў перад ёю. Яго вочы ў бледных прыцемках былi дзiўнага колеру, блiшчалi, як у шалёнага, а вуды ляжалi на плячы.

- Ты што так запазнiўся? - спыталася Таня. - Увечары чарвякоў не накапаў?