Tajemnica Pana Pottera

Dimitriew obszedł łóżko i stanął za Bobem i Jupe'em. Jupiter poczuł na czole skórzany pasek.

– Teraz opowiesz mi wszystko o garncarzu – rozkazał generał. – Gdzie on jest?

Pasek zacisnął się wokół głowy Jupe'a.

– Nie wiem.

– Po prostu wyszedł sobie z tego twojego… składu i więcej go nie widziano? – generał wręcz syczał teraz ze złości.

– Tak właśnie było. Pasek zacisnął się mocniej.

– I oczekiwał gości… tych przyjaciół, o których mówiłeś… przyjaciół, którym tak pomagałeś.

– Zgadza się.

– A wasza policja nic nie robi? – wypytywał Kaluk. – Nie szuka człowieka, który gdzieś sobie poszedł?

– To wolny kraj – odpowiedział Jupiter. – Jeśli garncarz miał ochotę odejść, ma do tego prawo.

– Wolny kraj? – generał zmrużył oczy i przesunął ręką po brodzie. – Tak, już to gdzieś słyszałem. Nic ci nie powiedział? Możesz przysiąc?

– Nic mi nie powiedział – Jupiter patrzył bez mrugnięcia okiem prosto w twarz generała.

– Rozumiem – generał wstał i podszedł do Jupitera. Patrzył na niego przez długa chwilę, wreszcie westchnął: – Dobrze, Dimitriew. Wypuścimy ich. Chłopak mówi prawdę.

Młodszy mężczyzna zaprotestował:

– To szaleństwo. Zbyt duży zbieg okoliczności!

Generał wzruszył ramionami.

– To para dzieciaków. Wścibska jak wszystkie dzieci. Niczego nie wiedzą.

Pasek zsunął się z głowy Jupitera. Bob, który nieświadomie wstrzymywał cały czas oddech, z ulgą wypuścił powietrze.

– Powinniśmy zatelefonować do waszej wspaniałej policji, która nie szuka zaginionych osób – warknął Dimitriew. – Należałoby im powiedzieć, że łamiecie prawo. Weszliście na naszą posiadłość bezprawnie.

– Pan mówi o łamaniu prawa?! – nie wytrzymał Bob. – Kiedy my powiemy policji, co się tu dziś zdarzyło…

– Niczego nie powiecie – przerwał mu generał. – Co właściwie się zdarzyło? Pytałem was o sławnego artystę, a wy odpowiedzieliście, że nie wiecie, co się z nim dzieje. Nie ma w tym nic nienaturalnego. A jeśli chodzi o to – potrząsnął pistoletem – pan Dimitriew ma pozwolenie na broń, a wy istotnie weszliście tu bezprawnie. Ale w końcu nikomu nic się nie stało. Jesteśmy wspaniałomyślni. Teraz możecie odejść i nie wracajcie tutaj.

Bob zerwał się natychmiast i pociągnął Jupe'a.

– Będzie wam wygodniej skorzystać z naszej drogi – dodał generał. – Ale pamiętajcie, będziemy was obserwować.

Chłopcy nie zamienili słowa, póki nie znaleźli się w znacznej odległości od Domu na Wzgórzu.

– Nigdy więcej! – wybuchnął Bob.

Jupiter obejrzał się na kamienną obudowę tarasu. Dimitriew i generał stali przy niej bez ruchu, patrząc za nimi. Byli wyraźnie widoczni w świetle księżyca.

– Obrzydliwe typy – powiedział Jupiter. – Mam nieodparte wrażenie, że generał Kaluk przeprowadził niejedno przesłuchanie w życiu.

– Jeśli rozumiesz przez to, że siłą zmuszał ludzi do zeznań, muszę się z tobą całkowicie zgodzić. Twoje szczęście, że masz uczciwą twarz.

– Jeszcze większe szczęście, że mogłem mówić prawdę.

– Ha! Akurat mówiłeś.

– Starałem się. W końcu można powiedzieć o czyjejś córce, że jest przyjacielem ze środkowego zachodu.

Doszli do zakrętu drogi przy kępie krzaków, które przesłoniły im widok na Dom na Wzgórzu. W tym momencie, gdzieś poniżej na stoku, rozległ się stłumiony huk i pojawił błysk. Coś drobnego świsnęło Bobowi koło ucha i rozprysło się w krzakach.

– Na ziemię! – krzyknął Jupiter.

Bob padł na brzuch. Jupe rzucił się obok niego. Czekali, nie śmiać się ruszyć. Na prawo od nich coś zatrzeszczało w poszyciu. Potem zaległa cisza, zmącona jedynie nawoływaniem nocnego ptaka.

– Śrut? – powiedział Bob.

– Tak myślę – Jupiter podniósł się na czworaki i przeczołgał się w tej pozycji do następnego zakrętu drogi. Bob poszedł jego śladem. Przebrnęli tak z pięćdziesiąt metrów, po czym zerwali się i puścili pędem ku szosie.

Brama na końcu drogi była zamknięta. Nie sprawdzili nawet, czy na klucz. Jupe wspiął się na nią i zeskoczył po drugiej stronie. Bob przesadził ją jednym susem. Pędzili szosą do domu garncarza, wpadli przez furtkę i zatrzymali się dopiero pod osłoną frontowego ganku.

– Ten strzał nie mógł paść z Domu na Wzgórzu – wysapał Jupiter. – Dimitriew i generał stali na tarasie, kiedy dochodziliśmy do zakrętu. – Urwał, żeby złapać oddech.- Ktoś czekał na wzgórzu ze strzelbą. Bob, w to jest zamieszany jakiś trzeci człowiek!