Miecz Anio??w

– Co takiego?! – Johann podskoczył, odepchnął go i sam przytulił twarz do desek. – Jadą – dodał po chwili głuchym głosem. – Loebe… z ludźmi…

Oli przeżegnał się gwałtownie i ruszył pod ścianę. Ujął w obie dłonie cep. Aldi chwycił widły, ale widziałem, że ręce mu drżą.

– Poddajcie się – nie rezygnowałem. – Gwarantuję wam bezpieczeństwo.

Nawet nie udawali, że słuchają, ale nie próbowali również uciszać mnie za pomocą kopniaków. Schwimmer odwrócił się od ściany i spojrzał na Ilonę. Nie podobał mi się jego wzrok.

– Brońcie drzwi – rzekł głucho. – Ja zrobię, co trzeba.

Oli przełknął ślinę tak głośno, że nawet ja to usłyszałem, mimo że leżałem ładnych kilka kroków od niego.

– Jesteś… jesteś pewien? – zapytał.

Johann nic nie odpowiedział, tylko ruszył w stronę posłania dziewczyny, już w marszu rozwiązując pas, którym przytrzymywał portki. Na miecz Pana, pomyślałem, on jeszcze w ostatnich chwilach życia chce zażyć rozkoszy! Ilona musiała również widzieć, co się święci, gdyż próbowała krzyczeć i odpełznąć na bok, ale knebel szczelnie tamował jej usta, a więzy uniemożliwiały gwałtowne ruchy. Aktorski pomocnik runął na nią, jedną ręką zdzierając jej kaftan, a drugą podkasując spódnicę. Próbowała się opierać, ale huknął ją w twarz otwartą dłonią.

– Powstrzymajcie go, na Boga! – wrzasnąłem, ale Aldi i Oli nie zamierzali się nawet ruszyć i czekali na walkę, która niewątpliwie za moment miała wybuchnąć.

Na posłaniu trwała bezładna kotłowanina, widziałem tylko zadarte, nagie nogi Ilony i pryszczaty tyłek Schwimmera oraz jego poczerwieniałą z wysiłku twarz.

– Ech, ech, ech – sapał, wciągając powietrze ze świstem.

W końcu odepchnął Ilonę i poderwał się z miejsca.

– Nie mogę, Oli! – wrzasnął z rozpaczą i wściekłością. – Nie mogę, cholera jasna!

Oli odwrócił się w jego stronę.

– Co, co? – zapytał nieprzytomnie. Na zewnątrz słyszeliśmy już tętent kopyt.

Schwimmer podbiegł do brata i szarpnął go za kubrak. Wyrwał mu cep z dłoni.

– Ty idź – rzekł gorączkowo. – Załatw ją jak trzeba.

– Na pomoc! – wydarłem się, ile tylko miałem sił w płucach. – Panie Loebe, jesteśmy tutaj! Szybko!

Podobne wołanie o ratunek nie przyszło mi łatwo, gdyż pomimo że jestem człowiekiem pokornym oraz skromnym, to jednak mam pewną zawodową dumę. Jednak uznałem, że skoro bracia Schwimmerowie chcą zakończyć swe ziemskie sprawy, to po gwałcie na Ilonie może przyjść kolej na potraktowanie inkwizytora cepem bądź widłami. O dziwo jednak, nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Johann szturchnął brata cepem.

– Idź – warknął. – Bo jak tego nie zrobisz, to ubiję cię, jak amen w pacierzu!

Oli ruszył niechętnie w stronę kulącej się dziewczyny i popchnięty przez Johanna wywrócił się wprost na nią. Zacisnął palce na jej nagiej piersi. Ilona wiła się pod nim, ale Johann trzasnął ją pięścią w twarz. Znieruchomiała, a wtedy rozsunęli jej nogi i Oli z opuszczonymi portkami opadł na nią. Nawet mimo że była zakneblowana, słyszałem jej pełen bólu jęk. Jak bardzo Johann musiał nienawidzić Loebego oraz samej Ilony (zapewne za to, że nie chciała być z nim z dobrej woli), by w ostatnich chwilach życia uczynić coś, za co niewątpliwie zapłaci już wkrótce przed obliczem Pana! Nie zrozumcie mnie źle, mili moi, gwałt jest rzeczą dość powszechną w naszych niespokojnych czasach, a dziewczęta w końcu nie mają tej rzeczy z mydła i nie zużywa się ona na tyle szybko, by nie móc uraczyć nią wielu mężczyzn. Jednak to, co się działo tutaj, budziło zarówno moje obrzydzenie (z uwagi na fakt, że Ilona była piękna i urocza), jak i głębokie zdumienie spowodowane tak niezwykłą zajadłością Johanna.

Usłyszeliśmy łomotanie w deski i wściekły, donośny głos Loebego.

– Otwierać, łajdaki, otwierać!

A potem musiały pójść w ruch siekiery, gdyż usłyszałem charakterystyczne uderzenia w drewno. Szopa nie wyglądała solidnie, tak więc byłem pewien, że za chwilę kupiec wraz z towarzyszącymi mu ludźmi znajdą się w środku.

Oli zerwał się z nieruchomej Ilony i ruszył pod ścianę po cep. Zauważyłem, że ma zakrwawione podbrzusze, a więc widać było, że dopiął swego.

Padły wyłamane deski. Najpierw jedna, potem druga i trzecia. Aldi wkłuł się w powstałą szparę widłami, ale ktoś musiał przepuścić ostrza i przytrzymać drzewce. Johann zawył wielkim głosem, ale już w tym momencie do środka wpadł wielki, czarnobrody mężczyzna. Zręcznie uchylił się przed ciosem cepa, po czym przeszedł na prawą stronę i łupnął Oliego toporem. Nie trafił w głowę, ale niemal odciął mu ramię, a uderzenie było tak mocne, że Oli zatoczył się do tyłu i, wrzeszcząc z bólu, wpadł prosto na ostrza zardzewiałej brony. Dwa z nich przebiły go powyżej pasa i wyszły w fontannie krwi, razem z flakami.

Czarnobrody stracił topór, ale wyszarpnął z pochwy miecz. Ruszył w stronę Johanna, który oparty o ścianę kołysał cepem. Do środka już wleciał Loebe oraz drugi z jego towarzyszy, łysy jak kolano osiłek z wężowiskiem blizn na twarzy. Poznałem go. To był jeden z chłopców z tongów. A więc kupiec oszukał mnie, twierdząc, że nie korzysta z ich pomocy. Loebe cisnął kamieniem wielkości pięści i trafił Schwimmera prosto w czoło. Johann z ogłupiałym wyrazem twarzy opadł na kolana i podparł się na cepie. Loebe odepchnął szykującego się do ciosu czarnobrodego i skoczył w stronę aktorskiego pomocnika. Obalił go na ziemię i wyrwanym zza pasa nożem dźgnął prosto w pierś. Johann szarpnął się ostatkiem sił i chwycił kupca prawą dłonią za gardło. Jednak nic mu to już nie mogło pomóc. Loebe, nie zważając na chwyt, walił nożem, spod ostrza którego bluzgały strugi krwi. Musiał uderzyć Schwimmera co najmniej pięć lub sześć razy, zanim ten puścił jego szyję i znieruchomiał z zaciśniętą w pięść dłonią. Loebe podniósł się, cały zakrwawiony, jakby przed momentem zarzynał świnię, z twarzą zmienioną grymasem wściekłości w upiorną maskę. Ruszył w stronę Ilony, zataczając się niczym pijany.

– Nie zrobili… Nic ci nie zrobili? – zapytał chrapliwym, urywanym głosem.

Ona nie odpowiedziała, ale sam musiał już wszystko dostrzec. Rozerwany kaftan, podniesioną suknię, odsłaniającą nagie uda, i krew na ubraniu oraz ciele.

– Nieeeeeeeee! – wrzasnął tak przeraźliwie, jakby katowano go żywym ogniem. – Nieeeee! Moja przyszłość, moja nadzieja, nie mogli tego zrobić!

Opadł na kolana i zaczął rwać włosy z głowy. Zawsze sądziłem, że wyrażenie „rwać włosy z głowy” jest tylko zręczną i obrazową metaforą na oddanie czyjegoś cierpienia, ale oto widziałem na własne oczy, jak Loebe, wyjąc niczym wilk, rwie włosy ze swej czaszki pełnymi garściami. Potem wbił się pazurami w klepisko i, zagłuszając wszystko potępieńczym skowytem, zaczął tłuc głową w ziemię. Wreszcie łysy pomocnik nie wytrzymał tego i chwycił kupca za ramiona. Poderwał go siłą na nogi.

– Spokój, spokój! – Jego głos nie brzmiał bynajmniej uspokajająco. – Uciekajmy stąd, do cholery! Nie wiadomo, kto jeszcze przyjedzie…

Stary Loebe otrząsnął się, przetarł czoło dłońmi, ale nadal wyglądał jak szaleniec. Miał zmierzwione włosy, spoconą, czerwoną twarz, naderwane ucho, z którego ściekała strużka krwi i mokre od posoki ubranie. Przez chwilę wpatrywał się w martwego Johanna Schwimmera wzrokiem otępiałym z bólu i wściekłości, a potem jego spojrzenie ześlizgnęło się na mnie. I kiedy zobaczyłem oczy Loebego, coś powiedziało mi, że jego słowa nie będą brzmieć: „na co czekacie? Rozwiążcie inkwizytora!”. I faktycznie, nie brzmiały.

– Zabij go! – rzucił do czarnobrodego mężczyzny, który wycierał właśnie zakrwawioną klingę w kaftan martwego Oliego.

– Ojcze, on przyszedł mnie ratować! – krzyknęła Ilona i byłem zdumiony tym, że straszne przeżycia nie odebrały jej, po pierwsze, zdolności pojmowania sytuacji, a po drugie, godnego chwały współczucia dla bliźniego.

– Milcz, parszywa dziwko! – wrzasnął kupiec, a Ilona opadła na barłóg, jakby ją spoliczkowano.

Czarnobrody tylko się zaśmiał, wyszczerzając wykruszone zęby, i podszedł do mnie. Dźgnął mieczem, trzymając oburącz rękojeść, tak jakby zamierzał stemplem wbić gwóźdź w podłogę. Jęknąłem boleśnie i znieruchomiałem, a on wyciągnął na nowo pokrwawione ostrze.

– I już – zarechotał. – Po robocie…

Nie zamierzałem dawać jakiegokolwiek znaku życia, chociaż przeżyłem to mocne, choć niewprawne uderzenie. Udało mi się przyjąć ostrze w taki sposób, aby wbiło się pomiędzy ramię a klatkę piersiową. Oczywiście żelazo solidnie mnie poraniło, czułem ból zarówno w ręku, jak i rozharatanych żebrach. Niemniej morderca był pewien, że trafił w serce, a szeroki płaszcz, który miałem na sobie, utrudnił mu rozeznanie. Również tego typu zachowań uczono nas w Inkwizytorium. Jak zmylić wroga, jak udawać ciężko rannego lub zabitego, jak ułożyć ciało, aby cios nie uszkodził witalnych miejsc. Jasne, że nic by mnie nie ocaliło, gdyby czarnobrody miał w ręku topór albo gdyby zamierzał mnie mieczem posiekać, a nie tylko przebić. On jednak, na moje szczęście, był zarówno mało doświadczony, jak i zapewne zmęczony pościgiem oraz walką.

– A co z nią? – Pokazał w stronę szlochającej w kącie Ilony.

– Co ma być? Nic! – warknął Loebe. – Uciekajmy stąd, póki ktoś się nie zjawi.

Spod przymrużonych powiek widziałem, jak ruszają do wyjścia, zostawiając za sobą trzy ciała martwych braci, mnie oraz pokrwawioną, rozpaczającą Ilonę. Córka kupca, widząc, że odchodzą, poderwała głowę.

– A ja? – krzyknęła głosem ciężkim od szlochu. – Ojcze, co ze mną?

Stary Loebe obrócił się na pięcie. Twarz miał zmienioną w grymasie gniewu. Splunął tylko pod nogi i roztarł krwawą plwocinę podeszwą.

– Ty możesz robić, co chcesz! – Wyrzucił z siebie te słowa, jakby były przekleństwem.

Huknęły drzwi od szopy, potem usłyszałem tylko ciche rżenie koni i coraz bardziej oddalający się stukot końskich kopyt.

– Ilono – starałem się zawołać, ale z moich ust wyszedł tylko zduszony szept.

Obróciła się gwałtownie w moją stronę.

– Żyjecie – powiedziała. – Jak to…?