Tajemnica Bezglowego Konia

– Skinner? – pan Norris znowu wpatrywał się w syna.

– Ja… ja… – zająknął się Chudy i nagle spojrzał wściekle na Cody’ego. – Dałem je Cody’emu. Tato! Powiedział mi, że je zgubił przy pożarze! Nie mówił mi…

– Ty tchórzu śmierdzący! – wrzasnął Cody. – Okay, to moje klucze. Upuściłem je w stajni, kiedy brałem stamtąd ten meksykański kapelusz, i Skinner wiedział o tym!

Wszyscy patrzyli na przysadzistego rządcę.

– Ci durni kowboje to moi przyjaciele – mówił ze złością. – Popadli w kłopoty, a ja jestem im winien przysługę, więc przyszli do mnie. Pozwoliłem im biwakować i ukrywać się na ranczu pana Norrisa. Idioci rozpalili ognisko, choć im mówiłem, żeby tego nie robili, i doprowadzili do pożaru poszycia. Wiedziałem, że jak się pan Norris dowie, to mnie wyrzuci. No to poszedłem do Alvarów i zobaczyłem kapelusz Pica w stajni. Zabraliśmy go i podrzucili później koło ogniska. Tylko że upuściłem w stajni te przeklęte klucze!

– Więc dlaczego po nie nie wróciłeś? – zapytał szeryf surowo.

– Spieszyłem się, żeby podrzucić ten kapelusz, i baliśmy się, że nas ktoś zobaczy i… – odpowiedział Cody niepewnie.

– I stajnia stała w ogniu! Mogę się założyć! – wykrzyknął Pete.

– Tak – przyznał Cody zgnębiony. – To nie ja, wie pan? Nie chciałem przysporzyć żadnych strat ani skrzywdzić nikogo. Zależało mi tylko na tym, żeby pan Norris się nie dowiedział, że Cap, Pike i Tulsa koczowali na jego ziemi i wywołali pożar. Ale te głupie włóczykije usłyszeli, że chcemy dostać ranczo Alvarów i myśleli, że mi pomogą, jak podpalą stajnię i hacjendę! Nie wiedziałem, co zamierzają robić, póki nie było za późno. A moje klucze zostały w stajni!

– Ale wiedział pan zapewne, co pan robi, kiedy usiłował nam przeszkodzić w udzieleniu pomocy Alvarom – powiedział gniewnie Bob. – Pan i Chudy! Węszyliście, podsłuchiwaliście pod oknem, usiłowaliście nas nastraszyć!

– Wykonywałem tylko moją pracę! – bronił się Cody.

– Pracę! – warknął pan Norris. – Już jej nie masz! Idź i zabieraj swoje rzeczy. Wyrzucam cię, Cody!

– Może pójść po swoje rzeczy, ale z moim zastępcą – powiedział szeryf. – Jest aresztowany za fałszywe oskarżenie Pica Alvara i może także za podpalenie.

Szeryf z zastępcą zabrali Cody’ego do swego samochodu. Pan Norris odesłał Chudego do wozu terenowego i zwrócił się do chłopców.

– Chciałem mieć ranczo Alvarów i będę je miał – powiedział otwarcie. – Nigdy jednak nie chciałem tego osiągnąć nieuczciwą drogą. Przepraszam.

Komendant Reynolds przed odejściem powiedział do chłopców z uśmiechem:

– Oczyściliście z zarzutów niewinnego człowieka. Zwolnimy Pica natychmiast. Odwaliliście kawał dobrej roboty!

Kiedy zostali sami, wujek Tytus spojrzał na zegarek i wysłał Hansa i Konrada po ciężarówkę.

– Czas, żebyście wszyscy czterej umyli się i coś zjedli. Potem zobaczymy, czy macie dość sił, żeby iść do szkoły.

– Musimy jednak zostać tu jeszcze przez piętnaście minut. Myślę, że tyle wystarczy – powiedział Jupiter.

– Zostać tu jeszcze? Dlaczego? – zdziwił się wujek Tytus.

– Na co wystarczy piętnaście minut? – zapytał Bob.

– Och, na powstrzymanie pana Norrisa od przejęcia rancza Alvarów, oczywiście – odpowiedział Jupiter nieco pompatycznie. – Na znalezienie miecza Cortesa.

– Zapomniałem o tym! – wykrzyknął Diego. – Mówiłeś, że masz odpowiedź.

– Mam. Za mną – rzekł Jupiter.

Ruszył do szosy lokalnej, a chłopcy z wujkiem Tytusem za nim. Deszcz przestał padać i poranne słońce przedzierało się przez chmury. Gdy się zbliżyli do mostu nad strumieniem, Jupiter zatrzymał się.

– Czy pamiętacie zapis w dzienniku amerykańskiego porucznika? Napisał, że zobaczył don Sebastiana z koniem i mieczem w ręku na grani wzgórza, pamiętacie?

– Pewnie – odpowiedział Pete. – Tam było wszystko pokręcone, bo jak się wychodzi z hacjendy, nie ma żadnego wzgórza za rzeką.

– Jest teraz – powiedział Jupiter tryumfalnie. – Było też w 1846 roku. Patrzcie!

Za strumieniem, który był teraz rzeką, widniał wyraźnie posąg człowieka na bezgłowym koniu na grzbiecie wysokiego wzgórza!

– W 1846 roku i wcześniej, rzeka Santa Inez musiała mieć dwie odnogi – mówił Jupiter. – Nie odczytaliśmy tego na starych mapach, bo rzeka i strumień wyglądają na mapie tak samo. Ale w 1846 roku, kiedy porucznik tu przebywał, strumień był również rzeką. Któregoś dnia ziemia osunęła się ze wzgórza w pobliżu tamy i uformowała wzniesienie, które odcięło jedną odnogę rzeki. Może stało się to wskutek tego samego trzęsienia ziemi, które zamknęło jaskinię. Tak czy inaczej, połowa rzeki stała się strumieniem i wyschła. Wszyscy zapomnieli, że była to kiedyś rzeka.

– Więc porucznik miał rację! – wykrzyknął Bob. – Rzeczywiście widział don Sebastiana na wzgórzu za rzeką Santa Inez. Widział go stojącego przy posągu i myślał, że koń jest prawdziwy. Był tu obcy i nic nie wiedział o posągu.

– Tak było, dokładnie.

Jupiter przeszedł przez most i wraz z innymi zaczął się wspinać na strome wzgórze. Pete spojrzał w górę na bezgłowego konia.

– Don Sebastian musiał akurat chować ten pokrowiec, gdy go zobaczył porucznik – powiedział. – Czy myślisz, Jupe, że w tym posągu jest jakaś wskazówka, którą przeoczyliśmy?

– Popioły… Prochy… Deszcz-Ocean – wyrecytował pulchny przywódca zespołu. – Byłem przekonany, że jest to ostatnia wiadomość don Sebastiana, zostawiona synowi, i miałem rację! Myślcie, chłopaki! Deszcz pochodzi z oceanu i na koniec do oceanu wraca. Dokąd wracają popioły? Dokąd wracają prochy? Hiszpańscy Kalifornijczycy byli bardzo religijni. Byli…

– Popioły do popiołów! – wykrzyknął Diego

– I prochy do prochów – zawtórował mu Bob. – Fraza z modlitwy pogrzebowej! Oznacza, że na koniec wszystko wraca tam, skąd przyszło. Skąd wzięło początek.

– Tak! – potwierdził Jupiter. – Śmiertelnie ranny, don Sebastian miał mało czasu. Zostawił Josemu wiadomość, którą ten powinien był zrozumieć od razu. Jose musiałby sobie uświadomić, że ojciec starał się ocalić miecz z rąk Amerykanów, i te cztery słowa powiedziałyby mu, gdzie miecz jest. A więc tam, skąd przyszedł. U samego Cortesa!

Doszli na szczyt wzgórza i stanęli przed bezgłowym koniem z jego brodatym jeźdźcem, spoglądającym dumnie na ziemię Alvarów.

– Myślisz, że miecz jest jednak ukryty w posągu? Tak jak pokrowiec? – zapytał wujek Tytus.

– Ale myśmy przecież obszukali posąg. Tam nie ma gdzie schować miecza! – powiedział Diego.

– Tylko mi nie mów, że go zakopał – jęknął Pete. – Na następne sto lat mam dość kopania.

– Nie – uspokoił go Jupiter. – Myślę, że obejdzie się bez kopania. Pamiętacie, jak od początku dziwiliśmy się, że don Sebastian wyjął miecz ze skórzanego pokrowca? Pokrowiec zabezpieczał cenny miecz, a jednak don Sebastian go usunął. A więc teraz wiem dlaczego.

– Dlaczego, Jupe?!.

– Powiedz nam!

– Gdzie jest miecz?

Jupiter uśmiechnął się szeroko.

– Pamiętacie garnek z czarną farbą w jaskini? Z farbą, którą don Sebastian napisał wiadomość? A więc użył tej farby także w innym celu. Sprawił, że miecz wrócił tam, skąd się wziął. Miecz nie jest ukryty w posągu, jest ukryty na posągu!

Sięgnął do wiszącego u boku drewnianego posągu Cortesa miecza i pociągnął go. Miecz oderwał się i kiedy, osuwając się z rąk Jupe’a, uderzył o bok bezgłowego konia, zadźwięczał! Jupiter wyjął swój scyzoryk i zaczął skrobać czarną powierzchnię pochwy miecza. W tym właśnie momencie słońce przedarło się przez chmury.

Na oskrobanej powierzchni zalśnił srebrzysty metal i długi rząd klejnotów rozjarzył się wieloma barwami.

– Oto miecz Cortesa – powiedział Jupiter, unosząc miecz ku słońcu.