Prawiek i inne czasy

Warszawa Uklei dojechała tak daleko, jak tylko się dało. Potem Ukleja musiał wysiąść i ostatnie metry szedł na piechotę. Potykał się na koleinach leśnej drogi i klął. W końcu stanął przed na wpół rozwaloną chałupą Kioski i splunął ze złością.

– Dobra kobieto, pozwólcie tutaj, mam do was interes! – zawołał.

Kłoska wyszła przed dom i spojrzała prosto w zaczerwienione oczy Uklei.

– Nie dam ci jej.

Na chwilę stracił pewność siebie, ale zaraz wziął się w garść.

– Ona już jest moja – powiedział spokojnie. -Tylko uparła się, że musisz ją pobłogosławić. Mam cię poprosić o jej rękę.

– Nie dam ci jej.

Ukleja odwrócił się w stronę samochodu i krzyknął:

– Ruta!

Po chwili drzwi się otwarły i z samochodu wysiadła Ruta. Jej włosy były teraz krótkie i w lokach wymykały się spod maleńkiego kapelusza. W wąskiej spódnicy i na obcasach wydawała się bardzo szczupła i bardzo wysoka. Z trudem szła w tych swoich pantoflach po piaszczystej drodze. Kłoska patrzyła na nią zachłannie.

Ruta zatrzymała się przy Uklei i niepewnie wsunęła rękę pod jego ramię. Ten gest do końca ośmielił Ukleję.

– Pobłogosław córkę, kobieto, bo nie mamy za dużo czasu. – Popchnął lekko dziewczynę do przodu.

– Chodź do domu, Ruta – powiedziała Kłoska.

– Nie, mamo, chcę wyjść za niego za mąż.

– On ci zrobi krzywdę. Stracę cię przez niego. To wilkołak.

Ukleja zaśmiał się.

– Ruta, wracajmy… to nie ma sensu. Dziewczyna gwałtownie odwróciła się do niego

i rzuciła mu pod nogi torebkę.

– Nie pójdę, dopóki mi nie pozwoli! – krzyknęła ze złością.

Podeszła do matki. Kłoska przytuliła ją i stały tak, aż Ukleja zaczął się niecierpliwić.

– Wracamy, Ruta. Nie musisz jej przekonywać. Nie to nie. Wielka mi pani na włościach…

Wtedy Kłoska odezwała się do niego ponad głową córki.

– Możesz ją wziąć, ale postawię ci jeden warunek.

– No? – zaciekawił się Ukleja. Lubił się targować.

– Od października do końca kwietnia jest twoja. Od maja do września – moja.

Zaskoczony Ukleja popatrzył na nią, jakby nie rozumiał. Potem zaczął na palcach przeliczać miesiące i wyszło mu, że ten podział nie jest równy i że on na nim zyskuje. Miał więcej miesięcy niż Kłoska. Uśmiechnął się przebiegle.

– Dobra, niech ci będzie.

Ruta wzięła dłoń matki i położyła sobie na policzku.

– Dziękuję ci, mamo. Będzie mi dobrze. Mam tam wszystko, czego zapragnę.

Kloska pocałowała ją w czoło. Nawet nie spojrzała na Ukleję, kiedy odchodzili. Samochód, zanim ruszył, wypuścił kłęby szarego dymu i po raz pierwszy w swoim życiu drzewa na Wydymaczu posmakowały spalin.