Мроi Багны (СИ)

Застава размяшчалася на ╝звышшы, прыкладна ╝ па╝м╕л╕ ад Лемара, зачыненага на каранц╕н. Горад, як╕ ляжа╝ у н╕з╕не, бы╝ бачны, як на далон╕. Па перыметры ахо╝най зоны бы╝ нацягнуты Цёрн. Уздо╝ж жалезнай сетк╕, якая шчац╕н╕лася шыпам╕, бегл╕, патрэскваючы, с╕н╕я агеньчык╕. Загараджальны пост прапуска╝ тольк╕ армейск╕ транспарт, як╕ перавоз╕╝ салдат сан╕тарнага атрада, а таксама коранера╝. Цыв╕льным асобам уваход бы╝ забаронены.

Уздо╝ж абочыны на подступах да заставы стаял╕ ╝пярэмежку самаходныя эк╕пажы ╕ конныя павозк╕ - хвост выцягну╝ся на добрую м╕лю. На зацярушанай снегам пустцы ля загароды то╝п╕л╕ся людз╕. Трох╕ наводдаль проста пасярод поля размясц╕╝ся ╕мправ╕заваны лагер - чатыры гандлёвыя падводы, паста╝леныя кругам. Пасярэдз╕не гарэла вогн╕шча, над калёсам╕ был╕ нацягнуты тэнты з крамн╕ны. Вакол вогн╕шча на лямцавых к╕л╕мках, к╕нутых проста ╝ снег, сядзел╕ гандляры ╕ п╕л╕ з алавяных конавак чорны, як дзёгаць, брыкетны чай з галетам╕ ╕ жо╝тым сушаным сырам.

Кал╕ пачалася пошасць, большасць гараджан ╕мкнул╕ся як мага хутчэй уцячы з Лемара. Людз╕, як╕я стаял╕ цяпер каля ахо╝най зоны, наадварот, гатовыя был╕ заплац╕ць любую цану, каб прайсц╕ за шлагба╝м заставы ╕ трап╕ць у горад. Там, за сцяной, застал╕ся ╕х родныя ╕ бл╕зк╕я, ад як╕х друг╕ дзень запар не было н╕як╕х вестак. Вядома было тольк╕, што ╝ горадзе ╝жо ёсць памерлыя, а кал╕ прыбудзе паветраны карабель з проц╕чумнай сывараткай, н╕хто не мог сказаць дакладна. 'Хутка. З дня на дзень', - суха рапартавал╕ аф╕цэры сан╕тарнай каманды. Не╝забаве яны наогул перастал╕ рэагаваць на роспыты цыв╕льных - в╕давочна, паступ╕ла адпаведнае распараджэнне зверху. Заставалася тольк╕ чакаць. Рана ц╕ позна сываратку даставяць, ╕ каранц╕н будзе зняты, але кольк╕ людзей заг╕не да таго часу, веда╝ тольк╕ Госпад Вышн╕.

На пасту аховы ля шлагба╝ма стая╝ ╕ сумава╝ дзяжурны - дзясятн╕к Дз╕тт Хонаг, нумар сто васемнаццаць-семдзесят. Змена яго заканчвалася, ён бы╝ галодны, ╕ яму жудасна хацелася спаць. Каб трох╕ ╝збадзёрыцца, ён прыня╝ся перал╕чваць людзей, як╕я то╝п╕л╕ся каля загароды. Зб╕╝ся. Пача╝ зно╝. Адчу╝шы, што ╝ яго зл╕паюцца павек╕, ён страпяну╝ся ╕ перавё╝ поз╕рк на самаходныя эк╕пажы, як╕я стаял╕ ╝здо╝ж абочыны. Некаторыя з ╕х выглядал╕ зус╕м новым╕ ╕ давол╕ дараг╕м╕. Гэта ж кольк╕ гадо╝ мантул╕ць трэба, падумалася яму, каб зараб╕ць на так╕ корч? Асабл╕ва кал╕ ты просты служака з усходняй фемы, у якога ан╕ сувязей, ан╕ сваяко╝ у камандаванн╕. Вось ╕ ён, Дз╕тт Хонаг, ужо трэц╕ год у войску, а даслужы╝ся усяго тольк╕ да дзясятн╕ка. А гэтыя, нябось, ╕ дня ╝ арм╕╕ не был╕... Аднак, народу ╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ жывецца зус╕м не пагана. Вунь, ледзь не кожны друг╕ на прыватным эк╕пажы. Распанел╕ за Намесн╕кам сва╕м, яшчэ ╕ скардзяцца. А на ╝сходзе людз╕ проса рапсавым алеем запра╝ляюць, масла ж сметанковае па разнарадцы. Ну н╕чога, хутка ╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ пачнецца ╝сеагульная маб╕л╕зацыя, ╕ гэтым разам ╕м не адкараскацца. ╤ прав╕льна. Не ╝сё ж нашым замест ╕х падыхаць...

Дзясятн╕к ажыв╕╝ся, убачы╝шы на дарозе вайсковую машыну, якая, равучы маторам, набл╕жалася да паста аховы. Гэта была грузавая самаходка з двухмеснай каб╕най ╕ кузавам, абцягнутым брызентам, у як╕х звычайна перавозяць людзей. Зменны атрад прыбы╝. Вось жа прынесла нялёгкая пад самы канец дзяжурства, сказа╝ ён сабе. Балазе руц╕нная праверка шмат часу не зойме. Паправ╕╝шы в╕нто╝ку (рэмень ╝жо пачына╝ адцягваць плячо), дзясятн╕к нак╕рава╝ся да шлагба╝ма.

- Дзяжурны Хонаг, - прадстав╕╝ся ён, заз╕рну╝шы ╝ каб╕ну. - Пжалце дакументы...

Ён асекся, угледзе╝шы на месцы шафёра свайго сотн╕ка - рамейца на ╕мя Э╝фра╕мус Гата. Гэта было ╝ вышэйшай ступен╕ дз╕╝на. Камандз╕ры не займаюцца перавозкам╕ - гэта абавязак шараго╝ца╝, у крайн╕м выпадку, дзясятн╕ка╝. Бегла агледзе╝шы каб╕ну, Дз╕тт Хонаг сцям╕╝, што да чаго. У крэсле справа ад шафёра размясц╕╝ся пасажыр. Гэта бы╝ гарбаваты, шчуплы мужычок з парадзелым╕ валасам╕ ╕ вельм╕ непрыемнай ф╕з╕яном╕яй - запалыя шчок╕, тонк╕я падц╕снутыя вусны, кручкаваты нос ╕ круглыя нерухомыя вочк╕, як у драпежнай рыб╕ны. Мужычок бы╝ апрануты ╝ армейск╕ кажух, ватовыя штаны зелянковага колеру ╕ аф╕цэрск╕я боты, аднак ваенным ён в╕давочна не бы╝ - выпра╝ка не тая. У нагах у пасажыра стая╝ грувастк╕ бляшаны кораб з двума шырок╕м╕ шлейкам╕. Дзясятн╕к прыжмуры╝ся. Яму ╝жо не ╝першыню даводз╕лася стаяць на варце каля зачумленых гарадо╝, ╕ ён цудо╝на веда╝, для чаго патрэбныя так╕я скрын╕. Там, усярэдз╕не, загорнутыя ╝ мякк╕ лямец, ляжаць шкляныя капсулы з кашто╝най сывараткай, якая спыняе пошасць. А мужычок у кажусе - гэта, значыцца, барыга.

- Суровы ж ты, дзяжурны Хонаг. ╤ муха не праляц╕ць, - з ╕рон╕яй за╝важы╝ сотн╕к.

- Служу ╤мперы╕! - адчакан╕╝ той ╕ ╝зя╝ пад брыль. - Дакументы, пжалце.

Тонк╕я вусны барыг╕ скрыв╕л╕ся ╝ грэбл╕вай усмешцы. Двума пальцам╕ ён даста╝ з-за пазух╕ пасведчанне ╕ працягну╝ яго дзясятн╕ку. Разгарну╝шы корачк╕, той выяв╕╝ укладзеную пам╕ж ╕м╕ ас╕гнацыю, ро╝ную палове сол╕да. Купюра тут жа перавандравала дзясятн╕ку ╝ к╕шэню.

- Усё ╝ парадку? - спыта╝ сотн╕к.

Дз╕тт Хонаг пачуха╝ патыл╕цу.

- Ну, э-э-э...тут як быццам коска неяк не так ста╕ць, - прамов╕╝ ён.

- Ах ты, шэльма, - рагатну╝ рамеец.

Памаца╝шы ╝ к╕шэн╕ шыняля, ён выцягну╝ адтуль па╝срэбран╕ка ╕ суну╝ яго ╝ рук╕ дзясятн╕ку.

- Цяпер парадак?

Па╝срэбран╕ка - не бог ведама як╕я грошы, але надта нахаб╕цца таксама не варта.

- Парадак, Ваша Благароддзе. Праязджайце, - сказа╝ Дз╕тт Хонаг.

Вярну╝шыся да паста аховы, ён падня╝ шлагба╝м. Машына, ра╝ну╝шы маторам, пакац╕лася. Палова сол╕да, ды яшчэ па╝срэбран╕ка зверху - зус╕м нядрэнна, разважа╝ Дз╕тт Хонаг, праводзячы iх вачыма. Хаця сотн╕ку, напэ╝на, заплац╕л╕ на парадак больш. Непасрэдна каля гарадск╕х варот барыгу прыйдзецца раскашэл╕цца зно╝, але што зроб╕ш, так╕я прав╕лы гульн╕. Гэты першапачатковы ╝нёсак - проста дробязь у пара╝нанн╕ з тым, што ён зароб╕ць ╝ зачумленым горадзе, прадаючы сываратку.

- Э, а ты куды сабра╝ся? - гаркну╝ дзясятн╕к, убачы╝шы, што на╝прост да паднятага шлагба╝ма тупае нейк╕ недаростак у паношаным ва╝чыным кажусе ╕ лямцавай шапцы з 'вушам╕'. - А ну, назад!

Дзясятн╕к заступ╕╝ хлопцу дарогу ╕ для большай перакана╝часц╕ нак╕рава╝ на яго ствол в╕нто╝к╕. Той адступ╕╝ на крок ╕ ╝тароп╕╝ся на жа╝нера. На выгляд хлапцу было гадо╝ шаснаццаць, але магло стацца ╕ так, што гэта дарослы, як╕ выглядае, як падлетак. Над такой пародай людзей узрост не мае ╝лады. Недаростак трыма╝ у зубах карэньчык аеру. З-пад яго лямцавай шапк╕ выб╕вал╕ся нячэсаныя рудыя кудлы.

- Братка, пусц╕ ╝ горад, а? У мяне там жонка-парадз╕ха, - сказа╝ недаростак.

Дзясятн╕к гучна заржа╝.

- Што ╝ цябе за жонка, пудз╕ла?

Недаростак выцягну╝ з рота карэньчык аеру, сплюну╝ у снег ╕ ╝хмыльну╝ся, агаляючы няро╝ныя зубы.

- Жонка як жонка. Як ва ╝с╕х. Рабая, крывая, ╕ кульгае на абедзве наг╕. Але як разьюрыцца, дык у хаце пыл ста╝бом.

- Накшталт цябе? - хмыкну╝ дзясятн╕к. - Ды што ты ╝сё шчэрышся, як гуль на мерцвяка? Твая бабка, часам, з нежыццю не гуляла?

Хлапец паматля╝ галавой

- Ды не-е-е, тольк╕ з млынаром, а ╝ яго брат прыпадачны. А дзядзьку майго кабыла сп'яна капытом стукнула.

- Ды я бачу, - сказа╝ дзясятн╕к. Хлапец, в╕давочна, бы╝ блазнаваты, а гутарыць з вар'ятам╕ ╝ яго не было н╕якага жадання. - Ладна, бяжы адгэтуль. Пакуль вушы не паадстрэльва╝.

Ён адвярну╝ся, даючы зразумець, што гутарка скончана. Недаростак патапта╝ся яшчэ трох╕ каля абочыны ╕, нарэшце, адышо╝. Апусц╕╝шы шлагба╝м, дзясятн╕к Дз╕тт Хонаг вярну╝ся на пост аховы. Настрой у жа╝нера значна палепша╝, нават спаць расхацелася. 'Сягоння па╝златн╕цы, за╝тра па╝срэбран╕ка, а там, глядз╕ш, ╕ на самаходны эк╕паж назб╕раецца, - разважа╝ ён. - Ну, а чаго. Я ж с╕лком не адб╕раю, сам╕ даюць. А дзянёк зада╝ся сёння, эх, за╝сёды б так!..'