Мроi Багны (СИ)

- А мы не захварэем?

- Гэта ╝жо як пашанцуе. ╤ ведаеш што, Нара? Не забывай час ад часу паглядваць на свае запясц╕, ╕ на мае таксама. Кал╕ на ╕х з'явяцца чырвоныя плямы, то...

- То мы памром?

- Прыйдзецца памерц╕.

Яны зама╝чал╕.

- Нара, ты ж не тутэйшая? - спыта╝ Ян, каб змян╕ць тэму гутарк╕. - Цябе ╝ Лемар як занесла?

- До╝гая г╕сторыя, - адказала дзя╝чынка. ╤ пачала расказваць.

Сва╕х сапра╝дных бацько╝ яна н╕кол╕ не ведала. Першыя тры гады свайго жыцця яна прабав╕ла ╝ мястэчку Кс╕лея, у прытулку для к╕нутых нема╝лят. Потым яе перавял╕ ╝ манастырск╕ прытулак для дзя╝чынак, што ╝ горадзе Асмень. Там яна ╕ жыла ╝весь гэты час пад наглядам манашак-рахманых сясцёр. Незайздросны лёс. Аднак Нару ╝се л╕чыл╕ шчасл╕╝кай. Няда╝на адз╕н заможны ╕ паважаны чалавек, як╕ жыве ╝ Лемары, выказа╝ жаданне яе ╝дачарыць. Свайго будучага прыёмнага бацьку Нара яшчэ не бачыла. Ёй было вядома тольк╕, што завуць яго спадар Пелягрыюс, ╕ ён працуе ╝ гарадск╕м судзе.

Тыдзень таму да ╕х у прытулак прыязджала спадарыня Сорэкс, давераная асоба спадара Пелягрыюса. Сястра Марта, начальн╕ца прытулку, вывела ╝ гасцё╝ню выхаванак узростам ад дванаццац╕ да чатырнаццац╕ гадо╝ ╕ загадала ╕м выстра╕цца ╝ шэраг. Спадарыня Сорэкс вельм╕ прыдз╕рл╕ва выб╕рала кандыдатку на ╝дачарэнне. Праходжваючыся па пако╕, яна п╕льна ╝з╕ралася ╝ твары выхаванак - ц╕ няма на скуры радз╕мак, восп╕н, шнара╝ ды ╕ншых пашкоджання╝. Запускала руку ╝ ╕х валасы - ц╕ досыць густыя. Дакраналася да ╕хн╕х грудзей ╕ сцёгна╝. Загадвала ╝см╕хацца на ╝весь рот, каб праверыць, ц╕ ╝ парадку зубы ╕ дзёсны. Нарэшце яна спын╕ла свой выбар на выхаванцы на ╕мя Нара.

- Ты вельм╕ прыгожая дзя╝чынка, - сказала ёй спадарыня Сорэкс, соладка ╝см╕хаючыся. - Зус╕м як маленькая прынцэса. Спадар Пелягрыюс будзе задаволены.

Сястра Марта прывезла выхаванку ╝ Лемар напярэдадн╕ вечарам. ╤х сустрэча з новаспечаным бацькам мус╕ла адбыцца сёння ╝ранку. Але не скалалася. Не╝забаве пасля вячэры сястры Марце зраб╕лася блага. Кашталян выкл╕ка╝ доктара, але было запозна. Яе пачало ван╕таваць жо╝цю, потым яна павал╕лася на падлогу, раск╕ну╝шы рук╕, ╕ больш не варушылася. Перапуджаная Нара спусц╕лася ╝н╕з, каб пакл╕каць на дапамогу. Потым прыеха╝ доктар, ╕ пачалася пан╕ка. Усё гаварыл╕ аб пошасц╕ ╕ моравай язве. У агульнай м╕тусн╕ пра Нару папросту забыл╕ся. Яна ц╕хенька сядзела ля паста кашталяна аж да ран╕цы. На дзя╝чынку н╕хто не звярта╝ уваг╕. З першым╕ прамяням╕ сонца яна высл╕знула за дзверы гасц╕н╕цы ╕ адправ╕лася блукаць па вул╕цах горада.

- Каламутны ён нейк╕...як там яго...Пелягрыюс, - сказа╝ Ян. - Можа, яно ╕ лепш, што вы з ╕м так ╕ не сустрэл╕ся... Выходз╕ць, ты так ╕ бадзялася па горадзе цэлы дзень?

- Ага. Я заблукала, ╕ мне вельм╕ хацелася есц╕. Сястра Марта аддала мне чарн╕чнае суфле, таму што яно ёй не спадабалася, але яна не стала карм╕ць мяне вячэрай. Сказала, што ╝ спадара Пелягрыюса я наемся ╝волю... А потым был╕ стрэлы ╕ крык╕. Я схавалася пад ганкам нейкага дома ╕ сядзела там, пакуль не звечарэла. Потым стала вельм╕ холадна. Я стукала ╝ дзверы дамо╝, але мне н╕хто не адчын╕╝. Адчын╕л╕ тольк╕ ╝ той начлежцы, але ╕ туды мяне не захацел╕ пускаць... Ян, а кал╕ мы будзем есц╕?

- Пытанне, канечне, ц╕кавае.

Ян паспрабава╝ успомн╕ць, кал╕ ж ён сам ╝ апошн╕ раз е╝. Здаецца, у гарн╕зоне. Пэ╝на, так. Палоннаму прынесл╕ ежы, каб ён, баран╕ божа, не памёр з голаду, пакуль не прыедзе ╤нспектар. У гарадской турме Лемара гэтым пытаннем не заклапац╕л╕ся, ну а потым ужо стала не да таго.

- Нара, дзе мы цяпер? - спыта╝ Ян.

- На вял╕кай вул╕цы.

- Што ты бачыш?

- Тут людз╕. Давол╕ шмат людзей. Адны ходзяць, ╕ншыя стаяць ╕ гутараць. Яны ╝се выглядаюць вельм╕ спалоханым╕.

- Дз╕ва што спалоханыя... Што яшчэ, Нара?

- Яшчэ... - працягнула дзя╝чынка, - Яшчэ тут ста╕ць адна гандлярка рыбай, але ╝ яе н╕хто н╕чога не купляе. ╤ некальк╕ жабрако╝ уздо╝ж вул╕цы, просяць м╕ласц╕ну.

Ян пама╝ча╝.

- Нара, ты можаш знайсц╕ жэрдку якую-небудзь? Ц╕ хаця б гал╕ну дрэва? - спыта╝ ён.

- А навошта?

- Ты што, сляпых н╕кол╕ не бачыла? Так я змагу ╕сц╕, не трымаючыся ╝весь час за тваё плячо.

- Я зразумела!

Нара высл╕знула з-пад яго рук╕, ╕ яе крок╕ згуб╕л╕ся ╝ гомане галасо╝. Ян спын╕╝ся. Заста╝шыся без усякай апоры, ён ╕зно╝ адчу╝ знаёмае пачуццё пан╕чнага страху. Кал╕ Нара не вернецца, ён застанецца без павадыра, адз╕н у чужым горадзе, не ведаючы, куды ╕сц╕ ╕ ╝ каго прас╕ць дапамог╕. Ён сц╕сну╝ кулак╕ ╕ зраб╕╝ глыбок╕ ╝дых, прымушаючы сябе супако╕цца.

- Знайшла, знайшла! - пачу╝ ён.

- Вось! - дзя╝чынка падбегла да яго ╕ сунула яму ╝ рук╕ сукаватую палку.

Ян павольна правё╝ па ёй пальцам╕ ╕ пах╕та╝ галавой.

- Не падыходз╕ць, занадта кароткая. Трэба трох╕ да╝жэйшую.

- Ага, зразумела!

Яна ╕рванулася была бегчы на пошук╕, але Ян спын╕╝ яе.

- Чакай, Нара. Спачатку падвядз╕ мяне да сцяны якога-небудзь будынка, кал╕ ласка.

- Навошта?

- Ну паспрабуй сама стаяць з заплюшчаным╕ вачыма, хапаючыся за паветра. Трэба на нешта абаперц╕ся. Так спакайней, разумееш?

- Так...разумею.

Нара зно╝ адправ╕лася на пошук╕. Ян стая╝, прых╕ну╝шыся да халоднай мураванай сцяны ╕ напружана ╝слухо╝ва╝ся ╝ галасы м╕нако╝. Цяпер усё гаварыл╕ аб паветраным карабл╕ з грузам проц╕чумнай сываратк╕, як╕ ╝ хутк╕м часе мус╕╝ прыбыць са стал╕цы. Кал╕ гараджане атрымаюць сываратку, каранц╕н будзе зняты. Але чаканне магло расцягнуцца на некальк╕ дзён, а за гэты час могуць памерц╕ сотн╕ людзей... Час, мус╕ць, набл╕жа╝ся да по╝дня, але мароз усё ╝змацня╝ся. Ян сцепану╝ся ╕ суну╝ адубелыя пальцы ╝ к╕шэн╕ футравай куртк╕. У к╕шэн╕ ляжала манета. Ян прабег пальцам╕ па яе рубчастай паверхн╕, пытаючыся ╝ сябе, што ╝сё гэта значыць. Альбо незнаёмец адда╝ яму тры манеты, што малаверагодна, альбо гэта была адна ╕ тая ж манета, якая нейк╕м чынам вярнулася да свайго ╝ладальн╕ка.

Нара прыбегла, валакучы за сабой до╝гую жардз╕ну. Дзя╝чынка сказала, што выламала яе з нейкага плота.

- Гэта падыходз╕ць? - спытала яна.

- Трох╕ да╝гаватая, але не бяда. Зараз адлом╕м л╕шняе, ╕ будзе файна.

Цяпер яны ╕шл╕ намнога хутчэй. Нара, якая вызвал╕лася ад абавязка╝ павадыра, нас╕лася вакол, то забягаючы наперад, то адстаючы на некальк╕ крока╝.

- Нара, не адыходзь ад мяне занадта далёка. Кал╕ ты заблудз╕шся, я не змагу цябе адшукаць, - сказа╝ Ян.

- Добра, не буду, - сказала Нара сур'ёзным голасам. Яна стала поруч з Янам ╕ рушыла размеранай хадой, падладжваючыся пад яго няпэ╝ныя крок╕.

Ян апусц╕╝ руку ╝ к╕шэнь, намаца╝ там манету. Адз╕н медны? Занадта мала, каб куп╕ць ежы, а пасля яшчэ ╕ заплац╕ць "кашталяну" начлежк╕.

- Нара, нам грошы патрэбны, - сказа╝ ён.

- А дзе ╕х узяць?

- Прыйдзецца прас╕ць.

- Як жабракам?!

Нара рэзка спын╕лася.

- Я не буду, - прамов╕ла яна рашуча.

- А што ты прапано╝ваеш?

- Зараб╕ць! - выпал╕ла яна.

- Што, сумленнай працай? - спыта╝ ён з ╕рон╕яй у голасе. - ╤ многа ты ╝мееш?

- Вышываць б╕серам, - сказала дзя╝чынка. - Спяваць магу. Граць на лютн╕...

- Чаго? Б╕серам? - ён рагатну╝. - Гамон як важна ╝ зачумленым горадзе. Мяшк╕ для трупа╝ вышываць?

- Злосны ты нейк╕, - прагаварыла Нара. Пакры╝дз╕лася?

Ян працягну╝ наперад руку ╕ дакрану╝ся да пляча дзя╝чынк╕.

- Нара, паслухай. Кал╕ мы будзем так╕м╕ ганарл╕вым╕, то не╝забаве з голаду памром. Ведаеш, неяк кры╝дна памерц╕ ад голаду, кал╕ ╝се астатн╕я пам╕раюць ад моравай язвы.

Дзя╝чынка ма╝чала.

- Нара, ты есц╕ хочаш? Я таксама, - працягва╝ Ян. - А выбару ╝ нас асабл╕вага няма. Я, ведаеш, таксама не прафес╕йны жабрак. Ну, ╝яв╕, што гэта гульня такая. А, Нара? Затое потым мы зможам паесц╕ ╕ расплац╕цца з 'камендантам'.

- Добра. Давай паспрабуем, - уздыхну╝шы, сказала дзя╝чынка.

На заставе