Ucieczka z Raju

Robert J. Szmidt

Pola Dawno Zapomnianych Bitew Tom 2

Ucieczka z Raju

Wydanie 2016 rok

PROLOG

System Valis 11, Sektor Zebra, 18.09.2354

– Ile jest gwiazd w naszej Galaktyce? – zapytał niespodziewanie komandor Garyan Zachs.

Szóstka rekrutów nie wyglądała już tak radośnie jak jeszcze przed chwilą, gdy nowy

przełożony opowiadał im o bazie Korpusu Zwiadowczego i misjach, w których – zapewne już

wkrótce – będą mogli wziąć udział.

– Czterysta siedemdziesiąt sześć miliardów – odpowiedział po krótkiej chwili wahania

Danthony Reyes, najmłodszy z zaciągu, szczupły, niski blondyn o bardzo wydłużonej twarzy, siedzący w drugim rzędzie po prawej.

Poirytowany Zachs przymknął skośne oczy. To były podstawy wiedzy; coś, co każdy średnio rozgarnięty człowiek, a w szczególności adept Orbitalnej Akademii Floty powinien

wyrecytować z pamięci w środku nocy, nawet gdy zostanie brutalnie wyrwany z najgłębszego

snu. Niestety w niewielkiej sali odpraw nie było w tym momencie ani jednego kadeta.

Komandor miał przed sobą najzwyklejszych w świecie rekrutów: zwabionych obietnicami

wielkiej przygody cywilów z najbardziej zapadłych dziur znanej przestrzeni. Sześcioro, mimo

że wielokrotnie zgłaszał dowództwu zapotrzebowanie na dziewięciu nowych operatorów.

Za moich czasów… – pomyślał.

Za jego czasów na Rubieże leżące za Terytoriami Wewnętrznymi trafiała wyłącznie elita.

Tylko najlepsi z najlepszych mogli nadzorować bezzałogowe sondy wysyłane poza granice zdobytej przez ludzkość przestrzeni. Dzisiaj, gdy daleki zwiad przestał być pełnym nadziei kontaktem z nieznanym, odkrywanie i katalogowanie nowych systemów gwiezdnych składano na barki nie asów, ale zwykłych przeciętniaków, takich jak ci chłopcy…

– i dziewczyna, poprawił się w myślach, zerkając w kierunku nazbyt szczupłej jak na jego gust mieszkanki jednej z peryferyjnych stacji orbitalnych – których wiózł teraz na Valis 11, najdalej wysunięty posterunek Federacji od strony centrum Galaktyki. I nie dziwota; po trzystu trzydziestu dwóch latach eksploracji Ramienia Oriona wciąż nie natrafiono na żaden ślad zaawansowanej obcejcywilizacji, który sugerowałby, że gdzieś tam, w mrowiu setek miliardów gwiazd, ludzkośćodnajdzie kiedyś braci w rozumie.

Na twarzy komandora pojawił się blady uśmiech. Nie do końca prawdziwe były

twierdzenia o braku życia w kosmosie. Znał jeden, choć niezbyt reprezentatywny wyjątek. Xan 4 z jego dwiema zwalczającymi się rasami. Wspomnienie uniesienia, z jakim oglądał pierwsze przekazy z Bety, było w nim wciąż żywe. Wtedy wierzył, że jest świadkiem narodzin nowej epoki, że współtworzy historię, nie bazy, nie korpusu, lecz całej cywilizacji… Dzisiaj czuł jedynie gorycz porażki, której nie osłodził mu nawet zasłużony awans na komandora.

Obcy po bliższej obserwacji okazali się bardzo prymitywnymi stworzeniami, jego zdaniem niegodnymi miana istot cywilizowanych, a admiralicja… Cóż, admiralicja postąpiła jak

zwykle w takich przypadkach. Odkrycie zostało natychmiast utajnione, nikt więc, prócz garstki

przydzielonych do projektu Dwa Słońca naukowców i żołnierzy, nie mógł się dowiedzieć

o pierwszym przełomie, który nie był aż tak wielkim sukcesem, jak początkowo sądzono, choć

w ogólnym rozrachunku przysłużył się korpusowi, i to bardzo.

Zwielokrotnienie budżetu, budowa niemal setki nowych sond, rozmieszczenie czterech

dodatkowych baz dalekiego zwiadu na obu Rubieżach – wszystko to miało przyśpieszyć tempo

eksploracji. I rzeczywiście, w ciągu zaledwie sześciu lat udało się przesunąć granice

Federacji o rekordowe osiemset parseków, aczkolwiek – pomimo wytężonej pracy setek ekip i wysłania sond do ponad dwunastu tysięcy kolejnych systemów gwiezdnych – Beta Xana 4

pozostała wyjątkiem i co gorsza, nic nie wskazywało, by w najbliższym czasie miało się to

zmienić.

– Czterysta siedemdziesiąt sześć miliardów – powtórzył Zachs, ponownie skupiając uwagę na przysłanych mu rekrutach. – W drugiej połowie dwudziestego wieku sądzono, że Droga

Mleczna składa się z około stu miliardów gwiazd, potem jednak, w miarę rozwoju dostępnych technologii, szacunki te zaczęły szybko rosnąć. W początkach dwudziestego pierwszego stulecia przyjmowano, że liczba ta może być dwukrotnie wyższa, pięćdziesiąt lat później podwojono ją raz jeszcze. Dzisiaj wiemy z całkowitą pewnością, że wokół masywnych

czarnych dziur tworzących serce naszej Galaktyki krąży nie mniej niż czterysta siedemdziesiąt

sześć miliardów gwiazd…

– Zamilkł na moment, by aktywować holo. – Przyjmijmy jednak na

chwilę, oczywiście dla ułatwienia, że jest ich pół biliona. – Światła w sali odpraw przygasły,

a nad głową komandora pojawił się hipnotyzujący migotliwym blaskiem wir.

– Droga Mleczna. Gdybyśmy poświęcali tylko sekundę na zbadanie każdego istniejącego w niej systemu, potrzebowalibyśmy niemal szesnastu tysięcy lat na pełną eksplorację wszystkich

ramion. Gdybyśmy poświęcali na to godzinę… dotarlibyśmy do ostatniej gwiazdy po pięćdziesięciu siedmiu milionach lat. Szmat czasu, nieprawdaż? – zażartował, ale spięci

rekruci nie zauważyli tego momentu rozluźnienia. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że dla

większości tych młodych ludzi jest to prawdopodobnie pierwsza tak daleka wyprawa

w przestrzeń.

– Niestety prawda jest znacznie bardziej skomplikowana od szacunków. Chociaż

korpus dysponuje dzisiaj ponad trzystoma nowoczesnymi sondami dalekiego zasięgu, każda

z naszych misji trwa nie sekundy, nie godziny, lecz całe dni, a czasami nawet tygodnie. W tym tempie, o ile nie zmienimy drastycznie metodologii poszukiwań polegającej na

systematycznym przeczesywaniu systemu po systemie, sektora po sektorze, przed końcem

tysiąclecia nie skolonizujemy nawet miejsca, w którym Ramię Oriona łączy się z Ramieniem

Perseusza. Kto mi powie, dlaczego tamtejsze skupiska gwiazd mają tak ogromne znaczenie?

Zgłosili się wszyscy – w końcu pytał o kolejną oczywistą oczywistość. Tym razem

komandor wybrał jedyną w tym gronie dziewczynę.

– Danaomi?

– Nie wiem dlaczego, ale tunele czasoprzestrzenne łączą gwiazdy znajdujące się w obrębie konkretnego ramienia Galaktyki.

– Zgadza się. Jedyna znana nam droga do sąsiedniego Ramienia Perseusza biegnie przez ten łącznik.

– A co z podróżami podprzestrzennymi? – zapytała po chwili wahania dziewczyna.

Zachs westchnął. Kolejna sprawa, o której nie musiałby wspominać, gdyby miał do

czynienia z zawodowcami.

– Napędy podprzestrzenne mają trzy podstawowe ograniczenia. Pierwsze to technologia:

nasze najpotężniejsze reaktory pozwalają na wykonanie skoków o maksymalnym zasięgu

półtora parseka. Drugie to czas: tego typu jednostki są o wiele wolniejsze. Tunele

czasoprzestrzenne pozwalają pokonać rok świetlny w niespełna kwadrans, a podróż na tę

samą odległość przy korzystaniu z podprzestrzeni zajmuje dwie doby standardowe. Trzecie to

precyzja. Z nieznanych nam jeszcze powodów nie jesteśmy w stanie wyliczyć dokładnie

punktu wyjścia. W dodatku im dalej skaczemy, tym rozrzut jest większy. Dlatego też

wykorzystujemy napęd podprzestrzenny wyłącznie w ruchu lokalnym, między systemami

leżącymi bardzo blisko siebie. Nie chcielibyście chyba się pojawić kilkanaście miliardów

kilometrów od celu podróży, zwłaszcza gdy reaktor jest przeciążony. Albo trafić w dysk

rozproszony systemu, nie mówiąc już o jego gwieździe centralnej, a takie przypadki

odnotowujemy kilka razy do roku… – Pokiwał głową ze smutkiem, wspominając los FSS

Magellan, jednej z pierwszych ofiar nowej technologii. Skok na maksymalny dystans