Напярэймы жаданьням

Стаю вось тут я каля сьценаў замку,

у нас — асеньняя цяпер пара...

Трымайся, любая, мацней за клямку,

каб злодзей вынесьці ня змог дабра.

Прымі вось гэтую маю параду,

кажу ад шчырае табе душы.

Калі-ж душу тваю суседзі ўкрадуць,

ў лісьце адказным мне хутчэй пішы.

Вярнуся, любая, да вас ня госьцем,

пад неба роднае вярнуся жыць.

Павесім раніцаю на пагосьце

ручнік скрываўлены твой на крыжы.

На папялішчы мы зьбярэмся дзікім,

чужыя зводнікі дзе ладзілі таргі.

Браты і сёстры у той дзень вялікі

зьбяруцца ўсе у дом свой дарагі.

На стол кляновага паставім соку,

пакроім радасьцяй тугу і сум.

Сьмяяцца будзе вечар сінявокі,

зарой цалуючы палёў красу.

Такой ня ведала бяседы ў хаце,

такога сьветлага ня знала дня

ні наша бедная калісьці маці,

ні наша блізкая крыві радня.

Пакуль-жа, родная, паклон ад брата!

Я вельмі ўсьцешаны, што ты жывеш...

Прыклей на лішцьве каля нашай хаты

крывёй напісаны мой сьціплы верш.

1945

О родны край

Са мною ты на яву і у сьне,

мой родны край, блізкі і блізка...

Табой жыву. Малюся, як вясьне.

Ты — песьняў-дум найлепшая калыска.

Нідзе, я ведаю, сябры, нідзе

ня знойдуць лепшага у сьвеце вочы.

О родны край! Куды мой шлях вядзе —

у бок паўдзённы ці паўночны?

Ўпаду ад сьпёкі я, ўпаду, памру,

мароз душу маю ад цела прыме.

Не прывядуць шляхі к дабру,

калі сустрэнуцца у Рыме.

Кірунак захадні — зусім чужы,

усходні гэтакі ж. Усе чужыя.

Над першым навальніца ўсё дрыжыць,

па-над другім зьвяр’ё начамі вые.

О родны край! Цяпер мая рука

навотлег адшпурне чужую вушчунь.

Са мною ты, і шлях на твой наказ

паволі ўжо ідзе да родных пушчаў.

Зальцбург, лістапад 1945

Апошняя малітва

Яшчэ раз кленчу я ля сьценаў Храма:

— О Божа, Валадар зямлі, скажы Ты,

чаму ізноў каля Сьвятое Брамы

жывое цела бачым на крыжы тым?..

На пліты мармуровыя сьцякае

кроў сьвежая із ран балючых...

Пустэльнік помсьлівы — раскольнік-Каін —

чало сьціскае ўжо вянком калючым.

Па-над бажніцамі, над купаламі

у стоме чорныя стварэньні кружаць.

Няверцы прышлыя у грэшнай краме

ля ног згінаюцца халодным вужам...

Нялюдскі танец свой згібеньне грае

на струнах д’ябальскіх да сьлёз, да ўмору...

Хіба ўжо гэтакая доля Краю,

табой ахрышчаная ў момант створу?

Ўпаду лепш сам я каля сьценаў Храма,

і там апошняя малітва будзе:

«Браты і сёстры, пад Сьвятою Брамай

зямлёю роднаю прыкрыйце грудзі!»

Лістапад 1945

Адцьвіла маіх надзеяў ружа

і, напэўна, больш не зацьвіце.

Выгінаецца халодным вужам

зманлівасьць былых уцех...

На шляху няспраўджанае дзеі

прыпынілі дні маю хаду.

Дзе-ж вы, дзе, квяцістыя надзеі —

солад хмеліва юнацкіх дум?

Не спаткаю вас і не адчую,

хоць і часта сьніцца маладосьць.

Ні душы, ні цела не расчуліць

выпадковы у пакоі госьць...

1945

Вялікія шэльмы

Станіславу Станкевічу

У маленстве чужыя казалі,

і яно не забудзецца, мусіць,

што экзотыка нейкай Казані

прыгажэй ад лясоў Беларусі.

Я ня ведаю, можа, здалося,

што душа абліваецца воцтам,

але помню: у жоўтую восень

маё сэрца сьціскалася моцна.

І ружовае сталася чорным,