Аз Iф (СИ)

***

Я валя╝ся на канапе ╕ гарта╝ старыя часоп╕сы. Дан╕к сядзе╝, забра╝шыся з нагам╕ на тапчан, ╕ штосьц╕ засяроджана страчы╝ у нататн╕ку. За ╝сю ран╕цу мы не абмянял╕ся н╕ адз╕ным словам. Потым Дан╕к адк╕ну╝ нататн╕к ╕ сказа╝, што сыходз╕ць. Па справах. Дз╕╝на. На Дан╕ка гэта не падобна. Але я не ста╝ яго затрымл╕ваць. Няхай вал╕ць. Пра╝ду кажучы, я бы вельм╕ ╝зрадава╝ся, кал╕ б ён сышо╝ ╕ больш не вярта╝ся. Ён мяне вельм╕ напружва╝ ╝ апошн╕ час.

Заста╝шыся адз╕н, я некаторы час ляжа╝ на канапе, спрабуючы чытаць. Потым я к╕ну╝ часоп╕с ╕ выйша╝ з хаты. Мы пражыл╕ тут каля месяца. Была ╝жо позняя восень, канец л╕стапада. Час, кал╕ паветра астывае ╕ напа╝няецца пахам╕ волкай зямл╕ ╕ апалай л╕стоты, неба роб╕цца шэрым, як вапна, а на╝кол - к╕ламетры ц╕шын╕ ╕ пустэчы. Было ╝жо давол╕ холадна, пачынал╕ся заз╕мк╕. Даводз╕лася нацягваць на сябе па некальк╕ швэдра╝, каб сагрэцца. У халупе мелася невял╕кая чыгунная пячурка, але н╕хто не хаце╝ з ёю важдацца. Кал╕ трэба было зак╕пяц╕ць чай, мы распальвал╕ агонь на вул╕цы ╝ ╕мправ╕заваным мангале, складзеным з камянё╝. За ноч хац╕ну вымарожвала. Я часта прачына╝ся перад св╕таннем, ляскаючы зубам╕ ад холаду. У гэтую пару года не бывае цыкад. Але мы чул╕ ╕х штоночы - пасля таго, як Я╝ген сх╕б╕╝, ╕ ╝сё пайшло не так, як мы планавал╕.

Я агледзе╝ пляцо╝ку вакол хаты. На зямл╕ ╝сё яшчэ был╕ бачныя ╝мяц╕ны, дзе-н╕дзе бы╝ сарваны дз╕рван. Сляды старыя, яшчэ з той ночы, кал╕ мы чул╕ ╝дары ╝ сцяну. Я агледзе╝ся па баках - грунтавая дарога, здз╕чэлы луг, зарослы пажо╝клым пустазеллем, балоц╕сты лес, як╕ пачына╝ся адразу за нашым домам. Н╕чога звышнатуральнага. Ды ╕ што я разл╕чва╝ убачыць? Мы ╝се выдатна ведал╕, што ╝дзень 'Ён' не паказваецца.

Абышо╝шы дом, я пераступ╕╝ цераз плытк╕ ра╝чук, як бег па дне неглыбокай лагчынк╕, ╕ апыну╝ся ╝ гушчарн╕ку. Мяне абступ╕л╕ ц╕шыня ╕ ледзяны холад восеньскага лесу. Востра пахла грыбам╕ ╕ прэллю. Вецер з шамаценнем ганя╝ апалае л╕сце. Глеба пад нагам╕ трох╕ спружын╕ла. Некаторыя ╝частк╕ лесу был╕ падтопленыя, ╕ дрэвы стаял╕ проста ╝ вадзе - чорнай ╕ але╕стай, як нафта. Тут па╝сюль был╕ балоты. Гн╕лая мясцовасць.

Я прайшо╝ крока╝ пяцьдзясят, перш чым натрап╕╝ на першае паваленае дрэва. Яно было зламана ля самага камля. Кара была расхвастаная, як пасля абстрэлу шрапнеллю. Далей пачына╝ся сапра╝дны буралом. Ствалы дрэ╝ был╕ пераламаныя, як запалк╕. Па╝сюль на зямл╕ было раск╕дана раструшчанае вецце. У некаторых дрэ╝ был╕ знесены верхав╕ны. Абдзёртая кара в╕села лахманам╕. Аднак, мы добра 'Яго' раззлавал╕. Пакуль што мы яшчэ здольныя трымаць 'Яго' на адлегласц╕, але кал╕ 'Ён' праве заслону, нам гамон.

Я╝ген гаворыць, што ╝сё нармальна, с╕туацыя пад кантролем. Кажа, што знайшо╝ у Кн╕зе парачку формул, як╕я пав╕нны спрацаваць, ╕ праз дзень-друг╕ ён усё ╝ладз╕ць, адправ╕ць нашага 'нябачнага сябра' назад ╝ апраметныя прорвы, з як╕х той прыйшо╝. Хлус╕ць. Насамрэч ён ужо н╕чога не кантралюе. Я╝ген абудз╕╝ с╕лу, з якой не можа са╝ладаць. Але ён хутчэй здохне, чым прызнае, што памыл╕╝ся.

***

За тыдзень да гэтага мы паспрабавал╕ зладз╕ць адз╕н з рытуала╝, ап╕саных у Кн╕зе. 'М╕стэрыя Хаосу' - неяк так ён называ╝ся. Рыхтавал╕ся мы з самай ран╕цы. Утрох прыцягнул╕ з поля важк╕ валун ╕ ╝кац╕л╕ яго ╝ хату. Я╝ген нак╕ну╝ на камень чорныя ╕ барвовыя палотны, зраб╕╝шы падабенства алтара . Потым ён се╝ за стырно сваёй 'А╝дз╕' ╕ некуды ╝мата╝ на цэлы дзень. Вярну╝ся ён пасля надыходу цемры. Вылез з машыны, узя╝ з пярэдняга сядзення вял╕кую спарты╝ную сумку ╕ з урачыстым выглядам унёс яе ╝ хату.

- Ну што, неаф╕ты? Гатовыя? - сказа╝ ён.

- Што там, Я╝ген? - спыта╝ я.

- Н╕шцяк╕, - Я╝ген ухмыльну╝ся.

Ён раскры╝ сумку, выцягну╝ адтуль керам╕чны кел╕х памерам з добры паходны кацялок ╕ ╝сталява╝ яго на каменным алтары. Затым ╝ яго руках з'яв╕╝ся х╕рург╕чны пластыкавы пакет, напо╝нены густой цёмнай субстанцыяй.

- Кровачка, ага. Натурпрадукт без ГМО. 'Яму' спадабаецца, - Я╝ген з трэскам разадра╝ пакет ╕ пача╝ перал╕ваць яго змесц╕ва ╝ кел╕х.

Мы з Дан╕кам ма╝чал╕.

- Ды вы не парцеся, тут н╕якага крым╕налу, - сказа╝ Я╝ген, абвё╝шы нас хутк╕м поз╕ркам. - Усё добраахвотна. На валанцёрск╕х, так бы мов╕ць, пачатках.

К╕ну╝шы пусты пакет, Я╝ген пача╝ выцягваць з сумк╕ ╕ раскладваць вакол алтара прадметы, неабходныя для Цырымон╕╕ - срэбны штылет, старасвецк╕ настольны гадз╕нн╕к са знятым корпусам, мяшэчак з гарчычным зернем, манетк╕ е╝ра. Апусц╕╝шыся на карачк╕, ён начарц╕╝ на падлозе канцэнтрычнае кола з уп╕санай ╝ яго васьм╕канцовай зоркай. Затым Я╝ген выцягну╝ з к╕шэн╕ штано╝ сц╕зорык, паласну╝ сабе лязом упоперак далон╕ ╕ пырсну╝ уласнай крывёй на выяву актаграмы. Пасля ён зно╝ узя╝ кавалачак крэйды ╕ выве╝ на падлозе няро╝ным╕ л╕тарам╕: 'н'га╕ тав╕л э амр кв╕'лл д'го'.

Скончы╝шы падрыхто╝ку, Я╝ген падня╝ся на ног╕. Выгляд ╝ яго бы╝ трох╕ ╝зв╕нчаны. Ён стая╝, зац╕скаючы ╝ далон╕ насо╝ку, каб спын╕ць кро╝.

- Усё, неаф╕ты, тушыце святло. Далей пры святле зорак.

Згас╕╝шы газн╕чку, мы пастал╕ вакол алтара. На падлозе валялася наша ск╕нутая вопратка. Я╝ген бы╝ аголены па пояс. Нават у цемры бачныя был╕ яго друзлыя цягл╕цы ╕ выпуклы жывот. Што ╝сё-тк╕ Геля ╝ ╕м знайшла?.. Я╝ген сх╕ля╝ся над кел╕хам са штылетам у руцэ. Загусцелая кро╝ павольна сцякала з ляза. Я╝ген прама╝ля╝ скрозь зубы словы Л╕тан╕╕:

Бягучая кро╝.

Лязо.

С╕мвал Пустэчы.

Механ╕зм.

Грошы.

Хаос...

Ён адк╕ну╝ штылет ╕ апусц╕╝ пальцы ╝ кел╕х. Уск╕ну╝ рук╕, акрапляючы крывёй неаф╕та╝. Я адчу╝ л╕пк╕я халодныя кропл╕ на сваёй шчацэ. Я╝ген зак╕ну╝ твар да стол╕ ╕ пача╝ прама╝ляць нараспе╝:

З чорнай пустэчы,

Дзе Хаос Няствораны,

Праайцец усяго ╕снага -

Ён крочыць, апрануты ╝ Цемру,

У ззянн╕ Сям╕ Свяц╕л...

са'ан тге!...

э ╝м╕р н'га╕!...

клл'╕б╕ томр!...

Н╕чога не адбылося.

Праз чвэрць гадз╕ны мы з Я╝генам разб╕раем алтар ╕ складваем у сумку цырыман╕яльныя прадметы. Я╝ген выглядае збянтэжаным ╕ злым. Дан╕к у л╕таральным сэнсе слова качаецца па падлозе ад смеху. У яго начыста адсутн╕чае пачуццё гумару. Ён не ╝ло╝л╕вае сэнсу анекдота╝. Але часам ён смяецца з рэча╝, як╕я н╕кому не здаюцца смешным╕.

- Што, Я╝ген, лажа? - гаворыць Дан╕к пам╕ж прыступам╕ смеху. - Л╕дар. Л╕дар, бляха! Бачыш, 'Ён' цябе не слухае. Нават у х╕п╕ лепш бы атрымалася...

Твар Я╝гена цямнее. Падц╕сну╝шы вусны, ён падыходз╕ць да Дан╕ка ╕ з размаху б'е яго нагой пад рэбры. Дан╕к кашляе ╕ хрып╕ць, затыхаючыся. Курчыцца на падлозе ад болю. Але не перастае смяяцца.

- Выбраны, маць тваю, - хрып╕ць Дан╕к. - Брыда тупая.

У той раз я страшна раззлава╝ся на Я╝гена. Цырымон╕я аказалася бутафорыяй. Мы змарнавал╕ стольк╕ часу, разб╕раючы галаваломныя тэксты ╕ формулы, а толку нуль. Няма ╝ Кн╕зе н╕якай с╕лы. Проста х╕тразробленая бязглуздз╕ца накшталт манускрыпта Войн╕ча. Махлярства чыстай вады, а я павё╝ся, як дурань... Пазней, кал╕ затрашчал╕ цыкады ╕ пачал╕ вал╕цца дрэвы ╝ лесе, я зразуме╝, што памыл╕╝ся. 'Ён' усё-тк╕ адгукну╝ся на кл╕ч Я╝гена.

***

Кал╕ я вярну╝ся ╝ халупу, Дан╕к ужо бы╝ тут. Ён сядзе╝ на зэдл╕ку, падпёршы шчаку далонню, ╕ п╕льна разглядва╝ нейк╕я прадметы, што ляжал╕ перад ╕м на стале. У па╝змроку я не адразу зразуме╝, што гэта п╕сталет кшталту 'Макарава' ╕ абойма, по╝ная патрона╝.

- Адкуль ствол? - спыта╝ я.

- Не твая справа, - агрызну╝ся Дан╕к.

Ён узя╝ п╕сталет, увагна╝ абойму ╕ са шча╝чком адцягну╝ затвор - так хвацка, быццам усё жыццё практыкава╝ся з агнястрэльнай зброяй. Я адступ╕╝. Дула п╕сталета глядзела мне проста ╝ твар.