Szmira

7

A więc znów miałem biuro.

Trzeba się było brać do roboty. Podniosłem słuchawkę i wystukałem numer mojego bukmachera.

– Pizzeria Tony'ego – usłyszałem.

– Tu Powolna Śmierć – podałem swoją ksywę.

– Belane, wisisz mi na 475 dolców – powiedział. – Nie przyjmę żadnego nowego zakładu, dopóki nie spłacisz długu.

– Chcę postawić 25. Jak wygram, to wygram 5 paczek i będziemy kwita. A jak umoczę, wszystko ureguluję, przysięgam na honor mojej matki.

– Belane, twoja stara wisi u mnie ma 230 dolców.

– Taa? A twoja ma kurzajki na tyłku!

– Poważnie? Słuchaj, Belane, czyżbyś…?

– Nie, nie ja. Jeden gość. To on mi powiedział.

– Chyba że tak.

– Dobra, chcę postawić 25 górą na Burnt Butterfly w szóstej.

– Niech będzie, przyjmuję. I życzę ci szczęścia. Bo ci się kończy.

Rozłączyłem się. Kurwa mać, człowiek musi walczyć o każdy centymetr. Rodzi się, żeby walczyć, rodzi się, żeby umrzeć.

Myślałem o tym. I myślałem o tym.

Potem odchyliłem się w fotelu, zaciągnąłem głęboko papierosem i wydmuchałem niemal idealne kółko.

8

Po lunchu postanowiłem wrócić do biura. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem faceta siedzącego przy moim biurku. Nie był to McKelvey. Pojęcia nie miałem, co to za jeden. Moje biurko robiło się coraz bardziej popularne. Oprócz faceta za biurkiem w pokoju był jeszcze jeden. Stał. Wyglądali na twardzieli. Zimnych twardzieli.

– Nazywam się Dante – oznajmił ten przy biurku.

– A ja Fante – oświadczył ten drugi.

Ja nie powiedziałem nic. Nie wiedziałem, co jest grane. Ciarki przeszły mi po grzbiecie i znikły pod sufitem.

– Przysłał nas Tony – powiedział ten, który siedział.

– Nie znam żadnego Tony'ego. Nie pomyliliście, panowie, przypadkiem adresu?

– Bynajmniej – stwierdził ten, który stał.

A potem Dante rzekł:

– Burnt Butterfly dał plamę.

– Zrzucił dżokeja zaraz po starcie – dodał Fante.

– Żartujesz.

– Wcale nie. Facet zwalił się na mordę.

– Pechowo obstawiłeś – zawyrokował Dante.

– I Tony twierdzi, że jesteś mu winien 5 paczek – rzekł Fante.

– Drobnostka – oznajmiłem. – Mam forsę w…

Ruszyłem w stronę biurka.

– Nic z tego, frajerze. – Dante roześmiał się. – Skonfiskowaliśmy twoją pukawkę.

Cofnąłem się.

– No więc – zaczął Fante – chyba sam rozumiesz, że nie możemy pozwolić na to, żebyś chodził sobie po ziemi i oddychał jak gdyby nigdy nic, skoro wisisz u Tony'ego na 5 paczek?

– Dajcie mi 3 dni…

– Masz 3 minuty – rzekł Dante.

– Co z wami jest? – zapytałem. – Dlaczego ciągle gadacie na zmianę, najpierw jeden, potem drugi, i tak w kółko? Nigdy się nie mylicie?

– Ktoś inny się tu pomylił – odpowiedzieli równocześnie. – Ty.

– Ładnie. Duet. Podobało mi się.

– Stul pysk – warknął Dante. Wyjął szluga i wsunął do ust.

– Hmm, chyba zapomniałem zapalniczki. Chodź tu, dupku, i mi przypal.

– „Dupku”? Rozmawiasz sam ze sobą?

– Nie, dupku, do ciebie mówię. Chodź tu! Zapal mi fajkę!

Migiem!

Postąpiłem kilka kroków, pstryknąłem zapalniczką i zbliżyłem płomień do papierosa tkwiącego w chyba najohydniejszej mordzie, jaką widziałem w życiu.

– Grzeczny chłopczyk – pochwalił Dante. – A teraz wyjmij tego peta z moich ust i wsadź sobie do gęby, żarzącym się końcem do środka. I nie waż się go wyjąć, dopóki ci nie pozwolę.

Pokręciłem głową.

– Albo zrobisz, jak mówi, albo cię tak podziurawimy, że myszy wezmą cię za kawałek sera.

– Chwileczkę…

– Masz 15 sekund – poinformował mnie Dante, po czym wyjął i nastawił stoper. – Start. 14, 13, 12, 11…

– Chyba nie mówisz poważnie?

– 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3…

Usłyszałem trzask odbezpieczanej broni.

Wyrwałem Dantemu papierosa z ust i wsunąłem we własne, żarem do środka. Próbowałem zebrać jak najwięcej śliny i cofnąć język, ale mi się nie udało, trafiłem papierosem w sam jego środek, trafiłem tak, że mnie porządnie ZAPIEKŁO!!! Było to bardzo nieprzyjemne, bardzo bolesne! Zacząłem się krztusić i wyplułem peta.

– Brzydki chłopczyk! – skarcił mnie Dante. – A mówiłem, że masz go trzymać w ustach, dopóki nie pozwolę ci wyjąć! Przez ciebie musimy zaczynać od początku!

– Odpierdol się! – zawołałem. – Jak chcesz, to strzelaj!

– Dobrze – zgodził się.

Nagle drzwi się otworzyły i weszła Pani Śmierć. Odstawiona tak, że mucha nie siada. Prawie zapomniałem, że mam poparzony język.

– Cholera, ale laska! – zachwycił się Dante. – Znasz ją, Belane?

– Pewnie.

Podeszła do krzesła, usiadła i skrzyżowała nogi. Kiecka podjechała jej do góry. Żaden z nas nie mógł uwierzyć, że takie nogi istnieją. Nawet ja, choć już je widziałem.

– Co to za pajace? – spytała.

– Przysłał ich gość imieniem Tony.

– Odpraw ich. Ja jestem twoją klientką.

– Dobra, chłopaki – powiedziałem. – Zmywajcie się.

– Co ty nie powiesz? – zdziwił się Dante.

– Co ty nie powiesz? – zdziwił się Fante.

Obaj zaczęli się śmiać. I nagle przestali.

– Zabawny z niego gość – rzekł Dante.

– Nawet bardzo – dodał Fante.

– Ja ich wykurzę – oznajmiła Pani Śmierć.

Wbiła wzrok w Dantego. Zgiął się natychmiast. Twarz mu pobladła.

– Jezu… – jęknął. – Niedobrze mi…

– Albo zrobisz, jak mówi, albo cię tak podziurawimy, że myszy wezmą cię za kawałek sera.

– Chwileczkę…

– Masz 15 sekund – poinformował mnie Dante, po czym wyjął i nastawił stoper. – Start. 14, 13, 12, 11…

– Chyba nie mówisz poważnie?

– 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3…

Usłyszałem trzask odbezpieczanej broni.

Wyrwałem Dantemu papierosa z ust i wsunąłem we własne, żarem do środka. Próbowałem zebrać jak najwięcej śliny i cofnąć język, ale mi się nie udało, trafiłem papierosem w sam jego środek, trafiłem tak, że mnie porządnie ZAPIEKŁO!!! Było to bardzo nieprzyjemne, bardzo bolesne! Zacząłem się krztusić i wyplułem peta.

– Brzydki chłopczyk! – skarcił mnie Dante. – A mówiłem, że masz go trzymać w ustach, dopóki nie pozwolę ci wyjąć! Przez ciebie musimy zaczynać od początku!

– Odpierdol się! – zawołałem. – Jak chcesz, to strzelaj!

– Dobrze – zgodził się.

Nagle drzwi się otworzyły i weszła Pani Śmierć. Odstawiona tak, że mucha nie siada. Prawie zapomniałem, że mam poparzony język.

– Cholera, ale laska! – zachwycił się Dante. – Znasz ją, Belane?

– Pewnie.

Podeszła do krzesła, usiadła i skrzyżowała nogi. Kiecka podjechała jej do góry. Żaden z nas nie mógł uwierzyć, że takie nogi istnieją. Nawet ja, choć już je widziałem.

– Co to za pajace? – spytała.

– Przysłał ich gość imieniem Tony.

– Odpraw ich. Ja jestem twoją klientką.

– Dobra, chłopaki – powiedziałem. – Zmywajcie się.

– Co ty nie powiesz? – zdziwił się Dante.

– Co ty nie powiesz? – zdziwił się Fante.

Obaj zaczęli się śmiać. I nagle przestali.

– Zabawny z niego gość – rzekł Dante.

– Nawet bardzo – dodał Fante.

– Ja ich wykurzę – oznajmiła Pani Śmierć.

Wbiła wzrok w Dantego. Zgiął się natychmiast. Twarz mu pobladła.

– Jezu… – jęknął. – Niedobrze mi…

Zrobił się biały jak kreda, a potem zaczął żółknąć.

– Źle się czuję… Coraz mi gorzej…

– Pewnie zaszkodziły ci te paluszki rybne – powiedział Fante.

– Paluszki, nie paluszki, potrzebuję lekarza… Idziemy…

Pani Śmierć przeniosła spojrzenie na Fantego.

– Kręci mi się w głowie… – poskarżył się. – Co się dzieje?…

Widzę jakieś błyski… Petardy… Gdzie ja jestem?

Skierował się do wyjścia, Dante za nim. Otworzyli drzwi i zataczając się ruszyli w stronę windy. Wyszedłem za nimi na korytarz i obserwowałem ich, kiedy wsiadali. Widziałem ich twarze, zanim zasunęły się drzwi. Wyglądali okropnie. Okropnie.

Wróciłem do biura.

– Dziękuję – powiedziałem. – Uratowała mi pani tyłek…