Дзе скарб ваш

Annotation

У новую кнігу народнага пісьменніка Беларусі Янкі Брыля ўвайшлі апавяданні «пра час i пра сябе», эсэ на вострыя тэмы сучаснасці, лірычныя запісы i мініяцюры, дзе i роздум пра найгалоўнейшае ў жыцці, i шматфарбныя замалёўкі прыроды, сцэнкі з народнага побыту, i здаровы, іскрысты гумар.

Янка Брыль

Над фотаздымкам

Пра наіўнасць

З пявучай памяці

Тэма

Іскрынкі

ДЗЯДОК

ПЯСТОТА

ДАМАЎНІК

ГЛЫБІНЯ

ПЕХАТОЮ

ГІМНАСТЫКА

ПОЧЫРК

ЗДАЛЁК

ПІСУЛЬКА

З людзьмі і сам-насам

ДЗЕВЯНОСТА ТРЭЦІ

ДЗЕВЯНОСТА ЧАЦВЁРТЫ

ДЗЕВЯНОСТА ПЯТЫ

З РОЗНЫХ ГАДОЎ

Жывыя пісьмы

Слова з нагоды

АД ПЕРАКОСУ i ДА ПЕРАКОСУ [36]

ЗАЛЕЖЫЦЬ I АД НАС [37]

ПУНКТ АПОРЫ I ЗАПАС СПАКОЮ [38]

«З БОГАМ У СЭРЦЫ» [39]

ЗНАК НА РОДНАЙ ЗЯМЛІ [40]

У СВЕТЛАЙ ВЕРЫ [41]

МУЖНАСЦЬ I МУДРАСЦЬ [42]

ВОБРАЗ I СІМВАЛ [43]

notes

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

Янка Брыль

ДЗЕ СКАРБ ВАШ

Лірычная проза

Падрыхтаванае на падставе: Янка Брыль, Дзе скарб ваш: Лірычная проза, — Мінск: Мастацкая літаратура, 1997. — 334 с.

Copyright © 2013 by Kamunikat.org

...бо дзе скарб ваш, там будзе

і сэрца ваша.

Ад Мацвея. VI, 21

Над фотаздымкам

Зроблены ён улетку трыццаць шостага года, пра што гаворыць надпіс на адвароце, у вёсцы Рачканы на Ляхавіччыне, што дадам цяпер.

Гэтую вёску тады я ўжо ведаў: мы з братам хадзілі туды на год раней.

Маці казала, што ў нашых з Мішам паводзінах «усе свечкі загараюцца ад яго, старэйшага». Так было з нечаканым вяртаннем з гімназіі i захапленнем філасофіяй Льва Талстога, з дзіўным i смешным для вёскі вегетарыянствам, так было i з паходам у тыя невядо-мыя Рачканы, на спатканне з малёванцамі. Уладзімір Кот, наш намнога старэйшы сябар з Міра, добра-такі нагаварыў нам пра тых рачканскіх «аднадумцаў», з якімі ў яго была такая ўжо дружба, што «панская» паліцыя ў сваіх пратаколах, якія захаваліся ў архівах, i самога яго называла малёванцам. Да «свечак», якія i сапраўды шмат у чым загараліся ад схільнага да захапленняў Мішы, трэба дадаць i маё ўзроставае падпарадкаванне яго аўтарытэту, a яшчэ i тую ўласцівасць майго характару, якая праяўлялася ў сяброўстве не толькі з братам: я легка, а то i залішне лёгка паддаваўся ўплыву таго, з кім сябраваў i хацеў сябраваць. Так было i паўтаралася пазней, у розных жыццёвых абставінах, a ў маленстве i раннім юнацтве быў адзін Міша.

З Рачканамі, алроч ягонага ўплыву i сваей у мяпе цікавасці, было яшчэ i жаданне пабачыць свету, выйcцi ў новае, вольнае. Наша жыццёвая прастора ў той час распасціралася ў адзін бок, на ўсход, на трыццаць кіламетраў, да павятовых Стоўбцаў, куды я аднойчы вазіў у бальніцу старую цётку, маміну сястру, на захад — на сорак, да ваяводскага Наваградка, дзе i я пакаштаваў гімназіі, на поўнач — у Налібоцкую пушчу, куды мы за дваццаць — дваццаць пяць кіламетраў ездзілі зімой па дровы, дзеравякі або жэрдзе, а на поўдзень — толькі нейкіх дзесяць да вёскі Крышылоўшчына, дзе жыў наш другі, таксама намнога старэйшы сябар-аднадумец, бацька люднай ды небагатай, працавітай сям'і Якаў Ваўчок, кнігалюб, што вучыўся ў мірскім гарадскім вучылішчы, а потым спакваля сабраў нямала добрых кніжак, якімі шчодра пазычаўся. Ну, а тыя Рачканы, што таксама на поўдні i нешта на шэсцьдзесят кіламетраў далей — колькі яшчэ Беларусі, да таго ж у пышнай красе пачатку пагодлівага лета!..

Што ж да Мішы, дык у яго, апроч агульнага для нас абодвух, было яшчэ i толькі сваё, вельмі нялёгкае, што мы з ім аніяк не маглі падзяліць пароўну. Ён толькі што прайшоў прызыўную камісію, якая «здала» яго ў кавалерыю, а туды бралі ўвосені. Яно, хутчэй за ўсё, можа здарыцца якраз у гэтую восень, а ён цвёрда намерыўся адмовіцца ад вайсковай службы як пацыфіст, за што будзе суд i турма... Задумацца было над чым. I ў гэтым нашым паходзе, які хто-небудзь вясёлы мог бы назваць i прошчай, Міша, старэйшы за мяне на тры гады, адчуваў патрэбу больш чым краязнаўчую...

Toe, што ў нас гэтымі днямі, пасля веснавой работы, перад сенакосам, ішло перасыпанне хлявоў, з нанятымі двума цеслямі з суседняй вёскі, не здавалася нам перашкодай. Сёмуха — тры дні свят з дадаткам, «градавой серадой»,— думалi справіцца. На адзін дзень усё ж перабралі, за што нагарэла ад маці, пад справядлівае маўчанне брата Колі, яшчэ не жанатага гаспадара, што ўвосені вярнуўся з вайсковай службы, i пад стрыманае недаўменне цесляў, дарэчы, нашых дваюрадных братоў, старэйшых за нас i сямейных.

Цяпер я тую «распусную» дзіўнасць нашых паводзін бачу нібы нават староннімі вачыма, скрозь пэўную паблажлівасць да юначай наіўнасці думаю, што ў нас тады інакш быць i не магло,— без пошукаў, без імкнення да глыбейшага сэнсу жыцця...

I так — Рачканы.

Секта малёванцаў узнікла ў канцы мінулага стагоддзя на Кіеўшчыне. Душою яе быў Кандрат Аляксеевіч Малёваны (1845-1913), малапісьменны кіеўскі мешчанін-стальмах, рэлігія якога ўся была ў любові да брата-чалавека i да жывых істотаў, адкуль i пайшло i адмаўленне ад службы ў войску, ад удзелу ў любой вайне, а таксама i вегетарыянства. За свае пропаведзі Малёваны доўгімі гадамі пакутаваў у шпіталях для псіхічнахворых, катаваўся царскай паліцыяй, але ў веры сваёй быў нязломны. За яго i ягоных паслядоўнікаў заступіўся Талстой i іншыя прадстаўнікі перадавой рускай інтэлігенцыі, што абумовіла веданне малёванцаў i за мяжою. У чатырохтомным дзённіку «Яснополянские записки» славака Душана Макавіцкага, сябра Льва Мікалаевіча i яго асабістага лекара, Малёваны i малёванцы згадваюцца часта. Талстой высока цаніў этычна-маральны стрыжань веры гэтага прадстаўніка народных нізоў, яго цвярозае адмаўленне ад містыкі, у 1907 годзе ў Яснай Паляне сустракаўся з Кандратам Аляксеевічам, яго вясёлай пявунняй сястрой i талковым сынам, шаўцом, ахвотна i многа, паважліва гутарыў з імі, з прыемнасцю слухаў ix «божественные песни, заунывные, похожие на малороссийские народные». Пры ўсім гэтым вялікі пісьменнік i мысліцель крытычна ставіўся да aдмоўнага ў малёванстве, скажам, да ix адмаўлення культуры i да асобы ix кіраўніка, якога паслядоўнікі называлi нават «Спасителем», «Христом», а той не надта супраціўляўся, а да прарочых «писаний» Малёванага наогул адносіўся іранічна.

На Беларусь, зрэшты, толькі ў Рачканы, малёваншчына прыйшла дзякуючы рачканцу па прозвішчы Болтуць, які служыў салдатам у Фаставе пад Кіевам, сустракаўся з малёванцамі i самім Малёваным, i вярнуўся адтуль настолькі апантаным, што захапіў новай верай ці не большую палавіну вялікай паўночна-палескай вёскі. Імя i па бацьку таго Болтуця, якога ў трыццаць пятым ужо не было, я забыўся. Як быццам Іосіф, Юзік. Затое перад вачыма i цяпер стаіць адна незвычайная паперына — надрукаванае i пропісам запоўненае пасведчанне, выдадзенае Болтуцю пра тое, што ён па сваіх рэлігійных перакананнях сапраўды не можа прымаць удзелу ў вайне са зброяй i таму службу ў Чырвонай Арміі павінен адбываць санітарам у заразным шпіталі. Даведка падпісана ўпаўнаважаным па справах веравызнанняў Уладзімірам Чартковым, адным з найбліжэйшых сяброў i аднадумцаў Л. М. Талстога, а законную сілу гэтай даведцы давала надрукаваная на адвароце спасылка на адпаведную пастанову Савета Народных Камісараў ад 4 студзеня 1919 года — што мне запомнілася дакладна — за подпісамі Леніна i БончБруевіча. Такая вось гісторыя!..