Ведзьмiна тоня

І калі Сяргей трохі разгублена падаў сваю, адчуў, як моцна сціснуў яе Аркадзь.

– Вось гэта, я разумею, выручыў, як мужчына мужчыну. Ну, пойдзем у хату, перакусім, што там маці падрыхтавала.

– Не, не трэба, мы не галодныя. Я ж... для Нэлы там прасіў, – стаў адмаўляцца Сяргей.

– Ну, вось пакуль рукі памыем і пасядзім, і пасаг тваёй Нэле збярэцца. Ідзём, – Аркадзь па-сяброўску хлопнуў Сяргея па плечуку, падштурхнуў.

Халаднік у місках, яечня ў патэльні, тонкія скрылікі сала з ружовымі пражылкамі, кружкі сушанай паляндвіцы, малако і хлеб.

І калі цётка Галіна ўжо паспела? Чуваць было, як яна ў другім пакоі, нешта прымерваючы на Нэлу, казала:

– Так, гэта табе малое, а гэта якраз будзе... Во, добра. Цяпер калготы выберам...

Свежае малако Нэла піла, апрануўшы калготы і кофтачку. Да сябе яна прыціскала невялікі вузельчык – “свой пасаг”, як сказала цяпер і цётка Галя. Большы вузел цётка паклала на падлогу каля Сяргея.

– Тут паліто ёсць, трошкі велікаватае, праўда, куртачка, як дождж ці пахаладае, туфелькі, хоць падрапаныя, але цэлыя і сандалікі, каб босай не хадзіла.

Яна прысела за стол насупраць Сяргея, глянула з сумнай спагадай.

– П’е маці?

Сяргей уздрыгнуў. Ён і так адчуваў сябе ніякавата, не хацеў ён, каб нехта пытаўся ў яго пра маці, пра тое, што яны ядуць, дзе спяць, як праводзяць час. Але ў голасе цёткі было куды больш спагады і спачування, чым цікавасці. І хоць Сяргей не хацеў, каб яго шкадавалі, але вось цяпер, пасля работы, за сталом на ўтульнай, але чужой кухні, усведамляючы, што праз колькі хвілін яму вяртацца ў свой будан, а не класціся ў ложак, ён адчуў, што і ён, і Нэла пазбаўлены вельмі многага, і гэта многае варта шкадавання. І яшчэ ён адчуваў, што цётка Галя пытаецца не проста так. Здавалася, што з тых многіх вяскоўцаў, якія сустракаліся з Сяргеем і Нэлай, яна нейкім чынам ім бліжэй за ўсіх.

– Мы іх амаль не бачым. Ноччу гэтай шумелі.

– А дзе ж вы былі? – здзівіўся Аркадзь.

– Мы будан у садку зрабілі. Там і спім...

– Т-э-эк, – Аркадзь пакруціў галавой, палез па цыгарэты.

– Сябравалі мы з тваёй маці, – загаварыла цётка. – Ой, якімі сяброўкамі былі. І ў бацьку твайго, было, удваіх закахаліся, яшчэ дзесяцікласнікамі. Вой, маці твая прыгажуняй была, ну, а я... Мне вось гэта золата дасталася, – яна кіўнула на мужа.

– Чаму... Чаму мая маці п’е? – глуха запытаўся Сяргей.

Цётка Галя ўздыхнула.

– Каб ведалі адказ, то і п’яніц не было б. Як твой бацька загінуў, пачала яна выпіваць. Як пахавала твайго бацьку, цябе пакінула ў бабы, сама сышла на тыдзень. Думалі, ужо рукі на сябе дзе налажыла. У райцэнтры яе знайшлі. П’яную, малако ў грудзях перагарэла, захварэла. Тыдзень у бальніцы была... А прыйшла... Напачатку на тыдзень яе цвярозасці хапала, добра – баба, свякруха жывая была. Ды яна праз год памерла... А апошнія гады тры – няма прасвету.

– Навалач тую гнаць трэба было ёй! – ускрыкнуў Аркадзь.

– Цяпер ужо позна нешта казаць, – ціха прамовіла цётка.

– Ага, позна, – узвіўся раптам з-за стала Аркадзь, падбег да прыпечка, залапаў па паліцы, па сцяне. – Дзе тут запалкі?

Знайшоў запалкі, закурыў, зацягнуўся раз і другі.

– Позна і позна... То таго ідала позна ратаваць, а іх во? – ён нервова кіўнуў на Сяргея і Нэлу. – Позна? Гэта пры жывой маці і... – раптам стукнуў сябе ў грудзі, – і пры суседзях такіх харошых ідзе хлопец зарабляць адзёжкі для малой!

– Не крычы! – нервова адазвалася цётка. – Дзяцей напужаеш.

– Не бойся, Нэла ж дзядзьку не баіцца, праўда? –падміргнуў Аркадзь Нэле, а тая і праўда назірала за ўсім і слухала без страху на тварыку.

– От ты сяброўкай Зоі была, – зноў павысіў голас Аркадзь, стаў казаць з абвінавачваннем: – А ты сама не магла здагадацца, што трэба гэтаму дзіцяці? Не ведала, што Зойка...

– Мы пойдзем, – Сяргей узняўся з-за стала. – Не трэба з-за нас сварыцца. Я не маленькі. Мы галадаць не будзем. Нэла! – ён працягнуў руку.

– Чакай, чакай, – не мог астыць Аркадзь. – Ты хлопец разумны, але ж ты тут да восені. А далей, далей што?

– Я тут застануся. Працаваць пайду...

– Вучыцца табе трэба, заканчваць школу...

– Не трэба мне вучыцца. Я ўсё роўна... Мне навука не ідзе...

Сяргей падняў вузел, узяў Нэлу за руку.

– Дзякуй.

– І табе дзякуй, – Аркадзь падаў руку на развітанне, і Сяргей на гэты раз смела паціснуў шырокую далонь мужчыны.

– Значыць, пакуль мае вырастуць, я на цябе магу разлічваць у выпадку чаго, так? – прыжмурыўся хітравата Аркадзь.

– Разлічвайце, – кіўнуў Сяргей, і яны з Нэлай выйшлі з хаты.

Жонка Аркадзя з хвіліну маўчала, потым нерашуча сказала:

– А як скажуць, што ты хлопца за парабка трымаеш?

– А пайшлі яны ўсе!.. – Аркадзь раптам злосна, гучна мацюкнуўся. – Хлопца пабачаць! А меншую хто-небудзь бачыць? Ты бачыш?

Частка 10

Рыхтаваліся доўга, ажно два дні. У першы дзень майстравалі рагаткі. Эдзік прывёз з сабой у вёску здабыты недзе гумавы медыцынскі бінт. Во гэта рэч! Гэта не чорная гума з веласіпедных камер. Палоскі з гэтага бінту можна расцягваць на ўсю руку, а б’е рагатка – ні з чым не параўнаць. А трапнасць якая! Двух вераб’ёў Віцька збіў чатырма каменьчыкамі, а Эдзік злаўчыўся ластаўку на ляту падстрэліць. Не забіў, тая яшчэ жыла, пасадзілі яе на плот – няхай ачухваецца, бо ластаўка ўсё ж.

На другі дзень збіралі каменьчыкі. За вёскай будавалі дарогу, жвіру навезлі. У тым жвіры і корпаліся паўдня, пакуль не набілі кішэні “кулямі” – велічынёй з буйны арэх на ляшчыне каменьчыкамі.

К вечару назбіралі бутэлек, аднеслі ў кар’ер і там стралялі па іх. Але надта цікава не было – то ж не паляванне.

У лес збіраліся пайсці гадзін у 9 раніцы, на ўвесь дзень. Хлеба і агуркоў з соллю павінен быў набраць Віцька. Эдзік будзе несці ваду.

У лес увайшлі, калі сонца пачало ўжо адчувальна прыпарваць.

– Слухай, птушак процьма звініць, а ні адной, халера, няма! – пакруціў галавой па баках Віцька.

– Ат, нам драбяза не трэба, – упэўнена адмахнуўся Эдзік. – Сойку вышуквай, дзятла...

Але ні сойкі, ні дзятлы на вочы не трапляліся. Блукалі на лесе, пастрэльваючы зрэдку з рагатак на галасы нябачных птушачак. Калі з гушчару лістоты пасля стрэлу спуджана вылятаў трапяткі камячок і знікаў у кроне суседняга дрэва, Эдзік, цвыркнуўшы слінай, канстатаваў:

– Паміраць паляцела.

Хадзілі ўжо з гадзіну. Урэшце прыселі на выварацень, Віцька дастаў лусту хлеба, разламаў, тое ж зрабіў з агурком.

– Пакуль тая смажаніна, з голаду адурэем...

Хрумсталі гурком, калі недзе далёка ўбаку пачуўся рэзкі сарочы трэск.

– Во! Слухай! – Эдзік аж падскочыў, павярнуўся на гук. – Сарокі!

– Ну, сарокі, – паціснуў плячыма Віцька. – А сарок ядуць?

– А яны што, не з мяса? – агрызнуўся Эдзік. – А чучала сарокі не менш прыгожае... Слухай, калі яны так стракочуць, значыць – там гняздо! А ў гняздзе – птушаняты. Ужо вялікія будуць, лета сярэдзіна. Пайшлі!

Віцька, на хаду глытаючы ваду з бутэлькі, паспяшаўся за Эдзікам у гушчар. Гняздо сарок знайшлі, калі ўжо здранцвелі шыі ад напружання і неабходнасці трымаць галаву задзёртай к небу, каб аглядаць верхавіны дрэў. Яно, гняздо, было на невысокай хвоі, і, здавалася знізу, далезці да яго – нічога цяжкага.

У гэтай сухой кучы галінак, пераплеценых між сабой, сапраўды нешта было, бо дзве дарослыя сарокі, калі хлопцы спыніліся пад хвояй, распачалі адчайны лямант.

– Так, ану, беглым па гэтых гадах – агонь! – закамандаваў Эдзік і пачаў хутка, каменьчык за каменьчыкам, закладваць у рагатку.

Віцька паспяшаўся зрабіць тое ж.

Сапраўдны залп атрымаўся! Адзін каменьчык трапіў у цела высока ляцеўшай птушкі, яна спуджана крыкнула, рэзка змяніла накірунак палёту, знікла ўбаку.

– Ага! Бачыў, як я пацэліў! – Эдзік зноў нацягваў гуму рагаткі. – Страляй па гэтай! – і каменьчык паляцеў у бок другой птушкі, што стракатала, седзячы каля гнязда.

– То я пацэліў! – запярэчыў нясмела Віцька, але спыніўся – якая розніца, цяпер не час высвятляць.