Lalande 21185

To znaczy, na Ziemi ważyłby, bo na Deimosie nie ważył prawie nic. Otóż wła-

śnie ten przemiły grubas mi się przypomniał, gdy zobaczyłem te ociężałe stwory.

Zaproponowałem, by na jego cześć nazwać je bolotami. Dobra nazwa?

— Doskonała! — zaśmiał się Atros. — Należy się Bolotowi upamiętnienie na wieczne czasy. . . Postarajcie się zebrać jak najwięcej danych o tych. . . bolotach.

To będzie miało duże znaczenie.

Ted przysłuchiwał się tej rozmowie z drugiego końca kabiny łącznościowej, od pulpitu kontroli samopasów. Nie wiedział, jak wygląda parasol, a trylobita też nie widział. Nie potrafił sobie zatem wyobrazić bolota. Postanowił zapytać kogoś, co to jest parasol. . .

— Wydaje się nam — ciągnął Pollo — że boloty są roślinożerne. Stado, które napotkaliśmy, liczyło kilka sztuk. Nie próbowały nas atakować, nawet się nami nie zainteresowały. Z inteligencją u nich, zdaje się, nietęgo. Chciałem upolować jednego i zrobić sekcję, ale Igen się sprzeciwił; powiedział, że będzie na to czas później. Tai natomiast odgraża się, że potrafi zrobić pyszny befsztyk z bolota.

Ofertę, ma się rozumieć, odrzuciliśmy. . .

Ledwie zamilkł głos Polla, zabrzęczał wywoławczy sygnał grupy oceanicznej.

Zgłaszał się Max.

— Wyszliśmy z zanurzenia o sto kilometrów od wysepki, gdzie pozostawili-

śmy „Suma”. Za godzinę, gdy zbiorniki wypełnią się ciekłym tlenem, zanurzamy się z powrotem. Przekazuję dane oceaniczne.

Tu nastąpiła seria sygnałów kodu, tak szybka, że najwprawniejsze ucho nie potrafiłoby ich rozróżnić. Maszyna przyjęła je jednak bez mrugnięcia „magicz-nym okiem”, którego światło oznaczało: „Wszystko zrozumiano”.

— A teraz niespodzianka — podjął Max tak tajemniczo, że Atros, Ted i Anna spojrzeli po sobie z lekkim niepokojem. — Na głębokości dwóch tysięcy me-trów, w mule dennym, znaleźliśmy przedmiot, który może być szczątkiem sondy głębinowej, a z całą pewnością nie jest dziełem przyrody. Badamy to obecnie do-kładnie. Przeszukaliśmy jeszcze raz dno w okolicy.

Atros zamyślił się. Max już dawno skończył, a dowódca trwał w upartym milczeniu. Potem, jakby zbudzony nagle, spojrzał na Annę i rzucił z uśmiechem:

— No, teraz tylko brakuje, żeby łącznościowcy wystąpili z jakąś niespodzian-26

ką!

— Żałuję, ale nie możemy służyć rewelacjami — powiedziała, rozkładając ręce. — Od jutra zaczniemy nadawanie i nasłuch na krótszych pasmach. Może to da jakieś rezultaty. . .

— Nie martw się! — pocieszył Annę dowódca. — Na dziś mamy i tak dość rewelacji. Ted, co słychać u samopasów?

Ted, który siedział tyłem do pulpitu sterującego automatami terenowymi, od-wrócił się i sięgnął do klucza sygnałowego.

Ręka zamarła mu w pół drogi. W szeregu światełek kontroli zwrotnej brakowało jednego.

— Czwórka nie odpowiada! — krzyknął. — Przed minutą było jeszcze wszystko w porządku.

Atros rzucił okiem na tablicę, a potem sięgnął po mikrofon.

— Edi Satt, do kabiny radiowej! — zawołał.

Edi przybiegł natychmiast. Kilkoma dotknięciami miernika sprawdził stan tablicy kontrolnej.

— Tu wszystko w porządku. Awaria musiała nastąpić w samym automacie.

— Nadajnik?

— Niemożliwe. Wszystkie obwody są dublowane, zasilanie również. . .

— Więc? — dopytywał się Atros niecierpliwie. Edi wyprostował się i spojrzał

na dowódcę.

— Wygląda na to — powiedział powoli — że automat został zniszczony, wy-

łączony lub. . .

Edi zamilkł, wpatrując się nieruchomo w tablicę. Bez słowa wyciągnął dłoń w jej kierunku.

— To już zupełnie wyklucza możliwość przypadku. . . — powiedział cicho.

W rzędzie światełek kontrolnych brakowało d w ó c h. . .

— Więc. . . coś albo ktoś. . . świadomie lub nie, poluje na nasze automaty? —

powiedział Atros, chwytając mikrofon. — Nie możemy dopuścić do zniszczenia następnych. Uwaga! Ogłaszam pogotowie pierwszego stopnia. Wszyscy do mnie.

W ciągu kilku minut kabina radiowa zapełniła się. Dowódca krótko wyjaśnił

przyczynę alarmu.

— Jeśli nie pośpieszymy tam natychmiast, możemy stracić resztę samopasów.

— Sądzisz, że to jakieś żywe istoty dobrały się do nich? — zagadnął Lon ostrożnie.

— Nic nie sądzę i nie zamierzam bawić się w zgadywanie. — Atros był nieco podenerwowany. — Przygotować pełzaki, za kwadrans wyruszamy śladem automatów. Ewa i Ted zostaną w bazie, tu najbezpieczniej. Nie wiadomo, jak długo potrwa ta wyprawa. Zaopatrzenie należy zabrać na trzy dni.

Gdy Ted usłyszał, że dowódca nakazał uzbroić pojazdy w miotacze, zupełnie stracił humor. Takie polowanie ma się odbyć bez niego! W bazie musiały pozostać 27

co najmniej dwie osoby, to jasne. — Ale dlaczego właśnie on?

— Ekspedycja karna? — zagadnął Edi dowódcę domyślnie.

— Nie pleć głupstw! — zgromił go Atros. — O żadnych działaniach zaczep-nych nie ma mowy. Nie przyjechaliśmy tu na podboje planet! Mamy tylko zabezpieczyć nasze automaty i zbadać przyczynę uszkodzeń.

Teraz do was — Atros zwrócił się do Teda. — Na czas naszej nieobecno-

ści dowodzisz bazą. W razie wątpliwości szukaj informacji w pamięci Centinu.

W ostateczności alarmuj pełną mocą nadajnika, będziemy na ciągłym nasłuchu.

Nie chciałbym jednak, byśmy musieli się z wami łączyć w czasie drogi, to wymaga rozwijania radiostacji. Myślę, że poradzicie sobie sami.

Nominacja pocieszyła trochę Teda.

— W porządku, dowódco! — powiedział przybierając tak poważną minę, że Ewa musiała się odwrócić, żeby nie parsknąć.

Kolumna pojazdów ruszyła na zachód, a Ted pogrążył się w lekturze instrukcji bezpieczeństwa. Tak się wczuł w swą rolę komendanta bazy, że mimo woli snuł

już marzenia o swych bohaterskich czynach. Niebezpieczeństwa wprawdzie na razie nie było widać, ale niewytłumaczone zamilknięcie samopasów dawało pole do domysłów i przypuszczeń.

Rozmyślania przerwała mu Ewa przypomnieniem o kolacji. Kolacja by-

ła zresztą umowna, bo wypadała akurat w połowie krótkiego orfijskiego dnia.

Względy zdrowotne nakazywały zachowanie dwudziestoczterogodzinnego cyklu dobowego, choć na Orfie doba trwała czternaście godzin.

Kolację jedli w milczeniu. Ted z oczami utkwionymi w talerzu przeżywał dalej swe wspaniałe przygody.

Gdy w pewnej chwili podniósł wzrok znad nakrycia, dostrzegł obok talerza Ewy jakiś mały, włochaty kłębuszek.

— Co to jest? — spytał, wyciągając rękę, lecz Ewa ukryła w dłoni kosmatą kulkę.

— Maskotka. . . — powiedziała niechętnie, opuszczając oczy i przytulając do twarzy owo puchate „coś”.

— Pokaż! — nalegał Ted. — Przecież ci nie zabiorę!

Z wahaniem rozchyliła palce. To był maleńki, kudłaty pluszowy miś!

— Przedstaw się, misiu — powiedziała.

— Ojejej! — zaśmiał się Ted. — A ja myślałem, że już z tego wyrosłaś. . . Nie wiedziałem, że jeszcze masz zabawki.

— To moja jedyna prawdziwa zabawka. Innych nigdy nie miałam. Tego misia dostałam od mamy, kiedy byłam jeszcze zupełnie mała.

— Niewiele od tego czasu wydoroślałaś — zakpił Ted. — No, no! Zostawiono mnie w bazie z dziecięcą załogą!

28

— Powiedziałam ci, że to maskotka! — powiedziała Ewa urażona.

— Ale. . . do czego ona służy?

— Jak to: „do czego”? Po prostu: jest. A ponadto przynosi szczęście.

— Ty w to wierzysz?

— Maskotki przynoszą szczęście tylko tym, którzy w to wierzą. Zapytaj Maxa.

On ma świnkę przy kluczu do uruchamiania silników „Suma”. O nim chyba nie powiesz, że jest dziecinny? A jednak ma świnkę, na szczęście. . . Nie tylko zresztą on. Tu każdy coś ma, coś z Ziemi. Dla ciebie to zaraz wszystko musi być „do czegoś”! Lon na przykład ma takiego maleńkiego, białego słonia. Poproś, to ci pokaże. On mówi, że mu to przypomina Indie.

— Dziwactwa. . . — mruknął Ted, wzruszając ramionami. — Jakiś tam kawa-

łek szmatki. . .