W Kraju Niewiernych

Młodzieniec wstał i lekko się ukłonił.

– Witaj – odparł. Dało się w jego głosie wyczuć lekkie zdziwienie.

Lopez potrząsnął opuszczoną dłonią dla odpędzenia pomniejszych demonów strachu. Zaczyna się. Zagadka w zagadce w zagadce. To również był narkotyk, nałóg.

Postąpił zgodnie z zaleceniami podręczników, a także zgodnie z własnym doświadczeniem: od razu dał się poznać jako swego rodzaju dziwak, obcy – nie odpowiadając na powitalne, w gruncie rzeczy, jak mniemał, retoryczne pytanie młodzieńca, lecz tak poważnie go witając. Lepiej było od początku zadeklarować się jako cudzoziemiec, niż chcąc uchodzić za swojego, narazić się później na przeróżnego rodzaju podejrzenia. Lepiej nawet za wariata robić -wariatowi wszystko wolno.

Praduiga nie był Zwiadowcą i wyprawa do obcego świata w tak wczesnym etapie jego podboju i dla niego stanowiła nowość, zwykle sporządzał swe ekspertyzy – na ten czy inny temat – kiedy dana Ziemia znajdowała się już pod skrytym bądź jawnym panowaniem jego mocodawcy; był stremowany.

– Widzisz… jestem wędrowcem. Nie bardzo wiem, gdzie się znalazłem. To znaczy… co to za miejsce.

Śmiertelne zdumienie wykrzywiło twarz chłopaka. Lopez zdenerwował się. Nie oceniłby swego zachowania jako aż tak dziwnego.

– Jesteś obcy – stwierdził chłopak w dziwnym niemieckim.

– Jakiś domorosły poliglota – zauważył z przekąsem Celiński.

Niemiecki. O co tu chodzi? Praduidze przemknęło, czy aby jego ubiór nie jest przypadkiem właściwy dla tutejszych Niemców. A może jakaś wycieczka z Niemiec plącze się po okolicy i młodzieniec wziął go za zagubionego jej członka?

Na wszelki wypadek odpowiedział również po niemiecku:

– Tak, jestem obcy.

Chłopak milczał, gapiąc się w bezruchu na Lopeza.

– Mógłbyś mnie poinformować, gdzie się znajduję? -spytał Praduiga, nadal trzymając się niemieckiego.

Twarz chłopaka wykrzywiło przerażenie.

– Ty nie jesteś – rzekł w narzeczu Indian Navaho; czwartego jego słowa Lopez właściwie nie zrozumiał. Było to jedno z owych dziwacznych, wieloznaczeniowych słów, w jakie obfitują stare języki społeczeństw przesiąkniętych magią i mistycyzmem, żyjących w czystej, naturalnej przyjaźni i nienawiści do swych bogów. Nikt, kto nie urodził się Navaho, nie pojmie w pełni tego narzecza. Co więc oznaczało słowo wypowiedziane przez młodzieńca? Pewien rodzaj skończoności, całości; także świętość i przeznaczenie; także wyższość, boskość; także dobro.

Ledwo zamknąwszy usta – chłopak zniknął.

Major z żołnierzami, a za nimi Celiński, wypadli zza pagórka – obserwowali oni to zdarzenie oczyma Lopeza, słuchali za pośrednictwem jego uszu i podobnie zaszokowało ich zniknięcie tubylca.

– Co to było? – zachłysnął się Celiński, rozglądając się wokół, jakby przekonany, iż chłopak wcale nie rozpłynął się w powietrzu, lecz tylko kryje się gdzieś – gdzie?

– Czy ja dobrze zrozumiałem? – pytał major. – Miał ci za złe, że nie jesteś świętym?

Ho z Calverem, przełączywszy się na zamkniętą linię, dyskutowali nad techniką dematerializacji nastolatka – jednocześnie lustrując swymi nieludzkimi ślepiami okolicę.

– Może to od początku był hologram?

– Widziałeś na Indeksie: major miał go na wszystkich systemach.

– Może jakaś nowa generacja hologramów… – rzucił Calver bez specjalnego przekonania.

– Prędzej teleportacja.

– I co jeszcze? Nie było ruchu powietrza. To już prędzej strzał Katapulty o zmiennokształtnym polu przerzutowym.

Lopez siedział na kamieniu i nie odzywał się.

Celiński kręcił z niedowierzaniem głową.

– Naszła mnie taka myśl – mruknął po chwili. – A jeśli oni używają danego języka tak jak my akcentu albo intonacji głosu? To znaczy… każdy język ma własną charakterystykę, jeden jest twardy, drugi subtelny… Może znają – niekoniecznie przez hipnozę – wszystkie języki i używają ich kombinacji dowolnie, w zależności od tego, co i jak chcą przekazać.

– Taa, rozumiem – przytaknął Crueth. – Chociaż przy zastosowaniu takiej interlingwistycznej technologii na skalę ogólnoświatową bardziej prawdopodobnym zdaje mi się wykształcenie jakiegoś amalgamatycznego, wspólnego metajęzyka. Ale nie jestem w tym specjalistą. Nieważne, to sprawa poboczna. Mnie niepokoi jego zniknięcie. Zastanawiam się, czy w tych okolicznościach…

Celiński spojrzał pytająco na Praduigę. Praduiga wzruszył ramionami.

Major machnął ręką, zblokował gadałkę i rozpoczął składanie raportu, który zostanie zapisany w jednym z dwóch naprzemiennie pojawiających się w tym świecie rejestratorów. Gdy skończył, szczeknął: „Amen" i milisekundowy, nasycony informacją impuls pomknął ku odległemu o kilkanaście kilometrów laskowi oraz ukrytemu w nim polu przerzutów.

– Nic – zameldował Calver. – Nikogo tu nie ma. Crueth czekał.

– Idziemy – zdecydował wreszcie Lopez.

Po pół godzinie wyszli na płaską, porośniętą wysoką trawą równinę, z rozrzuconymi tu i ówdzie skupiskami niskopiennych drzew. W oddali majaczyła cienka, ciemna kreska, która mogła być drogą.

– Droga – potwierdził major. – Nie mogę zidentyfikować typu nawierzchni.

– Ktoś tam jest – dodał sierżant Ho. – Stoi na niej. Krzaki go zasłaniają, mam go na podczerwieni. Mężczyzna, średniego wzrostu. Nie porusza się. Co on tam robi?

– Odlewa się w te krzaki – mruknął Celiński, spoglądając w niebo, kryształowo błękitne błękitem ognistego lodu.

Przyspieszyli; sierżanci wysunęli się nieco naprzód. Ho i Calver byli rodowitymi Stalińczykami: choć dyskrecja i słowo Carterczyków stały się wręcz przysłowiowe, to na tak wczesnym etapie inwazji nie korzystano z najemników, podobnie jak i z obcoziemnych ekspertów. Ho i Calver, z racji częstego operowania na obcych Ziemiach w początkowym stadium ich podboju, musieli przejść także pełne przeszkolenie Zwiadowców – w istocie byli Zwiadowcami; na Ziemi Ziem to przecież wyłącznie Korpus zajmował się zwiadem.

Drugi napotkany tubylec okazał się trzydziestokilkuletnim mężczyzną o ogniście rudych włosach, odzianym w szerokie spodnie i przedziwną bufiastą koszulę; po jego odzieniu, podobnie jak po ubiorze chłopca, nie sposób było wnioskować o ich pochodzeniu i użytej do ich wytworzenia technologii, jeśli w ogóle jakiejkolwiek użyto.

Mężczyzna czekał na nich.

– Witajcie – rzekł, kłaniając się lekko Lopezowi, choć towarzysze Stalińczyka byli dla niego niewidoczni i nie miał prawa ich wcześniej dostrzec.

Praduiga wszedł wolno na szosę. Tak w pierwszej chwili o niej pomyślał: szosa. Lecz szosa się pod nim ugięła, zapadł się w nią po kostki – i zrewidował swój pogląd: deptak do spacerów na bosaka.

– Wyjdźcie – rozkazał przez gadałkę.

– To nie jest dobry pomysł – oponował Crueth.

– Nie możecie się dalej kryć. Wyjdźcie. Wyszli. Rudowłosy nie okazał zdziwienia.

– Skąd wiedziałeś, że przyjdziemy? – spytał Lopez, wciąż po aramejsku, ze swobodą sugerującą, iż zna się z rudym od lat – bo i tak zachowywał się rudy. Bardzo nienaturalnie to wyglądało w oczach Praduigi.

– Tak miało się stać – odparł tubylec w tutejszej łacinie.

– Powiedział ci ktoś?

– Nie.

– Otrzymałeś od kogoś wiadomość?

– Tak było mi przeznaczone. – Łacina. – To światło. -Staroegipski. Światło oznaczało tu również coś boskiego.

– Nie rozumiem cię, człowieku – rzucił Lopez po angielsku.

– Bardzo mi przykro. – Starogrecki. Rudy aż skręcił się ze zmartwienia.

Praduiga przyglądał mu się podejrzliwie.

– Jak się nazywasz? – spytał Celiński, również po angielsku.

– Różnie.

– A na przykład? Jak my cię mamy nazywać?

– Ohlen – rzucił mężczyzna z wahaniem.

– Dlaczego używasz tylu języków? – spytał Lopez, akceptując pomysł Celińskiego, by ograniczyć się do angielskiego, skoro dla Ohlena nie ma to znaczenia, a oni w angielskim czują się najpewniej.

– Wy też.

– Skąd je wszystkie znasz? – nie ustępował Praduiga.

– Znam.

– Kto cię ich nauczył?

– Nikt. Mam je – odpowiedział rudy, tym razem w którymś z afrykańskich narzeczy, a Lopezowi już nie chciało się dochodzić, co oznacza stwierdzenie, iż on te języki m a. Przesłuchiwali tego Ohlena niby podejrzanego w sprawie o morderstwo; co dziwniejsze, sam Ohlen zdawał się nie mieć nic przeciwko temu. Realność całej tej sytuacji bladła i bladła. Może będziemy zmuszeni go zabić, przemknęło Lopezowi.

– Gdzie my się właściwie znajdujemy? W jakim państwie?

– Państwie?

– Nie istnieje u was podział na państwa? – spytał Praduiga, całkowicie już rezygnując z udawania cudzoziemca.

– Od ponad dwóch tysięcy lat – odparł Ohlen, ani trochę nie zdziwiony.

– Ale jakiś rząd macie.

– Nie, nie mamy żadnego rządu.

– Cholera – mruknął przez gadałkę lekko zdezorientowany Lopez.

Podstawową rzeczą, jakiej godni tego miana Zwiadowcy powinni się dowiedzieć, były kwestie podziału politycznego danej Ziemi oraz rządów na niej panujących. To winno stanowić dla Zwiadowcy sprawę pierwszoplanową, Zwiadowca bez przerwy musiał myśleć – i działać – mając na uwadze rychłą inwazję.

Procedura podboju Ziemi, na której nie istnieje jedno potężne mocarstwo ani nie ma silnej organizacji ponadpaństwowej, a zatem procedura stosowana w większości

przypadków, choć skomplikowana, była już dość dokładnie opracowana, zresztą głównie metodą prób i błędów. Najpierw doprowadzano do zwycięstwa jednej ideologii (dobrze, jeśli była ona zgodna z ideologią odkrywcy, aczkolwiek nie stanowiło to warunku sine qua non) i do ogólnoświatowego zjednoczenia na jej bazie, pod kontrolą już jedynego mocarstwa: zanikają wówczas granice, powstają struktury bardziej luźne. Konieczna jest unifikacja wartości kulturowych, historycznych, etycznych – to osłabia związek z danym krajem, a więc i z Ziemią w ogóle, osłabia również same te wartości. Potem powoli rozpoczyna się proces dyskredytowania wszelkich organizacji i osób mających wpływ na opinię publiczną, a które mogłyby później stanowić przeszkodę, utrudnienie – proces ten ma być niezauważalny, wskazane jest jego maksymalne rozciągnięcie w czasie. (Na tym etapie wprowadza się kontrolę urodzin, obowiązek rejestracji materiału genetycznego, osobiste identyfikatory itd.) Z kolei dąży się do stworzenia niezależnego od czyjejkolwiek woli, a podatnego na kryzysy systemu ekonomicznego. Kryzys prędzej czy później nadchodzi i dopiero wtedy wkraczają zdobywcy głosząc: „Oto niesiemy wam pomoc, bracia z innego świata!" Mieszkańcy owego świata są już wówczas tak rozmiękczeni, iż nie mają siły ani chęci, by walczyć. A nawet gdyby – i tak nie wiedzieliby o co.