Trylogia o Reynevanie – II Bozy Bojownicy
Trylogia o Reynevanie – II Bozy Bojownicy читать книгу онлайн
Rok nasta? Pa?ski 1427. Pami?tacie co przyni?s?? Wiosn? wonczas, og?osi? papie? Marcin V bull? Salvatoris omnium, w kt?rej konieczno?? kolejnej krucjaty przeciw Czechom kacerzom proklamowa?. W miejsce Orsiniego, kt?ry leciwy by? i haniebnie nieudolny, obwo?a? papa Marcin kardyna?em i legatem Henryka Beauforta. Beaufort aktywnie bardzo sprawy si? uj??. Wnet krucjat? postanowiono, kt?ra mieczem i ogniem husyckich apostat?w pokara? mia?a.
Gor?ce, skwarne by?o lato roku 1427. A co, pytacie na to Bo?y bojownicy? C??, kontynuuj? oni swoj? misj?. Po rejzach ich oddzia??w pozostaj? jeno zgliszcza i trupy. Reynevan, medyk z wykszta?cenia i powo?ania, bierze udzia? w krwawych bitwach. Jest wielokrotnie brany w niewol?, ale ze wszystkich opresji wychodzi ca?o. Z zadziwiaj?c? gorliwo?ci? nastaj? na niego wszyscy: i Inkwizycja, i z?owrogi Pomurnik, i pospolici raubritterzy, kt?rych nikt nie przekona, ?e Reynevan nie mia? nic wsp?lnego z napadem na wioz?cego znaczn? sum? pieni?dzy poborc? podatk?w. A tak?e wyj?tkowo na? zawzi?ty Jan von Biberstein, pan na zamku Stolz, obwiniaj?cy Reynevana o zniewolenie jego c?rki. Pan Jan obiecuje, ?e napcha gwa?ciciela prochem i wystrzeli w powietrze. U boku Bo?ych bojownik?w Reynevan walczy za prawdziw? wiar?, m?ci si? za doznane krzywdy, i odnajduje wreszcie mi?o?? swego ?ycia.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Rozdział dwudziesty
Rustica gens optima flens – "Wsiowe chłopstwo najlepsze, gdy płacze (a najgorsze, gdy wesołe)". Przysłowie z epoki. Ponadczasowe. Zawsze aktualne.
Rozdział dwudziesty pierwszy
"Ach, mój smętku…" – utwór znany jako "Skarga umierającego", z 1461, ale prawdopodobnie przekład znacznie starszej pieśni czeskiej.
Rozdział dwudziesty trzeci
Adsum fauens… Sit satis laborum… – Apulejusz, Metamorfozy, ks. 11. Tam, gdzie Jutta przestaje mówić po łacinie
("…ostaw już płacze i żale…") przekład Edwina Jędrkiewicza. Auf Johanni bliiht der Holler… Na Świętego Jana czarny bez zakwita Będzie kochanie jeszcze rozkoszniejsze! Bez czarny (Holunder, Holder, Holler, Sambucus nigra), krzew poświęcony Wielkiej Bogini, kwitnący w okresie Nocy Świętojańskiej, Letniego Przesilenia, był silnie związany z magią erotyczną.
Petersilie, Suppenkraut wachst in uns'ren Garten… Rosną w naszym ogródku pietruszka, włoszczyzna, Panną młodą jest piękna Jutta, czekać już dłużej nie powinna
Za krzaczkiem bzu dała Reynevanowi całusa. Czerwone wino, białe wino, jutro będzie weselisko! Erotyczna ludowa (w mojej przeróbce) przyśpiewka niemiecka, nawiązująca do magicznych i afrodyzjakalnych właściwości pietruszki i bzu czarnego. Wzmianka o "czerwonym i białym winie" jest alegorią utraty dziewictwa. Tekst – poprzedni również – za Hexenmedizin, Claudia Miiller-Ebeling, Christian Ratsch, Wolf Dieter Storl, AT Yerlag, Aarau 1999. "Największa bogini, królowa cieni…" – znowu Apulejusz. "…mówi natchniony Mistrz Echart…" – to, co w tym akapicie Mistrz mówi, zaczerpnąłem przeważnie z książki Czasy katedr Georgesa Duby, w przekładzie Krystyny Dolatowskiej (Cuyklady, Warszawa 2002).
Sic habebis gloriom totius mundi… – "A wtenczas posiędziesz chwałę tego świata. A wszelka ciemność cię odbieży". Tablica Szmaragdowa, przekład autora.
…vocatus sum Hermes Trismegistus… – "Zwą mnie Hermes
Trismegistos, gdyż posiadłem trojaką istotę całej mądrości świata" (znowu Tablica Szmaragdowa).
Rozdział dwudziesty czwarty
"Palec i jedno ziarno jęczmienia był typowym kalibrem…" -palec (prst) mierzył 1,992 cm, ziarno jęczmienia (jedne zrno) 0,498 cm. Heran ihr Sterblichen… Nuże, śmiertelnicy Próżno lamentujecie Tak, jak ja wam zagram Tańcować będziecie
Sum sponsa formosa, mundo et speciosa… – Panna z Tańca Śmierci mówi: "Jestem narzeczoną piękną, przed światem foremną". Śmierć odpowiada: "Jużeś odmieniona, jużeś twej barwiczki pozbawiona".
Rozdział dwudziesty piąty
Yeritatem dicam, quam nemo… – "Prawdę powiadam, której nikt nie zdoła kłamu zadać" (Gęsta Francorum).
