Wygrana

LuAnn zamrugała powiekami. O tym nie pomyślała. Ziarenko wątpliwości zaczęło nagle kiełkować, burząc jej zaufanie do Matthew Riggsa.

– LuAnn, jesteś tam?

Ścisnęła mocno słuchawkę.

– Jestem. Jeśli mnie sprzedaje, wkrótce się o tym dowiem.

– Uciekaj stamtąd. Powiedziałaś, że masz samochód. Uciekaj stamtąd w diabły.

– Charlie, on mi uratował życie. Jackson o mało go nie zabił, kiedy starał się mi pomóc.

Charlie nie odzywał się przez chwilę. Toczył ze sobą wewnętrzną walkę. Z tego, co mówiła LuAnn, wynikało, że Riggs zamierza się za nią wstawić. Charlie chyba wiedział, dlaczego: ten człowiek był w niej zakochany. A czy LuAnn go kocha? Całkiem możliwe. I co z tego wynika dla niego? Nie dało się ukryć, Charlie chciał, żeby Riggs okazał się kłamcą. Chciał, żeby ten człowiek zniknął z ich życia. To nastawienie determinowało cały jego proces myślowy. Ale Charlie kochał LuAnn. I kochał Lisę. Zawsze stawiał ich sprawy przed swoimi. I ta myśl zażegnała toczący się w nim wewnętrzny konflikt.

– Chyba masz rację, LuAnn. Jak się dobrze zastanowić, Riggs jest prawdopodobnie w porządku. Ale bądź czujna, słyszysz?

– Będę, Charlie. Gdzie jesteście?

– Byliśmy w zachodniej Wirginii, potem w Kentucky, teraz wracamy do Wirginii. Wzdłuż granicy Tennessee.

– Muszę już kończyć. Zadzwonię jeszcze dzisiaj i powiem ci, jak się sprawy mają. Dziękuję, Charlie.

– Za co? Nic nie zrobiłem.

– No i kto teraz kłamie?

– Uważaj na siebie.

LuAnn rozłączyła się. Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, wkrótce spotka się z Riggsem. Wracając do samochodu, przypomniała sobie pierwszą reakcję Charliego. Wsiadła za kierownicę. Nie zgasiła silnika, bo nie miała kluczyków, a na drut nie potrafiłaby go potem odpalić. Miała już wrzucić bieg, ale nie zrobiła tego. Nie była to najlepsza pora na zwątpienie, które ją nagle ogarnęło. Znieruchomiała z ręką nad dźwignią zmiany biegów.

Riggs szedł powoli Ulicą Dziewiątą, spoglądając na witryny. Sprawiał wrażenie człowieka, któremu nigdzie się nie śpieszy. Uderzony podmuchem przenikliwego powietrza, zatrzymał się, zsunął temblak z przedramienia, włożył rękę w rękaw płaszcza i zapiął go. Potem postawił kołnierz, wyjął z kieszeni wełnianą czapkę z logo drużyny Washington Redskins i naciągnął ją głęboko na czoło. Teraz widać było tylko dolną połowę zarumienionej z zimna twarzy. Wszedł do sklepu na rogu.

Dwa zespoły śledzących go agentów, jeden pieszy, drugi w szarym fordzie, szybko zajęły pozycje. Jeden zespół obstawił front sklepu, drugi tylne wyjście. Uprzedzono ich, że Riggs jest doświadczonym agentem i woleli dmuchać na zimne.

Riggs wyszedł ze sklepu z gazetą pod pachą i zatrzymał taksówkę. Agenci wsiedli szybko do forda i ruszyli za nim.

Prawdziwy Matt Riggs, który w chwilę potem wyłonił się ze sklepu w ciemnej filcowej czapce na głowie, pomaszerował w przeciwnym kierunku. Kolorowa, rzucająca się w oczy wełniana czapka odegrała rolę wabika. Dla agentów była jak burgundowi-złota latarnia, po której rozpoznawali swój obiekt. Koncentrując się na niej, przeoczyli subtelne różnice w kroju płaszcza, kolorze spodni i fasonie butów. Poprzedniego dnia Riggs poprosił o przysługę starego przyjaciela, który uważał go za dawno zmarłego. To tego człowieka, jadącego do pracy w kancelarii prawniczej w pobliżu Białego Domu, śledziło teraz FBI. Mieszkał niedaleko gmachu FBI, a więc nietrudno mu będzie wyjaśnić swoją obecność w tamtej okolicy. A o tej porze roku wielu waszyngtończyków nosiło wełniane czapki Redskinów. Zresztą FBI nie wiedziało, że coś go z Riggsem łączy. Agenci przesłuchają go, uznają swój błąd, zameldują o tym Mastersowi i dyrektorowi i jutro rano staną na dywaniku.

Riggs wsiadł do taksówki i podał kierowcy adres. Był dumny, że tak szybko załatwił sprawę. Długą jeszcze drogę mieli przed sobą z LuAnn, ale dobrze wiedzieć, że nie wyszedł z wprawy, w każdym razie nie całkiem. Kiedy taksówka zatrzymała się na czerwonym świetle, rozłożył kupioną w sklepie gazetę.

Z fotografii zamieszczonych na pierwszej stronie patrzyły na niego dwie twarze. Jedną znał, druga była mu obca. Przebiegł szybko wzrokiem artykuł i spojrzał znowu na zdjęcia. Z plakietką prasową zawieszoną na szyi oraz z małym notesem i długopisem wystającymi z kieszonki koszuli, zaspany Thomas Donovan wyglądał tak, jakby przed chwilą wysiadł z samolotu gdzieś na drugim końcu świata, gdzie rzuciło go jakieś ważne wydarzenie.

Kobieta ze zdjęcia obok stanowiła ostry kontrast z rozmemłaną powierzchownością dziennikarza. Elegancka suknia, profesjonalnie ułożona fryzura i nienaganny makijaż, a w tle niemal surrealistyczny luksus: przyjęcie, na którym sławni i bogaci zbierają pieniądze dla gorzej potraktowanych przez los. Z artykułu można się było dowiedzieć, że Roberta Reynolds, stała uczestniczka takich akcji, została brutalnie zamordowana. Tylko jeden wiersz artykułu wspominał, skąd wziął się majątek Reynolds: dziesięć lat wcześniej wygrała na loterii sześćdziesiąt pięć milionów dolarów. Najwyraźniej pomnożyła znacznie ten majątek. Teraz sama jej posiadłość była o wiele więcej warta.

Mordercą był podobno niejaki Thomas Donovan. Widziano go, jak kręcił się w pobliżu jej domu. Na automatycznej sekretarce zamordowanej nagrany był głos Donovana proszącego o spotkanie. Że do tego spotkania doszło, świadczyły odciski palców dziennikarza zabezpieczone na karafce z wodą i na szklance w domu Reynolds. W lesie, jakąś milę od domu kobiety, znaleziono pistolet, z którego ją zastrzelono, oraz należącego do niej porzuconego mercedesa. Odciski palców pozostawione zarówno na pistolecie, jak i w samochodzie, należały do Donovana. Zamordowaną znaleziono na łóżku. Ślady wskazywały, że leżała na nim jakiś czas skrępowana, a więc zbrodni dokonano najwyraźniej z premedytacją. Rozesłano już list gończy za Donovanem i policja była przekonana, że wkrótce go aresztuje.

Riggs jeszcze raz przeczytał cały artykuł i złożył gazetę. Wiedział, że policja podjęła fałszywy trop. To nie Donovan zabił Reynolds. I było niemal pewne, że Donovan również nie żyje. Riggs westchnął głęboko. Musi powiedzieć o tym jakoś LuAnn.

Tęgi, pięćdziesięcioparoletni mężczyzna zatrzymał się przed drzwiami eleganckiego domu na przedmieściach Georgetown. Miał bladą cerę i równo przystrzyżony wąsik. Obrzucił wzrokiem sąsiednie posesje, podciągnął spodnie, wepchnął w nie koszulę, po czym nacisnął dzwonek.

Otworzyła mu Alicja Crane. Wyglądała na zdenerwowaną i niewyspaną.

– Słucham?

– Alicja Crane?

– Tak.

Mężczyzna pokazał legitymację.

– Hank Rollins, wydział zabójstw okręgu Fairfax, Wirginia. Alicia patrzyła niezdecydowanie na fotografię mężczyzny i przymocowaną do legitymacji odznakę.

– Nie bardzo wiem, w czym…

– Czy jest pani znajomą Thomasa Donovana?

Alicja zamknęła oczy i przygryzła wargę.

– Tak – szepnęła.

Rollins zatarł ręce.

– Mam do pani kilka pytań. Albo zaprosi mnie pani do środka, zanim tu zamarznę, albo możemy to załatwić na posterunku. Jak pani woli.

Alicja natychmiast otworzyła drzwi szerzej.

– Naturalnie, przepraszam. – Wprowadziła go do living roomu. Kiedy rozsiadł się na sofie, zaproponowała kawę.

– Z miłą chęcią, proszę pani.

Ledwie zniknęła za drzwiami, Rollins zerwał się z sofy i rozejrzał szybko po pokoju. Jego uwagę przykuła natychmiast fotografia, na której Donovan otaczał ramieniem Alicję Crane. Wyglądała na zrobioną niedawno. Para na zdjęciu sprawiała wrażenie bardzo szczęśliwej.

Wchodząc z powrotem do pokoju z dwoma filiżankami kawy i dzbanuszkiem śmietanki na tacy, Alicja zastała Rollinsa z tą fotografią w rękach.

Postawiła tacę na stoliku.

– Nie mogę znaleźć cukru. Gosposia wyszła coś załatwić. Wróci za godzinę, a ja zazwyczaj… – Jej wzrok padł na fotografię.

– Można? – Wyciągnęła rękę.

Rollins oddał jej szybko zdjęcie.

– Przejdę od razu do rzeczy, pani Crane. Chyba czytuje pani gazety?

– Mówi pan o tym steku łgarstw? – Oczy zabłysły jej na chwilę.

– Cóż, przyznam, że to na razie tylko robocza hipoteza, ale wiele przemawia za tym, że Robertę Reynolds zabił Thomas Donovan.

– Mówi pan o jego odciskach palców i pistolecie?

– To śledztwo w sprawie zabójstwa w toku, pani Crane, a więc nie mogę zdradzać pani szczegółów, ale owszem, o tym mówię.

– Thomas muchy by nie skrzywdził.

Rollins poprawił się na sofie, sięgnął po filiżankę z kawą i dolał do niej trochę śmietanki z dzbanuszka.

– Ale był u Roberty Reynolds – podjął.

Alicja założyła ręce.

– Naprawdę?

– Nie wspominał pani, że zamierza się z nią spotkać?

– Nic mi nie mówił.

Rollins zastanawiał się przez chwilę.

– Proszę pani, natknęliśmy się na pani nazwisko, przesłuchując automatyczną sekretarkę w jego mieszkaniu. Pani głos na nagraniu zdradza zdenerwowanie, mówi mu pani, że to, czym się zajmuje, jest niebezpieczne. – Alicja nie połknęła haczyka. – Poza tym ktoś przeszukał jego mieszkanie. Zniknęły wszystkie zapiski i materiały przechowywane na dyskietkach.

Alicję przeszedł dreszcz, mocniej ścisnęła poręcze fotela, w którym siedziała.

– Może upije pani choć łyk kawy, pani Crane. Nie najlepiej pani wygląda.

– Nic mi nie jest. – Sięgnęła jednak po filiżankę i upiła parę łyczków. – No dobrze, skoro twierdzi pan, że mieszkanie Thomasa zostało przeszukane, to znaczy, że ktoś jeszcze jest w to zamieszany. Powinniście zrobić wszystko, by ustalić, kto to był, i aresztować go.

– Zgadzam się z panią, ale muszę mieć jakiś punkt zaczepienia. Wie pani zapewne, że pani Reynolds była bardzo prominentną członkinią społeczności i już wywierane są na nas naciski, by szybko znaleźć jej zabójcę. Rozmawiałem z pewnym dziennikarzem z „Tribune”. Powiedział mi, że Donovan pracował nad artykułem o ludziach, którzy wygrali na loterii. A Roberta Reynolds do nich należała. Nie jestem dziennikarzem, ale tam, gdzie w grę wchodzą takie pieniądze, może się też znaleźć motyw morderstwa.