Jeden falszywy ruch

Jessica nie oddzwoniła.

O swoim ostatnim spotkaniu z Mabel Edwards Myron powiedział tylko jednej osobie.

Epilog

15 września

Dwa tygodnie później

Cmentarz sąsiadował z podwórzem szkoły.

Nie ma nic cięższego od żalu. Żal jest straszliwą otchłanią w najczarniejszym oceanie, bezdenną głębią. Zżera człowieka. Dusi. Paraliżuje skuteczniej od przeciętych nerwów.

Myron spędzał tu teraz dużo czasu. Za plecami usłyszał kroki. Zamknął oczy. Tak jak oczekiwał, kroki się zbliżyły. Nie odwrócił się, gdy ucichły.

– Zabiłeś ją – powiedział.

– Tak.

– Ulżyło ci?

– Rzecz w tym, Myron, czy ulżyło tobie – odparł Arthur Bradford, pieszcząc jego kark głosem jak zimna, bezkrwista ręka.

Myron nie wiedział.

– Jeżeli to cośkolwiek dla ciebie znaczy, wiedz, że Mabel Edwards konała bardzo powoli.

Nie znaczyło nic. Mabel Edwards miała rację: nie należał do tych, którzy strzelają do kobiet z zimną krwią. Był gorszy.

– Postanowiłem też wycofać się z wyborów na gubernatora. Spróbuję przypomnieć sobie, jak się czułem, kiedy byłem z Anitą. Zmienię się.

Myron wiedział, że się nie zmieni, ale było mu to obojętne.

Arthur Bradford odszedł. Myron wpatrywał się w kopczyk ziemi jeszcze jakiś czas. Potem położył się przy nim, rozmyślając, że istoty tak wspaniałej i tryskającej życiem nie ma już na świecie. Zaczekał na ostatni szkolny dzwonek, a potem patrzył na dzieci, wysypujące się ze szkoły niczym pszczoły z ula. Ich gwar nie przyniósł mu ulgi.

Błękit zasnuły chmury i zaczęło padać. Myron niemal się uśmiechnął. Deszcz. Pasował do jego nastroju znacznie lepiej niż czyste niebo. Zamknął oczy i pozwolił kroplom, by na niego spadały – rosiły płatki złamanej róży.

W końcu wstał i zaczął schodzić ze wzgórza do samochodu. Stojąca tam Jessica majaczyła przed nim jak przezroczyste widmo. Nie widzieli się i nie rozmawiali od dwóch tygodni. Piękną twarz miała mokrą od deszczu albo łez.

Zatrzymał się jak wryty i spojrzał na nią. Coś roztrzaskało się w nim jak upuszczona szklanka.

– Nie chcę cię zranić – powiedział.

Skinęła głową.

– Wiem.

Odszedł od niej. Przyglądała mu się w milczeniu. Wsiadł do samochodu i przekręcił kluczyk. Stała nieruchomo. Ruszył, patrząc we wsteczne lusterko. Przezroczyste widmo malało, malało… i nie chciało zniknąć.