Напярэймы жаданьням

Зоры неба сінія, звон лозаў ніцых

гартавалі дух і сьцераглі ад хмар тых...

_________

Там, на Радзіме,

ля Пцічы-ракі,

з-пад муру бруіцца крыніца,

на золаку,

чуў я,

пад шэлест ракіт

крывёю туман там імгліцца.

...У засені вербаў скланяўся мой дзед

і кленчыў ля даўняга крыжа...

Рака на’т сьцішае імклівы свой бег,

да муру зварачвае бліжай,

зялёныя хвалі на ейным ілбе

ступелыя выступы ліжуць.

Бывае, прыймае разьятраны вір

ахвяру чарговае сыці.

І цела на дне, багавіньне і жвір

у вечны спратоньваюць прыцем.

У прыцеме прашчуры маюць спачын

у хораме водных глыбіняў;

іх духі на бераг круты уначы

выйходзяць да зорнае сіні.

Маўкліва ўзіраюцца ў польны прасьцяг,

у глыб старадаўняе пушчы,

чужынец адчуў дзе на собскім гарбе

іх сілы змагарную вушчунь...

_________

Перада мною новыя лісты,

я атрымаў іх поштай адмысловай...

У беларускай мове і прытым —

са спэцыяльным націскам у словах.

А слоў ці мала — тысячы са дзьве,

не рахаваўшы, вызначыць бяруся,

і, безумоўна, — «Беларусь жыве»

і — «не загіне слава Беларусі»...

_________

З табою, родны, блізкі і далёкі

блакітны край.

Жыві, змагайся і расьці

на зайздрасьць воражай спакусе.

Твае з крыві мы і касьці —

сыны блакітнай Беларусі.

_________

Скажыце, дзе вы бачылі такое,

каб, як у нас, зьвінелі сокам травы

і усьміхаліся каліны над ракою.

А журавіны сьпелыя...

_________

Вось і вуліца тая і ліпа,

чорны камень здалёк відзён,

нават дзесьці гармонік захліпаў,

а ён, бедны, жыцьцю жадзён...

_________

Ад маленства і жыў і рос там...

Навальніцы, трывожны шум...

І спатканьне дарыў, і ростань —

расьпякалі яго душу...

_________

Дзьверы — насьцеж.

Я выходжу ў сад.

Сад бялюткі,

як калісьці быў ён...

_________

За горадам, як выдзьмуты пухір,

гайдаўся месяц. Цяжка галасілі,

расколваючы жнівеньскі сухі прастор,

званы, зьвярэджаныя ў сіле...

_________

На зялёныя лісткі

селі моўчкі матылькі.

Пагайдаліся часінку,

потым іншую галінку

упадобалі й прыпалі,

каб лісткі яе ня спалі.

На сінюткі васілёк

сеў бялюткі матылёк.

— Васілёчак, васілёчак, —

цябе кліча матылёчак...

_________

...І давядзецца мо’ калі

адведаць бацькавы вуглы,

прыйду і не пазнаю хаты

і клеці зь ліпаю, хлява...

_________

Як ласку матчыну, у думках калышу

ўспаміны сьветлыя на зло спакусе...

_________

Пра што-ж я раскажу табе, калі

пра ўсё ўжо сказана, толькі ня мной...

Хіба, пра тое, што баліць,

што вырвана

з-пад рук,

з-пад ног —

вайной?..

_________

Ля сініх вазёраў спаткаліся мы,

і ўпоруч ісьці давялося.

На кожнай вярсьце наравіла размыць

залою шляхі нашы восень.

Свайго хацеў броду кірунак знайсьці,

а ты мяне вабіў і клікаў

схіліцца над грудамі сьвежай касьці

пасьля перамогі вялікай...

І я ўпяршыню ’шчэ пачуў ад цябе