Pamietnik narkomanki

Przed szkołą czekał na mnie Alfa. Powiedział, że wie, że nikogo nie sypnęłam, ale że muszę po ten towar i tak pojechać. Zgodziłam się, bo się go po prostu bałam. Dał mi do zrozumienia, że jeżeli tego nie zrobię, to on coś mi zrobi. Zresztą nie wiedziałam już, co się ze mną dzieje. Gdy na niego patrzyłam, wiedziałam, że i tak pojadę. Czułam się jakaś stracona, przekreślona. Nie wiem, kim jestem, czuję to i teraz, gdy on w końcu sobie poszedł. Jest to jakaś absurdalna desperacja. Tama pomiędzy mną a resztą świata. A tym światem jest dom.