Michnikowszczyzna Zapis Choroby
Michnikowszczyzna Zapis Choroby читать книгу онлайн
Rafa? A. Ziemkiewicz po Viagrze ma?, Frajerach i Polactwie proponuje polskiemu czytelnikowi kolejn? dawk? kontrowersyjnej publicystyki w swojej najnowszej ksi??ce pt. Michnikowszczyzna, zapis choroby, gdzie wnikliwie analizuje dzia?alno?? Adama Michnika i bezpardonowo rozprawia si? z wizerunkiem redaktora naczelnego "Gazety Wyborczej" jako g??wnego ideologa postkomunizmu. Nie oszcz?dza r?wnie? ludzi z nim zwi?zanych.
Ziemkiewicz odpowiada na pytania:
– jaki rzeczywisty wp?yw mia? Adam Michnik na kszta?towanie "nowej" Polski po 1989 roku?
– w jaki spos?b wykorzystywa? potencja? "Gazety Wyborczej", jednego z najpoczytniejszych dziennik?w, do kreacji sposobu my?lenia jej odbiorc?w?
– dlaczego tylu ludzi z jego otoczenia bezwzgl?dnie uleg?o jego wp?ywowi i bezkrytycznie przyjmowa?o jego s?owa, uznaj?c je za prawdziwe i niepodwa?alne?
Michnikowszczyzna – to nie tylko zesp?? g?oszonych przez Michnika tez i postulowanych przez niego zachowa?. To grono ludzi, wsp??tworz?cych jego propagandow? lini? w "Wyborczej" i w innych, poddaj?cych si? jej wp?ywowi mediach. To przede wszystkim liczne grono adresat?w tej propagandy, zwi?zanych z Michnikiem emocjonalnie w stopniu nie mniejszym, ni? wykpiwane na salonach moherowe babcie przepojone podziwem dla ksi?dza Rydzyka. To rzesza polskich inteligent?w i jeszcze liczniejsza – p??inteligent?w, kt?rzy ulegli granicz?cemu z amokiem uwielbieniu dla redaktora naczelnego "Wyborczej" jako wyroczni etycznej, politycznej i intelektualnej”.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
POLECANKA
Ta książka, oczywiście, prześlizguje się po powierzchni poruszanych zagadnień. Po części dlatego, że autor jest niepoprawnym felietonistą i inaczej nie potrafi. Po części dlatego, że w formie mniej felietonowej, za to o wiele bardziej metodycznie, pracę udokumentowania prezentowanych tu tez wykonali już inni.
Zaciekawionemu czytelnikowi pozwalam sobie zwrócić uwagę na niektóre książki, warte jego zainteresowania, gdyby chciał poważniej zająć się poruszaną tu tematyką.
Warto oczywiście zrobić to, czego nie robią wyznawcy Adama Michnika, to znaczy przeczytać jego publicystykę, zwłaszcza z tomów Diabeł naszego czasu, Wyznania nawróconego dysydenta oraz Wściekłość i wstyd.
Warto przeczytać prace historyczne Antoniego Dudka rekonstruujące wydarzenia przed i po Okrągłym Stole – Reglamentowana Rewolucja oraz Pierwsze lata III Rzeczpospolitej. Świetnym ich uzupełnieniem jest kalendarium Teresy Bochwic III Rzeczpospolita w odcinkach.
Jako teksty źródłowe potraktowałem liczne wspomnienia uczestników przytoczonych tu wydarzeń, w tym zwłaszcza Alfabet Rokity i O dwóch takich – obie książki autorstwa Michała Karnowskiego i Piotra Zaremby – oraz Moja zupa i Spoko Jacka Kuronia.
Warto sięgnąć po pracę Pawła Śpiewaka Pamięć po komunizmie, która oprócz przenikliwego komentarza, zawiera obszerne, uporządkowane cytaty z publikacji prasowych, doskonale przypominające atmosferę nieco dziś już zapomnianej nawały medialnej u zarania niepodległości.
Wiele wyjaśnią Czytelnikowi prace Antoniego Dudka Ślady PRL-u, Henryka Głębockiego Policja tajna przy robocie, Sławomira Cenckiewicza Oczami bezpieki, a także zbiory publicystyki Bronisława Wildsteina Długi cień PRL-u, czyli dekomunizacja, której nie było, Krzysztofa Czabańskiego Ruska Baba, Lecha Dymarskiego Zsiadłe mleko, lewica, sprzeciw, Cezarego Michalskiego Ministerstwo prawdy.
Z dzieł najcięższego kalibru przyda się przeczytać Mirosławy Grabowskiej Podział postkomunistyczny, Zdzisława Krasnodębskiego Demokracja peryferii, Jadwigi Staniszkis Postkomunizm, Andrzeja Zybertowicza W uścisku tajnych służb.
I na pewno mnóstwo innych książek, których wszystkich wyliczyć nie sposób, i do których czytania serdecznie Państwa namawiam.
