Сад у квеценi (на белорусском языке)

- Малайцы... нiчога не скажаш... Не чакаў, не думаў, прызнацца, разгублена гаварыў Антось i раптам схамянуўся: - А-вой, а свой садок я i запамятаваў!..

- Хапае дыму i на ваш садок, мы з Гануляй глядзелi, - сказаў аграном.

- Праўда?

- Але, - пацвердзiла Гануля.

- Ну то тады пойдзем, Рыгор Якубавiч, паглядзiм, як i што ў вас, лагодна прамовiў Антось, паварачваючы з iмi ў гушчыню саду; яго самога здзiвiла, што крочыў ён лёгка, амаль не абапiраючыся на кiёк.

Iдучы i прыглядаючыся да ўсяго, ён усё ж падказаў, якiя вогнiшчы варта было б раскласцi далей ад саджанцаў, а якiя блiжэй. Сустрэўся позiркам з аграномам, i стала прыемна - той старанна прыслухоўваўся да яго. Яны iшлi насустрач сонцу, якое вось-вось павiнна было паявiцца над шырокiмi палямi, што раскiнулiся за калгасным садам. Пахла гарэлай саломай i лiсцем.

Каля старой антонаўкi, на якой маршчынiлася кара, Антось прымарудзiў крок. Мiжвольна прыгадаў, што Гануля ўсю ноч правяла з аграномам, якога ён зваў ветрагонам. А якi ж той, па сутнасцi, ветрагон? Хлопец сельгасакадэмiю скончыў. Справу сваю, вiдаць, ведае. Напэўна, i ён чуе музыку саду ў шэлесце лiсця i ў глухiх ударах вобземлю спелых налiваў.

Небасхiл на ўсходзе ярчэй i ярчэй набрыняў малiнавым сокам. Далёка ў прырэчных лугах пераклiкалiся салаўi. Але вось паблiзу крануў недзе i ўпусцiў долу кропельку расы зяблiк, яму адказала валасянка-завiрушка. Надыходзiў ранак.

Антосю чамусьцi падумалася, што калi гэтай ноччу замаразкi былi i там дзесьцi пад Прагай, над ракой з незнаёмай назвай Влтава, дык напэўна i тамашнiя маладыя выйшлi ратаваць сады. А сады, мабыць, там цвiтуць i над салдацкiмi магiламi.

- Фу-у, дымок вочы есць, - вiнавата прамовiў ён i, глянуўшы яшчэ раз на агранома i Ганулю, як бы папрасiў прабачэння: - Пара мне дахаты... Гаспадыня зараз сняданак прыгатуе, дык вы ўжо не затрымлiвайцеся.

I неяк не па сабе было Антосю ад таго, што iшоў ён усё ж сутулячыся i накульгваючы. У спiну яму ўжо бiлi першыя праменнi сонца i белапенная квецень садоў ледзь-ледзь п'янiла i навявала лёгкi смутак.

1961 г.