Мроi Багны (СИ)

- Ц╕шэй! - сыкнула спадарыня. - Прыбяры рук╕. Я сама.

Яна сх╕л╕лася над ╕м ╕ пачала асыпаць яго каротк╕м╕, палк╕м╕ пацалункам╕, спускаючыся ╝сё н╕жэй. Затрымалася на хв╕лю, адчу╝шы вуснам╕ глыбок╕ няро╝ны шнар - след ад кул╕. Ён кажа - падстрэл╕л╕ кал╕сьц╕, падчас калатнечы пам╕ж кантрабандыстам╕. Яна не верыць. Ён не просты кантрабандыст. Ён увогуле не той, за каго сябе выдае. У яго нават ╕мя нейкае несапра╝днае. 'Йорхас' на мове ксайлахск╕х качэ╝н╕ка╝ значыць 'калючка', альбо 'цёрн'. Хто-хто, а яна ведае, вунь слабодка ╕хняя побач. Хто ты так╕, Йорхас? Хто ты на самай справе?

- Л╕лея, разумееш, яны бунтуюць тольк╕ таму, што мы ╕м дазваляем, - гавары╝ Йорхас, гледзячы ╝ столь. - Гэта проста гульня такая. Во╝чак ведае, ён наш чалавек. А астатн╕я... Яны вераць, што ╝сё па-сапра╝днаму. ╤ пам╕раюць па-сапра╝днаму. Кажуць - тольк╕ б да вясны дацягнуць. А вясны-то не будзе... Ой, чорт! - раптам выгукну╝ ён ╕ ╕нстынкты╝на пакла╝ далонь ёй на патыл╕цу. Спадарыня ╝зняла галаву ╕ з╕рнула на яго зн╕зу ╝верх.

- Ужо лепей, Вэл. Значна лепей, - праваркатала яна.

Пры╝зня╝шыся, яна зно╝ уселася на ╕м верхам ╕ расшп╕л╕ла стан╕к, як╕ бы╝ ёй зацесны.

- Л╕лея...

- Змо╝ч! - загадала спадарыня, закры╝шы яму рот далонню.

Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-ун╕з. Спружыны ложка зарыпел╕.

- Л╕лея, чорт!..

Адчу╝шы яго далон╕ на сва╕х сцёгнах, спадарыня пераможна ╝см╕хнулася. Яе пяшчоты аказал╕ся мацнейшыя за зелле. Упершыню ╝ жыцц╕...

- Так! Та-а-ак! - вырвалася ╝ яе.

Квятчастыя ╝зоры на шпалерах закружыл╕ся ╝ яе перад вачам╕, н╕бы шкельцы ╝ калейдаскопе, а праз ╕мгненне, кал╕ яе ╝жо накрывала гарачая хваля, спадарыня за╝важыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала м╕ргаць - хаця, мажл╕ва, апошняе ёй проста здалося.

Потым яны ляжал╕ побач па╝зверх скамечанай ко╝дры. Рамеец спа╝. Спадарыня трымала яго ╝ сва╕х абдымках, паглядваючы на адлюстраванне ╝ патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка╝- яны ляжал╕, шчыльна прыц╕сну╝шыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк╕ пераблытал╕ся з яго чорным╕ пасмам╕. Прыгожа, падумала спадарыня. Н╕бы ╝ той старада╝няй песн╕. Як жа гэта?.. А, успомн╕ла:

Дзева ╝ садочку гуляе -

Бялей за калядны снег,

Каваль каля тыну чакае -

Чарней за смяротны грэх...

Што ж там далей?.. Забылася, зус╕м забылася, сонна разважала Л╕лея. А сапра╝ды, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, ╕х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а ╝сё ро╝на прыходзяць. Жыць без нас не могуць. ╤ хто з нас бераг╕ паблыта╝?.. Ат, крамола ╝сё гэта, крамола. Нец╕кава. Сп╕...'

Кал╕ спадарыня прачнулася, у пако╕ было ╝жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал╕ ╝ключа╝ся Народны Вяшчальн╕к, ╕ з яго бляшанага чэрава пачынал╕ вывяргацца гук╕ г╕мна. Але цяпер Вяшчальн╕к ма╝ча╝, як дупа, ╕ спадарыня - упершыню за до╝г╕я гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе╝ на кра╕ ложка, зашнуро╝ваючы чарав╕к╕. Абл╕чча яго было трох╕ змардаванае, валасы мокрыя - пэ╝на, тольк╕ што з ваннай.

- В╕тай, рата╝н╕ца душ, - сказа╝ ён з усмешкай. - Як спалася?

Пазяхну╝шы, спадарыня пры╝знялася, кветка л╕ле╕, ужо пажо╝клая ╕ скамечаная, высл╕знула з яе валасо╝ ╕ ╝пала на падушку. Спадарыня абыякава змахнула яе на падлогу. К╕ну╝шы поз╕рк за акно, яна вохнула ад захаплення. Чарап╕чныя дах╕ дамо╝ ╕ гал╕ны дрэ╝, пазба╝леныя л╕стоты, зраб╕л╕ся белым╕, ╕ ╝ пакой з акна л╕лося мяккае малочна-белае святло. Ноччу выпа╝ снег, пахава╝шы пад сабой бруд ╕ смецце вял╕кага горада.

- Як жа прыгожа... - вымав╕ла яна.

Йорхас падня╝ся, пацягну╝ся за пал╕то, якое ляжала на канапцы.

- Л╕лея, ты гэта... - прагавары╝ ён пасля кароткага вагання. - Карацей, дзякуй табе за ╝сё. Кал╕ б не ты, я б здох ужо, напэ╝на.

Усярэдз╕не яе раптам усё заледзянела. Яна павольна закруц╕лася ╝ ко╝дру ╕ села на ложку, падабра╝шы ног╕.

- Ты больш не прыйдзеш? - спытала яна вельм╕ ц╕ха.

- Пэ╝на, не.

Яна падц╕снула вусны, але вочы яе застал╕ся сух╕м╕. Што ж. Яна ведала, што рана ц╕ позна гэта здарыцца. Два гады таму ён з'яв╕╝ся невядома адкуль, цяпер сыходз╕ць. З самага пачатку яна ╝сведамляла, што ╕х аднос╕ны не могуць до╝жыцца вечна. Яна чакала гэтага дня, непазбежнага, як смерць. ╤ ╝сётк╕, неяк усё хутка. Занадта хутка. Яна не паспела падрыхтавацца...

- Л╕лея.

Яна ╝зняла вочы.

- Так?

- Паслухай мяне, - сказа╝ ён вельм╕ сур'ёзна. - З'язджай з Па╝ночнай Прав╕нцы╕. К чортавай мацеры, з'язджай. Н╕чога тут не будзе. Усё падзял╕л╕ ╕ прадал╕. Ад вас ужо н╕чога не залежыць.

- ╤ куды мне ехаць? - спытала яна паныла.

- Куды захочаш. Ты М╕рку Шэлега ведаеш?

- Шэлег. Шэлег-шмелех, - яна пак╕вала галавой. - Не ведаю. А хто гэта?

- Годны мужык, хоць ╕ агент Канцыляры╕. Дакументы табе зроб╕ць, на выезд. Не фальшы╝ку якую, тут усё законна. Зможаш ехаць, куды пажадаеш, н╕водз╕н мытн╕к не прычэп╕цца. У З╕райск╕ Кал╕фат, напрыклад. З╕кураты ╕хн╕я паглядз╕ш. ╤ сады з арх╕дэям╕.

Спадарыня пах╕тала галавой.

- У З╕рай не хачу.

- Ну, ╝ Эверон тады. Ц╕ ╝ Братэрства. Там вайны няма.

Эверон. У спадарын╕ зашчам╕ла сэрца. Яна смуткавала па Эвероне на працягу ╝с╕х дванаццац╕ гадо╝ акупацы╕. Вобразы гэтай дз╕воснай кра╕ны пераследвал╕ яе ╝ снах. Дом╕к на беразе горнага возера - белы, з чорным╕ бэлькам╕ ╕ балкончыкам╕, пазаста╝ляным╕ гаршчкам╕ з геранню. А на╝кол смарагдавыя луг╕, ал╕вы ╕ в╕наградныя лозы. ╤ так дурманл╕ва, п'янл╕ва пахне чабаром ╕ баз╕л╕кам...

- Папера, аловак ёсць? - спыта╝ Йорхас.

- У шуфлядцы пад люстэркам, - сказала яна абыякава.

Ён выцягну╝ з шуфляды нататн╕к ╕ надрапа╝ ╝ ╕м нейк╕ адрас.

- М╕рка Шэлег. Звяжашся з ╕м. Ён растлумачыць, што трэба раб╕ць.

Спадарыня к╕╝нула.

- Добра.

Пакла╝шы нататн╕к на край ложка, ён нах╕л╕╝ся да яе ╕ дакрану╝ся вуснам╕ да яе лба.

- Бывай, Кветка Няв╕ннасц╕. Дзякуй за ╝сё.

- Вэл, - яна вырашыла зраб╕ць апошнюю спробу.- Слухай, а гэты Шмелех можа зраб╕ць дакументы...╕ для цябе?

Ён з╕рну╝ на яе з не╝разуменнем.

- Навошта мне?

- Вэл, паедзем разам! - сказала яна з жарам. - У Эверон. У мяне грошай дастаткова, на асабняк хоп╕ць. Там горы, возера...чабор кв╕тнее... - яна асеклася. Рамеец глядзе╝ на яе так, быццам яна звярзла неймавернае глупства.

- Л╕лея, ты ╝ сва╕м розуме?

- Але чаму не? - спытала яна.

Ён крыва ╝см╕хну╝ся.

- Л╕лея, яны нас ненав╕дзяць! Ты хоць ведаеш, што яны пра нас кажуць? Як нас называюць? Дый на вас глядзяць, як на гразь...

- Вэл, я была ╝ Эвероне, - мякка сказала спадарыня. - Да╝но, пра╝да. Але н╕чога такога я не чула. Н╕ пра вас, н╕ пра...нас. Ан╕ сло╝ца.

- Але гэта ╝ ╕х думках, - упарта прамов╕╝ рамеец.

Спадарыня прама╝чала. Спрачацца не мела сэнсу. Яны сапра╝ды вар'яты.

- Бывай, Йорхас. Бывай, - сказала яна.

Кал╕ за ╕м зачын╕л╕ся дзверы, спадарыня ╝зяла ╝ рук╕ нататн╕к, ╕ бл╕зарука прыжмуры╝шыся, паднесла да вачэй, спрабуючы разабраць адрас, накрэмзаны ад рук╕. Але раптам радк╕ паплыл╕ ╝ яе прад вачыма, у носе зашчыпала, ╕ спадарыня Л╕лея заплакала.

Пошасць

Сястра Марта, начальн╕ца прытулку для дзя╝чынак-с╕рот, прыбыла ╝ Лемар позна ╝вечары. З ёй разам была адна з выхаванак, якую манашка пазначыла ╝ кн╕зе пастаяльца╝ як: "Нара, 12 гадо╝ ╕ 8 месяца╝". Сястра Марта заняла апартаменты на друг╕м паверсе ╕ замов╕ла познюю вячэру: пару смажаных рабчыка╝ з журав╕нам╕, запечаны мучны корань, фаршыраваны сечанай св╕н╕най, гарачыя часночныя булачк╕, чарн╕чнае суфле з замарожанай салодкай смятанкай ╕ падагрэтае в╕но з цынамонам.

Праз некаторы час сястра Марта выкл╕кала пакаё╝ку ╕ загадала прывесц╕ доктара. В╕давочна, дал╕катны стра╝н╕к манашк╕ не справ╕╝ся з цяжкаватай вячэрай. Доктар жы╝ праз некальк╕ квартала╝ ад гасц╕н╕цы, ╕ за ╕м неадкладна адправ╕л╕ пасыльнага.