Мiф пра Сiзiфа (на белорусском языке)

У гэтым i тоiцца маўклiвая радасць Сiзiфа. Яго лёс належыць яму. I абломак скалы - ягоная справа. Вось так, сузiраючы свае пакуты, абсурдны чалавек прымушае змоўкнуць усiх iдалаў. I тады ў раптоўна ацiхлым сусвеце зноў пачынаюць гучаць тысячы тонкiх зачараваных зямных галасоў. Невыразныя i таемныя клiчы, прывiтаннi, якiмi вабiць кожны твар, - гэта i ёсць тое, што нясе з сабой перамога, гэта i ёсць узнагарода за яе. Няма сонца без ценю, i ноч таксама трэба зазнаць. Абсурдны чалавек кажа "так", i цяпер яго намаганням не будзе канца. Калi ж i ёсць свой лёс аднаго, дык нейкага вярхоўнага лёсу не iснуе наогул цi iснуе, прынамсi, толькi адзiн - той, якi абсурдны чалавек лiчыць няўхiльным i вартым пагарды. У астатнiм ён адчувае сябе гаспадаром сваiх дзён. У тое мiмалётнае iмгненне, калi чалавек азiраецца i акiдвае вокам сваё жыццё, Сiзiф, вяртаючыся да камлыгi, сузiрае чараду бязладных рухаў, якiя складаюць яго лёс, створаны iм самiм, злучаны непарушна яго памяццю i гэтак хутка змацаваны пячаткаю смерцi. I так, упэўнены ў выключна чалавечым паходжаннi ўсяго чалавечага, падобны да сляпога, якi прагне ўбачыць i ведае, што ночы не будзе канца, Сiзiф нiколi не спыняе свой крок. Яго камень коцiцца i цяпер.

Я пакiдаю Сiзiфа каля падножжа гары! Свайго цяжару не пазбыцца нiколi. Але Сiзiф вучыць найвышэйшай адданасцi, якая адмаўляе багоў i ўздымае абломкi скал. Ён таксама мяркуе, што ўсё - добра. I цяпер гэты сусвет, дзе няма гаспадара, не здаецца яму нi бясплодным, нi нiкчэмным. Кожны драбок гэтага каменя, кожны водблiск руды, затоенай у гэтай змрочнай гары, самi ўтвараюць сабой цэлы свет. I адной барацьбы за ўзыход да вяршынi ўжо досыць, каб напоўнiць чалавечае сэрца. Сiзiфа трэба ўяўляць шчаслiвым.