Вендэта (на белорусском языке)

За тры месяцы яна прывучыла сабаку заваёўваць ежу iкламi. Цяпер яна не трымала яго на ланцугу, але адзiным жэстам прымушала кiдацца на пудзiла.

Яна прывучыла сабаку драць, iрваць пудзiла, калi нават на горле яго нiчога не было схавана.

Пасля яна давала яму як узнагароду печаную крывянку.

Толькi заўважыўшы саламянага чалавека, Сэмiланта пачынала калацiцца, пераводзiла погляд на гаспадыню, якая, падняўшы ўгару палец, хрыпла крычала ёй: "Кусi!"

* * *

Вырашыўшы, што час надышоў, неяк ранiцай у нядзелю цётка Саверынi пайшла да споведзi i з нейкай празмернай дбайнасцю прыняла прычасце; пасля, адзеўшыся ў мужчынскае i стаўшы падобнаю да старога жабрака, яна рушыла з адным сардскiм рыбаком, якi перавёз яе разам з сабакам на другi бок пралiва.

У палатнянай торбе яна несла вялiкi кавалак крывянкi. Сэмiланта не ела ўжо два днi. Пры кожным выпадку старая давала ёй панюхаць пахучую ежу, нервавала яе.

Яны ўвайшлi ў Лангасарда. Карсiканка трохi накульгвала. Яна распытала ў мясцовага хлебнiка i пайшла да жылля Нiкаля Равалацi. Хлебнiк казаў, што той заняўся сталярскаю справай, якую ён ведаў даўней.

Ён працаваў адзiн, у глыбiнi сваёй майстэрнi. Старая пiхнула дзверы i паклiкала:

- Гэй, Нiкаля!

Ён павярнуўся; у тую ж хвiлiну старая спусцiла сабаку i крыкнула:

- Кусi, кусi, рвi яго!

Раз'юшаны сабака кiнуўся, учапiўся ў горла. Мужчына выцягнуў рукi, схапiў яго, павалiўся на падлогу. Хвiлiн некалькi ён выкручваўся, рыючы нагамi зямлю, пасля знерухомеў, а Сэмiланта грызла яго шыю, рвучы яе кавалкамi.

Двое суседзяў, што сядзелi каля сваiх дзвярэй, добра памяталi, што бачылi старога жабрака. Той выйшаў з сабакам, якому ён час ад часу кiдаў нешта чорнае.

У той самы вечар старая вярнулася дадому. Гэтую ноч яна спала спакойна.