На беразе Волгi (на белорусском языке) (СИ)

Барашко Илларион

На беразе Волгi (на белорусском языке)

Iларыён Барашка

На беразе Волгi

Так, перад вачыма гiтлераўцаў была наша красуня Волга. Толькi вузенькая палоска зямлi на правым абрывiстым беразе аставалася ў руках маракоў-гвардзейцаў...

Маракi прыйшлi сюды з берагоў Цiхага акiяна. Крылатыя словы снайпера-цiхаакiянца Васiля Зайцава, сказаныя iм аднойчы на гвардзейскiм мiтынгу, што за Волгай для гвардзейца зямлi няма, з хуткасцю маланкi абляцелi ўвесь фронт, дайшоўшы да сэрца кожнага байца, зрабiлiся зразумелымi i блiзкiмi.

...Гарачая бойка на гэтым участку не сцiхала круглыя суткi. Армiя генерала Паўлюса рвалася наперад, да Волгi.

Артылерыйская кананада, узрывы мiн, бесперапынная бамбёжка, сухi пошчак кулямётаў i аўтаматаў, стогны параненых- усё змяшалася разам тут, на вузенькiм кавалачку прыволжскай зямлiцы...

А за спiною гвардзейцаў-цiхаакiянцаў несла свае воды шырокая прывольная матухна-Волга.

I вады было так многа ў параўнаннi з тым вузенькiм двухсотметровым кавалкам зямлi, што падчас здавалася, - гiтлераўцы вось-вось скiнуць маракоў у рэчку.

Цiхаакiянцы добра ведалi: адступаць нельга. За Волгай няма зямлi для савецкага марака. Ведалi маракi i другое: на iх участку фронту ў гiтлераўцаў няма вады. Кожны лiтр яе дорага абыходзiўся ворагу.

Iшоў бой... Раптам у часе кароткага зацiшша з варожага дота выбег нямецкi салдат без аўтамата. Паяўленне яго сярод белага дня было такое нечаканае, што нiхто з нашых байцоў нават аўтамата не падняў. У руках немца быў плоскi кацялок. З кацялком у руках, як ашалелы, бег ён да Волгi, хрыпатым голасам выкрыкваючы на хаду:

- Рус, дай васэр! ва-да... ва-да...

Як толькi ён дабег да ракi, яго адразу абкружылi маракi.

- Васэр... васэр, - паказваючы на пусты кацялок, задыхваючыся, гаварыў немец.

- Не дам табе вады! Нi-нi... - раптам шырока па-гаспадарску расставiўшы ногi, выпалiў гвардыi старшына Ярмак Сарокiн.

Яго гучны голас, нiбы гром, ускалануў шэры восеньскi дзень.

- У вас... у вас... васэр... Вольга, - умольным голасам лепятаў салдат, з зайдрасцю пазiраючы на рэчку.

- Волга мая! Не дам! - грозна, з нейкiм незвычайным, адвечным правам на гэткi катэгарычны адказ, сказаў Ярмак Сарокiн.

- Васэр, васэр...

Гэтага салдата з армii Паўлюса, як i многiх iншых, яму падобных, нашы маракi маглi ўзяць у палон. Аднак у палон яго не ўзялi. Гвардыi старшына Ярмак Сарокiн збегаў у траншэю, вырваў з паходнай запiсной кнiжкi лiсток паперы i, прыладзiўшыся як найзручней на касцы, напiсаў:

НОТА

ГIТЛЕРАЎЦАМ З НАШАЙ ВОЛГI ВАДЫ НЕ ПIЦЬ!

Гвардыi старшына Ярмак Сарокiн.

Сарокiн аддаў салдату паперку, паказаў дарогу назад i аддаў каманду:

- Цурук, арш!

Немец зразумеў каманду i пабег з пустым кацялком у напрамку да свайго дота, несучы ў руках "ноту" Сарокiна...

Праз некалькi хвiлiн кароткае зацiшша разарваў гул гармат, - бой за Сталiнград разгараўся з новай, яшчэ большай сiлай...

1943 г.