Пан Лес

Name: Пан Лес
Author: Сыс Анатоль--

На нашем литературном портале можно бесплатно читать книгу Пан Лес, Сыс Анатоль-- . Жанр: Поэзия. Онлайн библиотека дает возможность прочитать весь текст и даже без регистрации и СМС подтверждения на нашем литературном портале bazaknig.info.

Жанр: Поэзия и драматургия / Поэзия

Название: Пан Лес

Автор: Сыс Анатоль

Дата добавления: 16 январь 2020

Количество просмотров: 499

Читать онлайн

Пан Лес читать книгу онлайн

Пан Лес - читать бесплатно онлайн , автор Сыс Анатоль

Калі я быў малы, дык часта думаў, чаму ў мяне маці такая старая і непрыгожая, а аднойчы адважыўся запытацца пра яе шнары на твары, якія глыбока ў душы любіў, якія тысячы разоў цалаваў.

— Ох, сынок мой! Гэта ж здарыўся пажар, і яшчэ з адной жанчынай абгарэлі крэпка. Жанчына тая памерла. I ў мяне былі абпаленыя і рукі, і грудзі, і твар… I была я цяжарная табою, сынок мой, і ўсе казалі, гэта я даведалася потым, што ці я памру, ці дзіця народзіцца мёртвым. Аж нарадзіла я цябе, сынок мой, жывенькага, толькі на твары была чырвоная плямінка. Я думала, сьлед ад пажару, аж аклямаўся ты трохі, і яна зьнікла, сынок мой. А была я прыгожая да пажару. Ды хіба ў непрыгожай маці мог нарадзіцца такі сынок мой?..

Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала

ВПЕРЕД

Перейти на страницу:

Памяць пра яцьвягаў

…ані табе мовы,

ані табе сьцяга…

памяць пра яцьвягаў —

помста за яцьвягаў…

Выстудзілі хату…

Памяць адубела…

бы яцьвяг кудлаты —

шэрая кудзеля.

Кашляе крывёю

выстылая хата…

страшна… за сьпіною

здань — яцьвяг кудлаты.

Азірнуся тройчы: вочы…

літасьць просяць.

Белы ветах ноччу

зоркі ў небе косіць.

I галосяць зьнічкі

над пустою хатай…

Ветах — сэрп крывіцкі…

…кроў… яцьвяг кудлаты.

Азірнуся: вочы!

Гэта ж вочы брата!

…Мала зорак ноччу

над маёю хатай.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

I галосяць зьнічкі,

па жывых галосяць,

гэта люд крывіцкі

чорны ветах косіць.

Маналёг Сяргея Палуяна

Няма вады. Сыду са смагай.

Прымі мяне, вільготны жвір.

Прысьню: са мною кастарагу

варушаць цёмныя глыжы.

Ні ашчаперыцца, ні ўстаць мне,

ні клікнуць сонечны прамень,

я — белы ў чорным немы Страцім,

цяжкі, як яравы камень.

А нада мной сыпун шапоча:

ты ж піць хацеў, дык пі мяне…

I мурашамі лезе ў вочы,

шыпіць, як гадзіна ў гайне.

Даволі, злодзей, я ўжо сыты,

ну як паклікаць мне сьвятло,

ты ж голас, як агонь, засыпаў,

ты ж позірк мой зачмурыў тхлом.

А там, за сьненьнем, вырай сонцаў

губляе пёрачкі ў Дняпро,

і вочы маміны бясконца

выглядваюць мяне ў вакно.

Я наталюся, акрыяю,

адрыну чорныя глыжы

і сам расою запалаю

на руні роднае мяжы.

Званы

Ахвярую Алегу Мінкіну

Жыў калісьці на Палесьсі

майстра адмысловы,

ён ствараў званы, як песьні,

ён вучыў іх словам.

I яго званы, бы людзі

крывіцкага роду,

не хавалі медны грудзі

за сваім народам.

Біў пярун па тых званіцах,

што натоўп склікалі,

ды ад лёсу адхрысьціцца

людзі не жадалі.

А званы нясьлі па вёсках

ад Дняпра да Буга

словы волі, голас боскі:

Дзіда! Меч! Кальчуга!

Куды вядзе мяне дарога?

Каго спытаць пра гэты шлях?

Хіба што званара старога,

ён будзіць нашых продкаў прах,

ён атрасае гучным звонам

расу ў краіне верасоў,

і перад гэтым цуда-громам

капелюхі ляцяць з галоў,

капелюхі ляцяць далоў,

калі званар, як птах магутны,

нібыта крыльлем, да званоў

рукамі і душой прыкуты.

Куды вядзе мяне дарога,

я ведаю, каго спытаць,

ісьці нямала і нямнога,

ісьці — пакуль званы зьвіняць.

Так, будзе цяжка, пеклам здасца

бальшак да ісьцінаў зямных,

здалець яго — такая ж праца,

як з чорнай медзі ліць званы.

Маналёг Рамуальда Жакоўскага

Рамуальд Жакоўскі — малады беларускі артыст. Пачаў працаваць у трупе Першага беларускага таварыства драмы і камедыі, якое было створана Ф.Ждановічам пры ўдзеле І.Буйніцкага і У.Фальскага ў 1917 годзе. Выконваў ролю старца ў «Раскіданым гняздзе», стварыў глыбока псіхалагічны вобраз. Пекна дэкламаваў. Пісаў зграбныя, настраёвыя вершы. Дваццацідвухгадовым юнаком 1 студзеня 1919 года скончыў жыццё самагубствам, паўтарыўшы лёс Сяргея Палуяна.

Беспрытульная птушка прыстанку ў аблоках шукае,

на убогай зямлі ёй нябесных вятроў не стае,

сьпее ў небе маланка, і скроні мае адчуваюць,

як сьмяротным агнём наліваюцца вены яе.

I аднойчы сябрам я скажу, што ідзе навальніца,

абдыму іх, адзіных, і скронь прытулю да грудзей,

і так блізка ля скроні іх сэрца жыцьцём будуць біцца…

Толькі я з навальніцай пайду ў іншы сьвет ад людзей.

Гэта лёс. Вы ня верце, што гэта стыхія,

пэўна ж, трэба камусьці вось так расказаць пра жывых,

каб пачулі глухія, відушчымі сталі сьляпыя

дый убачылі — зоркі ўзыходзяць таксама й для іх.