La tajdo

Alterne ĉiam venas kaj defluas

La ondoj de la vivo en la kor',

Simile al la maro ili bruas

Kaj, rokojn atakinte, rampas for.

Post paŭza tago de l' serena glato

Jam rulas sin la akvo por batal',

Kaj des pli furiozas en la bato,

Ju pli la rokoj spitas en fatal'.

Lanugan ŝaŭmon ridetante vestas

La vera ĝojo sub la suna bril',

Sed la angoro muĝas kaj tempestas

En sia gala, nuba maltrankvil'.

Kaj ŝanĝas sin en ĉiu kora tremo

La kanto de l' batalo kaj kviet',

Kaj tajdas en la sango la poemo

De l' krea kaj eterna Prapoet'.

Pro tiu tajdo vibras mia roko

Kaj vibros ĝis la falo sen reven',

Sub karmanjola fajfo de l' siroko

Kaj demoneca rido de l' siren'.

Por en la drono naski ŝaŭman negon

Al ies nova, ies juna ĝoj'.

Por, rompiĝante, diri dankan preĝon

Al la angor' je la uniu foj' …