La tajdo

Venas minutoj nubaj, malhelaj,

Kiam la vivo ŝajnas ruin',

Kaj de la morto grincaj makzeloj

Klake tamburas kanton de l' fin'.

Venas minutoj al la spirito,

Kiam ĝi slosas sin per serur'

Kaj erinace pikiligita

Pacon ermitan deziras nur.

Venas momentoj al la animo,

Kiam ĝin lasas ĉiu esper'

Kaj jam videbla strias la limo

Inter la esto kaj la eter'.

Tiuj momentoj vokas al kvito

Kun ĉiu celo, kun ĉiu ĝoj' –

Ĉar post la limo, froste signita,

Ĉesas subite la nuna voj' …

Ha, se almenaŭ estus ĝi paco

Kaj estingiĝo de l' vana brul',

Vera ripozo por ĉiu laca

Kaj dispremita sklava terul'!