Shakespeares Sonnets in Latin

CXXX

Non oculis aequat, fateor, mea Cynthia solem,

Curaliis impar eius in ore rubor;

Pectora prae nivibus prope dixi gilva, comaeque

Si sunt fila, eius fert nigra fila caput;

Est rosa diversis lita guttis, alba rubensque,

Quae rosa non nota est eius in ore mihi;

Est quibus unguentis fragrantius effluit aura

Quam mihi dilectae virginis ulla venit;

Eius amo voces audire, idemque sonare

Dulcius agnosco fila canora lyrae;

Divas, confiteor, spectavi nullus euntes,

Cynthia enim plantis ambulat, itque solo;

Atque Iovem testor, virgo non rarior ulla est

Vatis imaginibus ludificata novis.

CXXXI

Talis es, atque in me pariter dominata puellis

Quas facit immites omnis in ore venus;

Nam fatuo huic cordi tamen es pulcherrima rerum,

Vnaque per terram, scis bene, gemma mihi.

Atque fide vera spectans non nemo negavit

Esse tibi in voltu quo caperetur amor;

Quos ego deceptos verear si dicere, semper

Id mihi iuratum est interiore sinu.

Sensaque firmantes animi, simul ora recordor

Ista tua, en, gemitus intima cordis agunt,

Post alios alii testantes candida cuncta

Iudice me nigris esse secunda tuis.

Praecipue vero factis es nigra, malusque

De facie rumor nascitur inde, puto.

CXXXII

Cynthia, totus amo tua lumina, meque vicissim

Conscia quam crucies illa dolere reor;

Sunt ideo pullata, suum testantia luctum,

Pulchroque intuitu commiserata meum.

Et fateor, nunquam lux matutina videtur

Eoi in glaucis tam speciosa genis;

Nec vespertinas inducens Hesperus umbras

Enitet occidui gloria tanta poli,

Quam tua pullatis facies ornatur ocellis;

O animum pariter fac decus ornet idem.

Ex animo miserere, rei si gratia tanta est,

Omnibus ut pietas partibus una regat.

Fuscam ego tum Venerem iurabo, interque venustas

Non recipi, desit cui tuus iste color.

CXXXIII

Vae tibi, vexanti per eandem, femina, plagam

Volneris infandi meque meumque simul!

Mene habeas lacerare parum, meus unus amicus

Eiusdem subeat servitiine iugum?

Me rapuisti a me pridem crudelis ocellis,

Et geminum iam me vel mage saeva rapis;

Orbus eo, te, meque vagor, perpessus in uno

Tergeminum poenae suppliciique genus.

Ferrea, corde tuo me clausum semper habeto,

Si meus accepto me vade liber eat;

Me teneat quivis, illum mihi cede tuendum,

Sic minor in me sit carceris iste rigor.

Nec fueris non dura, isto nam pectore clausi

Cogimur imperiis ipse meusque tuis.

CXXXIV

Confiteor demum tuus est, tuus ille, puella, est,

Magna meam firmant pignora namque fidem;

Sed tradar tamen ipse, mihi si cesseris illum,

Me geminum, ac vitae spemque decusque meae.

At renues, nec se vinclis ita liberat ille,

Tu nimis es furax, ac nimis ille bonus;

Scriptum aliquod tulerat sponsor quasi noster, eumque

Continuo quae me firma catena tenet.

Iusque venustarum quodcunque est, uteris omni,

O nimium sollers vertere quidque lucro.

A vade tu nostro ius exigis; orbor et illo

Hei mihi, sic eius turpiter usus ope.

Nosque tenes ambos, illo namque omne volente

Solvere pro binis, non ego liber eo.

CXXXV

Quod cupiunt aliae, tu felix ipsa potiris,

Quippe duos uno nomine nacta viros!

Me sentis superesse, velutque incommodus adsum

Delicias optans amplificare tuas.

Tune igitur, virgo, tam multis larga placensque,

Tu mihi non unam morigerere vicem?

Quodne alii cupiunt gratum fatearis id esse,

Sitque cupidinibus gratia nulla meis?

Pontus plenus aquis imbres capit, ille repletus

Immensis opibus, plus tamen addit opum;

Et tibi, si placeat tot amoribus addere nostrum,

Copia amatorum maxima maior erit.

Crede tuos unum—dum pars unius habebor—,

Nullius at iustas reice dura preces.

CXXXVI

Si, prope quod veni, mussant, tua pectora caeca

Corripe, meque tuum finge fuisse virum.

Ille quidem, agnoscunt, recipi consuevit eodem;

O facias igitur quod meus orat amor.

Sic tua vota Venus felix impleverit, opto,

Plurimaque immiscens, inter et illa meum.

Grandis ubi numerus, sententia cuique probatur,

Vnus homo in turba vix numerandus erit.

Tuque meum in multis patiare latescere nomen,

Non nihilum dum me vis retinere loci.

Me nihilum credas, nihili si voce notatur

Quod fieri exoptat dulce, puella, tibi.

Denique me sat ames si nomen amaveris ipsum,

Nam penitus quod eo significatur amas.

CXXXVII

Heu, quid in his oculis egisti, o caece Cupido,

Vnde videre, at non noscere visa, queunt?

Quid sit forma decens, et ubi, discernere callent,

Par tamen in pravis cernitur inque bonis.

Si specie blanda capto mihi devenit illum

Cymba sinum, qua iam navigat omnis homo,

Cur oculorum error velut hamo traxit adunco

Non minus et mentem iudiciumque meum?

Mens mea cur, inquam, quod apertum repperit orbi

Hospitium, id septo censeat esse loco?

Curve oculus spectans id dissimulaverit omne,

Detur ut impuris gratia ficta genis?

O procul a veris oculus pectusque vagati

Servitio falsae se dare pestis amant.

CXXXVIII

Veriloquam sese iurat dum Cynthia, falsam

Qui scio iuranti credere nempe volo.

Scilicet ut puerum credat facilemque regenti

Me sibi, et in fictis artibus illa rudem.

Sic puerum fingens ab ea me virgine credi,

Quae vegetos mihi iam sentit iisse dies,

Ipse quoque accipio falsae periuria linguae

Virginis, ac verum sentit uterque premi.

Et negat iniustam sese cur illa? vicissim

Cur ego diffiteor dissimuloque senem?

O in amore bonum est species fidentis, et annos

Dinumerat nemo sponte senilis amans.

Sic ego cum domina fingo, mecum illa, suisque

Amborum vitiis ficta levamen habent.

CXXXIX

O meritum nolis fari, me teste vocato,

Hoc iniustitiae quo mea corda premis.

Non oculo at lingua tua volnera dirige, virgo,

Vsaque vi iusta parce necare dolo.

Sive alibi causaris amo, me, cara, vidente

Non alium versus lumina flecte virum;

Vt ferias tune artis eges, cum viribus istis

Sistere quas contra vis mea pressa nequit?

Est ita te purgare: suis confixus ocellis

Vt misere fuerim Cynthia nostra videt;

Inde meo par hoc hostile avertit ab ore,

Iniciant aliis ut sua tela viris.

Sed nunquam facias, at ocellis paene peremptum

Conficias totum, meque dolore leves.