Cala prawda o Planecie Ksi

– Bardzo dobrze – pochwalił Omara. – Gdzie uczyłeś się takich manewrów?

– Byłem w układzie Fomalhaut. Ale to jeszcze w epoce napędu klasycznego. Na fotonach latałem tylko treningowo, do Jupitera i z powrotem ale dali nam taką szkolę, że…

– Wyobrażam sobie. – Sloth uśmiechnął się do swoich wspomnień z czasów, gdy opanowywał praktyczną nawigację pozaukładową. – Czy Silva uczył się razem z tobą?

– Znam go od dawna. To bardzo dobry pilot Był ze mną na tych treningach.

– Kogo jeszcze z naszej załogi znasz… dłużej, z czasów studiów?

– Achmata. Dlatego właśnie jego zwitalizowałem na zastępstwo…

Sloth zastanawiał się w milczeniu. Zielone światła sygnalizowały koniec operacji. Mogli już przejść do części załogowej statku.

– Posłuchaj, Omar… Zastanów się nim odpowiesz. Czy ufasz całkowicie tym ludziom?

– Nigdy się na nich nie zawiodłem, komandorze.

– Dobrze. Muszę i ja wam zaufać. Nie mam innego wyjścia.

Omar patrzył na niego pytająco, lecz Sloth nie powiedział już ani słowa więcej, dopóki nie znaleźli się w kabinie medycznej, gdzie zanieśli nieprzytomnego wciąż staruszka z Alfy. Potem Sloth wrócił jeszcze po dziennik.

W kabinie medycznej zastał Achmata i Omara pochylonych nad leżącym starcem.

– Co z nim zrobić, komandorze? – spytał Omar.

– Nie wiem. Najlepiej byłoby oddać pod opiekę lekarza.

– To moja druga specjalność – powiedział Achmat – Studiowałem medycynę.

– To dobrze. Nie chciałbym witalizować nikogo więcej, dopóki… – Sloth potrząsnął trzymanym w dłoni dziennikiem – dopóki nie zastanowimy się wspólnie nad tym… Przeczytajcie, a potem dajcie Silvie. Możecie pominąć pierwszych sto dwadzieścia stron. To tylko zwykle zapisy pilotów wachtowych. Najciekawsze zaczyna się dalej…

3. Relacja, czyli część prawdy o planecie Ksi

Trudno mi zacząć tę relację. Próbowałem już wiele razy, lecz każdy początek wydawał mi się niezręczny. Nie wiem przecież, kto i w jakich okolicznościach przeczyta te słowa. Muszę więc zacząć od pewnych wyjaśnień dotyczących mojej osoby.

Byłem członkiem, załogi Alfy, flagowego statku Konwoju. Jak wszyscy towarzysze z załóg, ja także miałem pozostać na planecie wraz z pozostałymi osadnikami. Czego spodziewałem się po tej radykalnej zmianie w mym życiu? Trudno to wyjaśnić w krótkich słowach. Byłem młody i pełen ciekawości. Pracując przez pewien czas jako pilot na liniach międzyplanetarnych zwiedziłem prawie wszystkie szlaki regularnej komunikacji wewnątrz Układu. Cóż pozostało mi w perspektywie dalszych lat tej służby? Powtarzanie tych samych tras, kręcenie się tam i z powrotem pomiędzy Wenus a księżycami Jupitera… Nie byłem zachwycony taka przyszłością Wiedziałem, jak trudno jest dostać się do załogi ekspedycji międzygwiezdnej. Próbowałem nawet starać się o miejsce w dwóch kolejnych wyprawach badawczych i nic z tego nie wyszło. Być może, zabrakło mi odpowiedniej protekcji…

Wtedy właśnie ogłoszono nabór do Konwoju. Warunek był dość ostry: trzeba było zdecydować się na pozostanie na docelowej planecie, nie przewidywano powrotu statków na Ziemię. Wyprawa miała charakter eksperymentalny, po raz pierwszy próbowano stworzyć kolonię Ziemian na planecie innego układu. Do tego jeszcze – na planecie, gdzie nie stanęła dotąd stopa człowieka. Jednakże wyniki wieloletnich badań przy użyciu samoczynnych sond obserwacyjnych nie pozastawiały wątpliwości: planeta mogła stać się rajem dla przyszłych mieszkańców. Jej ogromne obszary pokrywała wspaniała roślinność, klimat strefy umiarkowanej przypominał Kalifornie, tyle że bez trzęsień ziemi huraganów i innych niespodzianek. Dobra woda i korzystny skład atmosfery czyniły planetę wymarzonym miejscem pobytu dla tych których zmęczyło życie w nieustannym pośpiechu i hałasie, w obliczu zagrożenia przeludnieniem i niedożywieniem, a do tego jeszcze w niestabilnej, z dnia na dzień zmieniającej się sytuacji politycznej.

Zgłosiło się nadspodziewanie wielu ochotników na osiedleńców Byli to przeważnie ludzie młodzi, którzy nie widzieli dla siebie perspektyw i satysfakcjonującego miejsca w ziemskiej rzeczywistości. Deklarowali gotowość do trudnej pracy pionierów, jaka czekać ich miała na nowej planecie. Przyjmowano najchętniej młode bezdzietne pary małżeńskie oraz młodych samotnych mężczyzn i kobiety.

Trudniej było ze skompletowaniem załóg, chociaż kandydatów było więcej niż oferowanych miejsc. W tym przypadku ważną rolę odgrywały wysokie kwalifikacje – a jak wiadomo astronauci z wysokimi kwalifikacjami bez trudu znajdują sobie pracę bez konieczności wyrzekania się powrotu na Ziemię.

Moje kwalifikacje okazały się wystarczające, a entuzjazm, z jakim odniosła się moja dziewczyna, Luiza, do tego szalonego pomysłu, przypieczętował moją decyzję. W ten sposób znalazłem się w załodze Konwoju. Luiza, jak było zawarowane w kontrakcie, otrzymała miejsce wśród kandydatów na osadników. Podróż trwała długo, lecz dla osadników pozostających w anabiozie nie miało to znaczenia, a my, członkowie załóg, postarzeliśmy się zaledwie o kilka lat – bo tyle trwały w sumie dyżury robocze każdego z nas. Przez pozostałą część podróży korzystaliśmy z najnowocześniejszych urządzeń biostatycznych, pozwalających na natychmiastowe niemal zapadanie w anabiozę i powrót do czynnego życia w razie konieczności.

Podróż przebiegła bez zakłóceń i poważniejszych problemów nawigacyjnych, jak zresztą zwykle bywa w międzygwiezdnej próżni. Pełniłem funkcję drugiego pilota Alfy. Mieliśmy na pokładzie dowódcę całego Konwoju, starego i doświadczonego astronautę, awansowanego z tej okazji do rangi admirała, który postanowił osiąść u celu podróży na zasłużonej emeryturze.

Każdy z czterech statków Konwoju składał się z centralnego modułu podróżnego, zawierającego urządzenia napędowe i sterownicze oraz pomieszczenia załogi. Moduł centralny otoczony był walcowatymi pojemnikami, zaopatrzonymi we własne źródła napędu. Pojemniki te, będące ładownikami zdolnymi osiąść na powierzchni planety, zawierały urządzenia hibernacyjne z ludźmi oraz cały sprzęt, materiały i zapasy potrzebne w początkowym etapie zasiedlania planety.

Myślę, że powyższe wyjaśnienia wystarczą każdemu, kto będzie czytał te notatki, dla zrozumienia wydarzeń, które zamierzam opisać. W tym momencie nachodzi mnie refleksja dotycząca tych ewentualnych czytelników… Czy ktokolwiek będzie rzeczywiście to czytał? Czy – jeśli przeczyta – zdoła wczuć się do tego stopnia w sytuację, by zrozumieć fakty i motywy naszych działań? Czy właściwie oceni to co się stało i rolę poszczególnych osób dramatu – bo trudno nie nazwać dramatem tego, co chcę przedstawić… To dramat zbiorowy i dramat poszczególnych jednostek… ale nie wyprzedzajmy faktów…

Otóż, jak wspomniałem, dla nieznanego czytelnika spisuję teraz – już z perspektywy odległego czasu, na chłodno i w miarę możności obiektywnie – bieg wydarzeń, poczynając od owego pierwszego dnia, nazwanego później Pierwszym Dniem Nowego Świata. Czy zależy mi bardziej na daniu świadectwa prawdzie o planecie i jej mieszkańcach, czy może na pokazaniu moich błędów i zasług, by ktoś mógł prawidłowo ocenić moją rolę w tych wydarzeniach? Nie umiem na to odpowiedzieć; samo się to okaże w trakcie pisania…

Dla sprawnego przeprowadzenia ostatniej operacji, osadzenia ładowników na powierzchni planety, potrzebowaliśmy nieco więcej ludzi niż liczyły załogi czterech naszych statków. Zgodnie z uprzednio założonym programem, w czasie gdy statki osiągały trwałe orbity wokół planety, programowane urządzenia witalizujące wybrały pewną liczbę mężczyzn spośród hibernowanych osadników i przystąpiły do ich witalizacji. Załoga każdego ze statków miała w tym czasie za zadanie uzupełnić dane o planecie, sporządzić aktualne foto-mapy i wybrać ostateczne miejsce lądowania. Moduły centralne miały w przyszłości pozostawać na orbitach, pełniąc rolę przekaźników dalekosiężnej łączności i stacji orbitalnych dla celów przyszłej astronautyki układowej. Oprócz ładowników, pozbawionych możliwości powrotu na orbitę, dysponowaliśmy także małymi rakietami-promami, które mogły – uzupełniając zapas paliwa – odbywać wielokrotne loty między powierzchnią planety i pozostającymi na orbicie modułami podróżnymi.