Ultimatum Bournea

– Właśnie po to kazałeś mi tu przyjść, prawda? – zapytał Conklin, opierając się na lasce i wstając z wysiłkiem z kanapy.

– Owszem.

– Masz własny plan gry przeciwko "Meduzie", w którym my nie możemy uczestniczyć?

– Nie możecie. W tym wypadku zachodzi fundamentalny konflikt interesów.

– Też tak uważam. Bez wahania zostawiłbym cię na lodzie, gdyby miało to pomóc Jasonowi albo Marie. Moja osobista opinia w tej sprawie jest taka, że jeśli cały pieprzony rząd Stanów Zjednoczonych nie potrafi załatwić "Meduzy", nie poświęcając jednocześnie dwojga ludzi, którzy tak wiele dla niego zrobili, to nie jest wart nawet funta kłaków!

– Zgadzam się z tobą całkowicie – powiedział Holland, wstając z fotela. – Złożyłem jednak przysięgę i muszę jej dotrzymać.

– Mogę liczyć na jakąś pomoc?

– Na wszystko, co nie przeszkodzi nam w pościgu za "Meduzą".

– Co powiesz na dwa miejsca w wojskowym samolocie lecącym do Paryża?

– Dwa?

– Dla Panova i dla mnie. Byliśmy razem w Hongkongu, więc czemu nie mielibyśmy powtórzyć tego w Paryżu?

– Aleks, ty chyba postradałeś rozum!

– Nie wydaje mi się, żebyś potrafił to zrozumieć, Peter. Żona Mo umarła w dziesięć lat po ślubie, a ja nigdy nie miałem odwagi spróbować. Jason Bourne i Marie są naszą jedyną rodziną. Gdybyś wiedział, jakie ona robi befsztyki!

– Dwa miejsca do Paryża… – powtórzył Holland z pobladłą twarzą.