Przybi? Pi?tk?

Po piętnastu minutach powieki Lally'ego uniosły się, a palce zaczęły drgać, wiedziałam jednak, że może jeszcze trochę potrwać, zanim zdoła zrobić choć kilka kroków.

– Powinieneś częściej chodzić na salę gimnastyczną -doradziła mu Lula. – I odstawić piwo. Jesteś bez formy. Popieściłam cię tylko raz, a spójrz na siebie. Nigdy jeszcze nie widziałam, żeby ktoś tak skapcaniał po małym, niewinnym wstrząsie.

Wręczyłam Luli kluczyki od wozu.

– Podjedź tu, żeby nie musiał daleko chodzić.

– Uważaj, bo mnie więcej nie zobaczysz – ostrzegła Lula.

– Komandos cię znajdzie.

– No tak – przyznała. – Nie byłoby źle. Pięć minut później była z powrotem.

– Nie ma – powiedziała.

– Czego nie ma?

– Samochodu. Samochodu nie ma.

– Co znaczy: nie ma?

– Czego konkretnie nie rozumiesz w zwrocie nie m a? – spytała.

Nie chcesz chyba powiedzieć, że go ukradli?

Owszem. To właśnie chcę powiedzieć. Ukradli go. Serce we mnie zapadło, wykonując szalony skok w dół. Nie mogłam uwierzyć w to, co właśnie usłyszałam.

Jak ktoś mógł zwędzić ten samochód? Nie było w ogóle słychać alarmu.

Musiał się włączyć, jak byłyśmy w mieszkaniu. To daleko, na dodatek wiał wiatr. Tak czy siak, chłopcy wiedzą, jak sobie z tym poradzić. Choć prawdę mówiąc, jestem zdziwiona. Myślałam, że jak się widzi taki wóz w podobnej okolicy, to od razu wiadomo, że chodzi o di-lera. A grzebanie przy wozie dilera nikomu nie wychodzi na zdrówko. Chyba naprawdę brakowało tym gościom gotówki. Jak tam podeszłam, to akurat laweta znikała za rogiem dwie przecznice dalej. Musieli kręcić się w pobliżu.

– Co mam powiedzieć Komandosowi?

– Przekaż mu najpierw dobrą wiadomość: zostawili tablice. – Lula wręczyła mi dwie tablice rejestracyjne. -No i nie zależało im na numerach. Też je zostawili. Chyba usunęli je za pomocą palnika acetylenowego.

Wcisnęła mi w dłoń mały kawałek spalonej deski rozdzielczej z metalową listewką.

– To wszystko?

– Tak. Leżało przy krawężniku.

Lally wiercił się na podłodze, próbując wstać, ale brakowało mu koordynacji, miał poza tym skute dłonie. Ślinił się, przeklinał pod nosem i bełkotał.

– Piędlona sifka – międlił wyrazy w ustach. – Piędlone gouwno.

Pogrzebałam w torbie, znalazłam komórkę i zadzwoniłam do Yinniego. Wyjaśniłam, że mamy delikwenta, ale wyniknęły małe kłopoty z samochodem, więc czy nie zechciałby przyjechać po mnie, Lulę i Lally'ego.

– Jakie problemy? – chciał koniecznie wiedzieć.

– Nic ważnego. Drobnostka. Nie zawracaj sobie tym głowy.

– Nie przyjadę, dopóki mi nie powiesz. Założę się, że to coś poważnego. Odetchnęłam głośno.

– Ukradli samochód.

– To wszystko?

– Tak.

– Jezu, spodziewałem się czegoś lepszego… że walnął w niego pociąg albo że usiadł na nim słoń.

– Przyjedziesz po nas czy nie?

– Już pędzę. Nie denerwujcie się. Usiadłyśmy, by zaczekać na Yinniego, kiedy odezwała się moja komórka. Wymieniłyśmy z Lula spojrzenia.

– Czekasz na telefon? – spytała. Obu nam przyszło do głowy, że to może być Komandos.

– Odbierz – powiedział Lally. – Chyleme kurstwo.

– To może być Yinnie – zauważyła Lula. – Pewnie spotkał na środku drogi kozła i postanowił zrobić sobie przerwę na numerek.

To był Joe.

– Znaleźliśmy Marka Stempera – poinformował.

– I?

– Nie wygląda najlepiej. Do diabła.

– Jak źle?

– Jak martwy. Strzał w głowę. Ktoś próbował upozorować samobójstwo, ale pomijając kilka innych błędów, wsadził mu broń w prawą rękę. Stemper był mańkutem.

– Drobna pomyłka.

– Tak. To nie zawodowiec.

– Gdzie go załatwiono?

– W opuszczonym budynku, dwie przecznice za RGC. Dozorca go znalazł.

– Zastanawiałeś się kiedykolwiek, dlaczego Harvey Tipp wciąż żyje?

– Chyba nie stanowi zagrożenia – wyjaśnił Morelli. -A może jest powiązany z panem Numer Jeden. Nic właściwie na niego nie mamy, prócz tego, że z logicznego punktu widzenia jest podejrzany.

– Czas chyba, żebyś z nim pogadał.

– Pewnie masz rację. – Morelli umilkł na chwilę. -Jeszcze jedno. Wciąż jeździsz bmw?

– Nie. W każdym razie nie ja. Koniec z tą zabawką.

– A co się z nią stało?

– Skradziono ją. Usłyszałam jego chichot.

– To nie jest śmieszne! – krzyknęłam. – Sądzisz, że powinnam zgłosić to na policję?

– Myślę, że najpierw powinnaś pogadać z Komandosem. Podwieźć cię?

Nie. Yinnie jest już w drodze.

– Do zobaczenia, laleczko.

Rozłączyłam się i powiedziałam Luli o Stemperze.

– Ktoś tu lubi stawiać kropkę nad „i" – skomentowała.

Wzięłam głęboki oddech i zadzwoniłam na numer domowy Komandosa. Nic. Potem samochód. Nic. Mogłam spróbować z komórką, ale nie chciałam nadużywać szczęścia, więc zostawiłam mu wiadomość na pagerze. Skazana kobieta zyskuje kilka minut życia.

Obserwowałam ulicę i w pewnym momencie zobaczyłam, jak podjeżdża Yinnie swoim cadillakiem. Pomyślałam sobie, że może warto by dla własnej satysfakcji przetrzymać go z pół godziny i zobaczyć, czy i jemu skradną samochód, ale odrzuciłam ten pomysł jako niepraktyczny. Skutek byłby taki, że musiałabym kogoś wzywać, aby po nas przyjechał. Co gorsza, trzeba by spędzić trochę czasu w towarzystwie Yinniego.

Razem z Lula zaciągnęłam naszego więźnia na chodnik. Po chwili podjechał Yinnie i otworzył drzwi centralnym zamkiem.

– Śmieć siedzi z tyłu – oświadczył.

– Hej! – zawołała Lula, biorąc się pod boki. – Kogo nazywasz śmieciem?

– Uderz w stół, a nożyce się odezwą – skomentował Yinnie.

– Jeśli tak, to za chwilę sam posadzisz swoją zboczoną dupę na tylnym siedzeniu – zrewanżowała się Lula.

– Za jakie grzechy? – spytałam. Nagle uświadomiłam sobie, że mówię jak matka, i przeżyłam moment paniki. Lubiłam matkę, ale nie chciałam nią być. Nie chciałam nigdy piec jagnięciny. Nie chciałam mieszkać w domu, gdzie dla trojga dorosłych ludzi jest tylko jedna łazienka. I nie chciałam poślubić kogoś takiego, jak mój ojciec. Chciałam poślubić Indianę Jonesa. Uważałam, że Indiana Jones plasował się gdzieś między moim ojcem a Komandosem. Morelli też pasował. Prawdę powiedziawszy, Mo-rellemu było całkiem blisko do Indiany Jonesa. Nie miało to, co prawda, większego znaczenia, skoro Morelli nie zamierzał się żenić.

Yinnie wysadził mnie i Lulę pod biurem, a sam pojechał z Lallym na posterunek policji przy North Clinton.

– No, był niezły ubaw – oceniła sprawy Lula. – Choć szkoda wozu. Nie mogę się doczekać, kiedy dostaniesz nowy.

– Teraz żadnego nie dostanę. Nie biorę już żadnych samochodów. Będę jeździła buickiem. Z buickiem nigdy nic się nie dzieje.

– Fakt – zgodziła się Lula. – Ale niekoniecznie jest się z czego cieszyć.

Wykręciłam numer First Trenton, poprosiłam Shemp-sky'ego i usłyszałam, że z powodu dolegliwości żołądkowych poszedł wcześniej do domu. Znalazłam jego numer w książce telefonicznej, ale nic z tego. Brak odzewu. Dla zabawy sprawdziłam jego finanse. Nie znalazłam nic niezwykłego. Hipoteka, karty kredytowe w najlepszym porządku.

– Dlaczego sprawdzasz Shempsky'ego? – spytała Lula. – Myślisz, że jest w to zamieszany?

– Wciąż myślę o bombie w porsche. Shempsky wiedział, że nim jeżdżę.

Tak, ale mógł komuś powiedzieć. Wspomnieć przy jakiejś okazji, że jedziesz do biura tej firmy śmieciarskiej swoim nowiutkim wozem marki Porsche.

– Prawda.

– Mam cię gdzieś podrzucić? Pokręciłam przecząco głową.

Przyda mi się trochę ruchu i świeżego powietrza -powiedziałam. – Wracam do domu na piechotę.

– To dość daleko.

– Nie tak bardzo.

Wyszłam na ulicę i podniosłam kołnierz kurtki. Zrobiło się chłodno, niebo poszarzało. Było popołudnie, ale w domach już paliły się światła, które rozpraszały nadchodzący mrok. Słychać było szum centralnego ogrzewania. Po Hamilton przesuwał się sznur samochodów, które zamierzały gdzieś dotrzeć. Chodnikami przymykali nieliczni spacerowicze. Wymarzony dzień, by pozostać w domu i porządkować garderobę, przyrządzić sobie gorącą czekoladę, przygotować się do zimy. Ale i wymarzony dzień, by wyjść na ulicę, szurać stopami po resztkach liści i dostawać rumieńców od chłodnego powietrza. Była to moja ulubiona pora roku. I gdyby nie fakt, że na prawo i lewo umierali ludzie, że nie mogłam znaleźć wuja Freda, że ktoś chciał mnie zabić i że Ramirez zamierzał posłać mnie na tamten świat – byłby to naprawdę wspaniały dzień.

Po godzinie byłam już u siebie i czułam się świetnie. Miałam jasną głowę i doskonałe krążenie. Buick stał na parkingu, trwały jak opoka i równie cichy. W kieszeni miałam kluczyki i wciąż zastanawiałam się nad Shemp-skym. Może powinnam wsiąść do samochodu i spotkać się z nim, pomyślałam. Na pewno jest już w domu.

Drzwi windy rozsunęły się i wyjrzała pani Bestler.

– Na górę?

– Nie – odparłam. – Zmieniłam zdanie. Mam jeszcze trochę spraw do załatwienia.

– Na piętrze akcesoria dla pań mają dwudziestopro-centową zniżkę – poinformowała. Cofnęła głowę i drzwi windy zamknęły się.

Ruszyłam z powrotem na parking i z duszą na ramieniu otworzyłam drzwi buicka. Nie rozległo się głośne „bum", usiadłam więc za kierownicą. Uruchomiłam silnik i wyskoczyłam błyskawicznie z wozu. Stanęłam w przyzwoitej odległości i odczekałam dziesięć minut. Nic, śladu eksplozji. Ufi Co za ulga. Wsiadłam do samochodu, wrzuciłam bieg i wyjechałam z parkingu. Shempsky mieszkał w Hamilton Township, na wysokości Klockner, za budynkiem liceum. Typowe przedmieście domków jed- norodzinnych. Dwa samochody, dwie pensje, dwoje dzieci na rodzinę. Bez trudu znalasiam ulicę i dom. Wszystko było dokładnie oznakowane. Mieszkał w bliźniaku. Białym z czarnymi okiennicami. Bardzo schludnym.

Zaparkowałam przy krawężniku, podeszłam do drzwi i nacisnęłam dzwonek. Już miałam zadzwonić po raz drugi, kiedy otworzyła mi jakaś kobieta. Była gustownie ubrana w brązowy sweter, spodnie pod kolor i mokasyny na gumowej podeszwie. Włosy obcięte do ramion, makijaż prezenterki telewizyjnej. I szczery uśmiech. Idealnie pasowała do Allena. Podejrzewałam, że natychmiast zapomnę wszystko, co mi powie, a za pół godziny nie będę mogła przypomnieć sobie, jak wygląda.