Pamietnik narkomanki

Mój lęk jest we mnie, nie mogę go pokonać, musiałabym powalić siebie. Psychiatra traktuje mnie jak osobę chorą. Kilka ostatnich wierszy też jest chorych i pełnych wszechobecnego i niepojętego smutku.

Wziąć się w garść, podnieść się z bruku, z kolan, spojrzeć do góry, a nie wciskać się w głąb ziemi, która i tak kiedyś się rozstąpi.

Dziesięć lat abstynencji to pełne zaleczenie. To jeszcze trochę czasu dla mnie, chociaż nigdy nie wierzyłam w statystyki. Gdyby tak było, umarłabym już wiele razy.