Pamietnik narkomanki

Anna czeka na mój list i często o mnie myśli.

Nieustannie odkrywam w sobie coś nowego, teraz mogę, to robić, jestem trzeźwa. To czas wielkich pytań i wątpliwości.

Znowu mam zapalenie pluć.

Są to strome schody do nieba, wąskie i bez oparcia. Możesz iść prosto w górę, nie oglądając się za siebie. Kiedy utracisz równowagę, zranisz się boleśnie lecąc w dół. I zaczynasz wędrować od nowa, jeżeli masz jeszcze siły. Nie możesz się zatrzymać – nie da się żyć ani ustać na żadnej krawędzi, trzeba kroczyć lub spadać. I tak do końca życia.