Polka

Za pomocą feng shui pozbyliśmy się sąsiadów. Mieszkanie nawiedzają tylko w weekendy. Możemy wrzeszczeć i słuchać muzyki. Kochać się w łazience bez zagłuszania bulgotem wody. Wokół absolutna cisza. Ludzie za oknem są niemym kinem: biegają, otwierają usta i nic nie słychać.

Zagapiłam się, postawiłam filiżankę w powietrzu. Chwilę zawisła, nie dowierzając, że można ją, kruchą krewną Rosenthalów, tak brutalnie potraktować. Zemdlała z wrażenia, zrobiła się jeszcze przezroczystsza i rozsypała w porcelanowy proch.

Minęły dwa tygodnie. List ze szpitala. Otwieram ostrożnie, na pewno nic złego, zawiadomiliby wcześniej… Moje nienajczystsze sumienie w białej kopercie.

Ze strachu fotografuję całą stronę jednym spojrzeniem: Down – nie, inne schorzenia – nie.

Zdrowe! „Płeć dziecka będzie znana 10 XI. Telefon kontaktowy…”

– Piotr, list ze szpitala… – budzę go.

– W porządku? Wiedziałem – spokojnie zasypia.

Biegnę do lasu. Świergolę z ostatnimi ptakami. Przemawiam do brzucha, przepraszam… Bezładnie wywijam rękami, powtarzając figury tai – chi. Nie mogę się skupić, zamiast harmonijnie ćwiczyć, tańczę z radości.

Pijany mózg wyświetla halucynację: na polanie pojawia się skośnooki mnich buddyjski. Idzie w moją stronę. Piotr miał chyba rację, mówiąc, że Maleństwo jest zemstą Tybetu (ziołowe tabletki na „raka”, które brałam w lipcu od dalekowschodnich uzdrowicieli z Warszawy).

– Halo! – kłaniam się zjawie, wcieleniu moich przeczuć.

Mnich ma pod pomarańczową „sutanną” ciepłą koszulę w kratę. Przyjechał z Birmy na zaproszenie szwedzkiej rodziny, potrzebującej wsparcia duchowego. Gospodyni choruje na raka piersi. Mnich mieszka w leśnej chatce i uczy się prowadzić traktor, spychający kloce pociętych świerków. Czeka na pierwszy śnieg, pierwszy w jego życiu.

Zaglądam do mądrej książki Ciąża. 40 kolejnych tygodni. Co dalej? Dziecko jest zdrowe… wcale nie. Dobre wyniki z badań prenatalnych wcale nie gwarantują zdrowia dziecka i matki. W książce wyliczają, tydzień za tygodniem, co nam grozi, zanim minie dziewiąty miesiąc: borelioza, zakrzepica żył, smółka (zielona), fibronektyna, talasmenia. Wybór nazw większy niż imion w kalendarzu. Kurczę, przeszłam wszelkie badania niby slalom z przeszkodami, a tu się okazuje, że to dziewięciomiesięczny maraton hipochondryków? Wrzucam poradnik – straszak do lodówki, gdzie trzymamy stare, nieczytane książki.