Cukiereczki
Cukiereczki читать книгу онлайн
Najg?o?niejszy debiut literacki ostatnich lat w Chinach – historia szalonej mi?o?ci, buntu i upadku, rozgrywaj?ca si? u schy?ku XX wieku w mrocznym, podziemnym ?wiecie chi?skich nocnych klub?w, drobnych gangster?w, narkotyk?w i prostytucji.
Hong, wra?liwa i niepokorna siedemnastolatka, rzuca szko?? – co w ?wczesnych Chinach oznacza?o rezygnacj? z ?yciowych perspektyw – i wyje?d?a z rodzinnego Szanghaju. W rozkwitaj?cym w?wczas mie?cie Shenzhen do?wiadcza prawdziwych niebezpiecze?stw, rozpoczyna karier? szansonistki, poznaje, co to narkotyki, seks i alkohol, wreszcie spotyka Saininga, m?odego muzyka, i w jej ?ycie wdziera si? wielka mi?o??. Razem zanurzaj? si? w szale?czy rytm ciemnej strony miasta.
Ksi??ka Mian Mian, obrazoburcza i wywrotowa, nazwana przez chi?skich cenzor?w „?wiadectwem duchowego brudu”, przypominaj?ca swym gor?czkowym rytmem powie?ci Jacka Kerouaca, jest jednocze?nie przejmuj?c?, wyj?tkowo osobist? opowie?ci? o m?odzie?czych rozczarowaniach i samotno?ci.
***
Zakazana w Chinach powie?? m?odej, skandalizuj?cej autorki! Chiny, prze?om lat osiemdziesi?tych i dziewi??dziesi?tych. Siedemnastoletnia Hong porzuca renomowan? szko?? i wyje?d?a z Szanghaju, by pracowa? jako piosenkarka w nocnych klubach. Trafia do miasta Shenzhen, le??cego w specjalnej strefie ekonomicznej. Do Shenzhen najszybciej docieraj? elementy kultury zachodniej? idole muzyczni, styl ?ycia, u?ywki, powstaj? coraz to nowe podejrzane lokale, kwitnie prostytucja, handel narkotykami, zorganizowana przest?pczo??. Hong wi??e si? z m?odym muzykiem, Sainingiem, z kt?rym wiedzie cyga?skie ?ycie, pe?ne wra?e? i rozczarowa?. Podr?? przez chi?ski p???wiatek staje si? dla bohaterki okazj? do odkrycia w?asnych pragnie?, osi?gni?cia dojrza?o?ci. Mian Mian w bezkompromisowy i niezwykle szczery spos?b opisuje poszukiwanie przez Hong w?asnej warto?ci i godno?ci w ?wiecie podobnych do niej outsier?w. Cukiereczki to jednocze?nie jedyny w swoim rodzaju obraz wsp??czesnych Chin? barwnych, t?tni?cych ?yciem, czerpi?cych wzory z zachodniego ?wiata, a przede wszystkim dalekich od znanej nam z reporta?y szarej rzeczywisto?ci komunistycznej. W tej ?wietnie napisanej powie?ci jedyn? broni? masowego ra?enia jest zachodnia popkultura.?Washington Post? By? mo?e Mian Mian jest najwi?ksz? nadziej? chi?skiej literatury. W jej opowie?ciach pojawiaj? si? tematy kluczowe dla zrozumienia do?wiadcze? ca?ej generacji? seksualno??, narkotyki, otwieranie si? Chin na ?wiat.
Внимание! Книга может содержать контент только для совершеннолетних. Для несовершеннолетних чтение данного контента СТРОГО ЗАПРЕЩЕНО! Если в книге присутствует наличие пропаганды ЛГБТ и другого, запрещенного контента - просьба написать на почту [email protected] для удаления материала
Jest rok 1999 i wciąż co noc zasypiamy w jednym łóżku, dzieląc się jedną parą słuchawek. On od czasu do czasu masturbuje się rano, patrząc na kreskówkowy rysunek, przedstawiający japońską licealistkę. Nazywa ją swoją dziewczyną. Przynajmniej tak mi opowiada, bo nigdy nie miałam okazji tego zobaczyć.
Moje pisarstwo postawiło mnie w skrajnie nieprzyjemnej i zawiłej sytuacji. Mam wielkie wzięcie, ale bynajmniej nie z powodów literackich. Ja tylko napisałam o dzieciakach z socjalistycznego kraju, które brały mnóstwo narkotyków, i Bóg jeden wie, jaki był prawdziwy skład tych chemikaliów, bo wcale ich to nie rajcowało – zrobiły się tylko totalnie pokręcone. Nasze idiotyczne doznania po narkotykach były całkowicie zdeterminowane przez naszą edukację. Nasze umysły były puste, a narkotyki nie potrafiły dać nam wyobraźni. Nie potrafiliśmy odczuwać przyjemności, więc uzyskaliśmy tylko zbiorowe unicestwienie nas samych. Owszem, to ja napisałam te opowiadania, lecz wszystko to, co nas czeka, okaże się jeszcze bardziej bezsensownym rytuałem. Dzieje się mnóstwo dziwnych rzeczy. Świat jest pełen kanciarzy i szarlatanów. To żałosna, materialistyczna epoka. Zadaję sobie pytanie: „Dlaczego chcesz pisać?”
Zaczęłam planować imprezy taneczne na wielką skalę. Chciałabym zobaczyć tysiąc samotnych nieznajomych, tańczących radośnie na mojej imprezie. Wydaje mi się to znacznie bardziej realne niż pisanie, ponieważ uważam, że Chińczycy potrzebują tańca – potrzebują otworzyć swoje ciała. Chcę porwać wszystkich do tańca, a jeśli nie będą chcieli tańczyć, nakłonię ich do tego podstępem.
W weekendowe noce Saining i ja zamieniamy się w „towarzyszy z polowania”. Zawsze wychodzimy razem w weekendy, zabierając ze sobą nasze wspólne złudzenia. Odkąd usłyszeliśmy, że prowincjonalna policja zamierza wkroczyć do klubów i robić wszystkim Chińczykom badanie moczu, baliśmy się już brać ekstazę.
Mimo to nawalaliśmy się w każdy piątek i sobotę, potem całą niedzielę spaliśmy, nic nie jedząc, w poniedziałek byliśmy otumanieni, we wtorek smutni, w środę wracaliśmy do formy, a kiedy przyplątywał się czwartek, zaczynaliśmy myśleć o piątku. Nawijanie bzdur do Saininga w stanie zakręconym jest naprawdę super. Czasem gramy razem na gitarze, nagrywając się na magnetofon. Te wszystkie rozproszone fragmenty, które właśnie przeczytaliście, stworzyliśmy wspólnie – tak właśnie były nagrane na taśmie.
