Pamietnik narkomanki

Budzę się rano na więziennej pryczy. Dziwne to wszystko. Nawet znoszę to dosyć spokojnie. Siedzimy wszystkie cztery wpatrzone w siebie albo w ścianę. Klawisz co jakiś czas nas sprawdza. Dają nam jeść 3 razy dziennie i wegetujemy sobie. Nie myślę o niczym. Ani o przeszłości, ani o tym, co będzie. Nie myślę nawet o tym, co teraz. Chyba nie dociera do mnie, że mnie zamknęli. Tylko czasami chwyta mnie straszny lęk, boję się panicznie, tylko nie wiem czego. Wtedy wydaje mi się, że zaraz umrę albo zwariuję. Rzeczywistość jest bańką mydlaną. Gdy mocniej odetchnę, wszystko zniknie. Prawdziwą zmorą jest brudna, pokrwawiona strzykawka. To, co po nas zostaje. I jakiś żal w sercach najbliższych. Po wielkiej pustce, jaką im stworzyliśmy.