Pamietnik narkomanki

Poszłam do Alfy. Odebrałam część swojego ćpania. Patrzył na mnie ironicznie, na ćpuna z maturą. On też kiedyś zrobił maturę, tylko chyba tego nie pamięta.

Był mocno przygrzany, coś bełkotał o Bogu i o szczęśliwej drodze. Na tej drodze to on chyba już jest, prosto do nieba. Bo narkomani mają piekło na ziemi, czyściec przechodzą w momencie śmierci, cała trucizna uwalnia się w ostatnim oddechu. I potem mają swoją wymarzoną, wyczekaną i wyćpaną szczęśliwość.

Zrobiłam sobie zastrzyk przy nim. Nagle drgnął mocniej, spojrzał dziwnie na mnie i zaczął płakać. Ale mnie to już nie ruszało. Wracając do domu, zaczęłam rzygać na ulicy, po bramach, gdzie się dało. Moje ciało trochę odzwyczaiło się od majki. Nie miałam już czym rzygać i męczyłam się bardzo. Za dużo sobie wzięłam. To przez Alfę. Rozklejony narkoman to najgorsze, co może być na świecie.