Diabelska cena

Mocno, lecz niespodziewanie łagodnie Julian pochwycił kostki Emeliny i przyciągnął ją do Siebie. Leżała przed nim bezwładnie, a on klęczał między jej udami i patrzył na nią z ogniem w oczach.

– Czy myślałaś, że pozwolę ci uciec ode mnie, kochanie? – Powoli opadł na nią, przepalając jej ubranie swoim gorącym dotykiem. Próbowała się poruszyć pod jego ciężarem, ale nie mogła. Julian otoczył jej twarz szorstkimi dłońmi.

– Potrafisz być bardzo arogancki, Julianie – oskarżyła go gardłowym głosem, spod wpółopuszczonych powiek patrząc na jego ściągniętą twarz. Jej tętno, przedtem przyspieszone z powodu wyścigu, teraz dudniło z podniecenia. – Arogancki i niewychowany.

– Przy tobie zmieniam się w jaskiniowca – przytaknął, chowając twarz w zagłębieniu jej szyi. – A jeśli mamy się obrzucać obelgami, to też mógłbym poczynić kilka uwag na temat twojej inteligencji, czy też raczej jej braku! Nigdy więcej nie rób czegoś takiego, jak dzisiaj. Słyszysz mnie, Emmy?

– To był mój plan i nadstawiałam swojego karku – zauważyła ostrożnie. Przyszło jej do głowy, że martwił się o nią o wiele bardziej, niż się spodziewała.

– Pamiętaj, że twój uroczy kark należy do mnie! Mam do niego prawo, dopóki nie spłacisz swojego długu!

Oczy Emeliny rozszerzyły się z oburzenia.

– Długu! Tylko o to się martwisz? Czy będę żyła wystarczająco długo, by ci zapłacić? Ty samolubny draniu! Jeśli wydaje ci się, że po tym, co powiedziałeś, zaciągniesz mnie do łóżka, to chyba masz źle w głowie!

– Emmy, Emmy – łagodził Julian z humorem.

– Dobrze wiesz, że jesteś ze mną w łóżku dlatego, że ja tego chcę i potrafię sprawić, byś ty też tego chciała. Zapomnij teraz o długu i kochaj się ze mną.

Uciszył jej dalsze protesty mocnym pocałunkiem. Całował ją, aż zakręciło jej się w głowie. Trzymał jej twarz w dłoniach i jednocześnie więził jej ciało swoim.

Emelina rozluźniła się z nieświadomym westchnieniem poddania. Ten mężczyzna potrafił rozbudzić w niej namiętność. Przez kilka ostatnich dni tęskniła do dotyku jego rąk na swoim ciele, jak jeszcze nigdy w życiu nie tęskniła do żadnego mężczyzny. Podniosła rękę i w mroku przesunęła palcami po jego posrebrzonych skroniach. Nogami niespokojnie oplotła jego nagie uda. W tej chwili była pewna, że jest tu, gdzie pragnie być. Dlaczego miałaby opierać się temu co nieuniknione?

– Ach, Emmy. Jesteś taka miękka, ciepła i doskonała – szeptał Julian, czując jej reakcję. – Ścigałbym cię po całym świecie, a nie tylko przez krótką ulicę.

Emelina poruszyła się pod nim z dreszczem podniecenia. Czuła przy sobie jego nagie ciało i pragnęła, by Julian ją także rozebrał. Napięcie miedzy nimi powstawało tak łatwo! Potrzebowała jedynie jego dotyku i świadomości, że on jej pragnie.

– Czy mnie potrzebujesz tak jak ja ciebie? – spytał prowokująco. – Powiedz mi o tym – poprosił. Jego dłoń wśliznęła się pod jej czarny sweter i znalazła pierś.

– Chcę usłyszeć, jak to mówisz.

– Pragnę cię, Julianie! – Zadrżała, gdy lekko pieścił czubek jej piersi wnętrzem dłoni. Przesunęła palcami po jego nagich ramionach.

– Chcę, żebyś mi powiedziała, jak bardzo mnie pragniesz. Co czujesz, gdy cię tak dotykam? – nalegał.

Emelina niespokojnie poruszyła głową. Z zamkniętymi oczami wczuwała się w rozkoszne wrażenia przebiegające przez jej ciało.

– To aż boli, Julianie. Nigdy nie wiedziałam, co to jest bolesne pragnienie, dopóki nie spotkałam ciebie – wyznała.

Uklęknął między jej rozsuniętymi nogami. Rozchyliła powieki i zobaczyła, że patrzy na nią z namiętną intensywnością.

– Julianie?

– Rozbierz się dla mnie, kochanie – poprosił gardłowym głosem. – Zdejmij dla mnie dżinsy. Chcę patrzeć, jak przygotowujesz się do pójścia ze mną do łóżka.

Emelina zawahała się, nagle onieśmielona. Nie była pewna, czy pod ciężarem jego spojrzenia będzie w stanie się poruszyć. Łatwiej było pozwolić jemu przejąć inicjatywę. Jeśli rozbierze się sama, będzie to kolejny dowód zaangażowania, gest akceptacji.

Ale przecież i tak już zaakceptowała go jako kochanka! Jaki sens miało wycofywanie się teraz? Powoli jej ręce powędrowały do zapięcia spodni.

– Nie patrz tak na mnie – błagała, rozpinając suwak.

– Denerwuję się!

– Aja przy tobie tracę głowę – odparł. Odsunął się, by zrobić jej miejsce. Gdy niezręcznie zsunęła spodnie do kostek, Julian wyciągnął rękę i leciutko dotknął wrażliwego wnętrza jej uda. Emelina miękko zaczęła powtarzać jego imię. Prowokująco wyciągnęła ramiona i znów go do siebie przyciągnęła.

– Jeszcze majtki – przypomniał jej, przesuwając palcem po kawałku nylonu, ostatnim fragmencie jej ubrania.

– Co za bestia! – Uniosła jednak biodra wyżej. -Jestem tylko mężczyzną, który bardzo cię pragnie.

I myślę, że ty też mnie pragniesz. Czuję, jaka jesteś wilgotna i gorąca, kochanie. Jesteś takim zmysłowym stworzeniem. Boże, Emmy, rozbierz się do końca!

Pod wrażeniem pożądania płonącego w jego oczach Emelina drżącymi palcami z trudem zdjęła ostatni fragment swego ubrania.

– Moja słodka Emmy! – Ze stłumionym okrzykiem pragnienia Julian wszedł w nią głęboko. Emelina westchnęła głośno i mocniej przytuliła się do niego.

Julian powoli ustanowił rytm, który podtrzymywał gromadzące się w niej napięcie aż do chwili, gdy zaczęła mieć wrażenie, że wybuchnie. Słuchała podniecających słów, które szeptał z ustami przy jej szyi i w zapamiętaniu powtarzała niektóre z nich.

– Trzymaj mnie mocno, kochanie – poprosił Julian, wyczuwając, że przebiegający przez nią prąd przybiera na sile. – Trzymaj mnie mocno i niech się dzieje, co chce!

Emelina poddała się ekstazie, nie zdając sobie sprawy, że jej paznokcie pozostawiają czerwone ślady na jego ramionach. Gdy wyprężyła się pod jego ciałem, Julian podniósł głowę i patrzył na emocje odbijające się na jej twarzy. Nie był już w stanie kontrolować się ani chwili dłużej.

Patrzył na nią nadal, gdy w jego ramionach wracała do przytomności. Odsunął z jej twarzy kosmyk włosów. Otworzyła oczy i napotkała jego wzrok.

– Tu jest twoje miejsce, Emmy. Tu, w moich ramionach. Nigdy więcej nie próbuj ode mnie uciekać. I tak pobiegnę za tobą.

– Naprawdę, Julianie?

Julian westchnął. Jak by zareagowała, gdyby jej powiedział, czego postanowił żądać jako zapłaty za jej zobowiązanie? Czy próbowałaby się kłócić i targować, zanim by się zgodziła? Czy też próbowałaby uciec, wolałaby ucieczkę niż wyrok, który miał zamiar na nią nałożyć?

Nie, pomyślał z głębokim zadowoleniem. Nie ucieknie. Może będzie wściekła, sytuacja, w której się znajdzie, może ją oburzyć, ale jego Emmy spłaci swój dług.

Miał to jak w banku.

– Wyglądasz, jakbyś był bardzo z siebie zadowolony – zauważyła Emelina, unosząc głowę leżącą w zgięciu jego ramienia.

– Bo jestem – odrzekł szczerze, pochylając się i całując ją w czubek nosa. – I to w dodatku dzięki tobie.

– Naprawdę?

– Mhm. Lubię, gdy udaje mi się wyłożyć mój punkt widzenia w tak satysfakcjonujący sposób – uśmiechnął się leniwie.

– Często to robisz? – zapytała lekko.

Uśmiech zniknął z jego twarzy, zastąpiony uważnym spojrzeniem.

– A jak myślisz?

Z jakiegoś powodu Emelina potraktowała to pytanie bardzo poważnie.

– Myślę, że nie – odrzekła powoli. – Nie wydaje mi się, byś używał seksu do kontrolowania kobiety. Nie w ostatecznym rozrachunku.

Spojrzał na nią z zainteresowaniem.

– Dlaczego nie?

– Bo to nie jest broń, na której można polegać, a ty masz dosyć inteligencji, by to rozumieć. Wiesz, że lojalności i zaangażowania, których oczekujesz od kobiety, nie można kupić za seks.

– Masz dzisiaj bardzo filozoficzny nastrój – stwierdził. – Ale to prawda. – Wydawał się nieco rozczarowany, że nie może użyć tej akurat broni.

– A wolałbyś, żebym obiecała robić, co zechcesz, tylko dlatego, że jesteś dobry w łóżku? – zapytała zaczepnie.

– Wtedy wszystko byłoby prostsze.

– Ale ja okazałabym się dosyć płytką istotą, zdaną na łaskę i niełaskę własnych namiętności – zauważyła chłodno.

– Zamiast tego jesteś zdana na łaskę i niełaskę własnego poczucia honoru, prawda? – odparował.

– Co to ma znaczyć? Leniwie przesunął dłonią po jej ciele.

– Któregoś dnia ci to wyjaśnię. Wkrótce. Śpij już, Emmy. Rano porozmawiamy o tym, co trzeba zrobić dalej.

Emelina ziewnęła szeroko i naraz poczuła się bardzo zmęczona.

– O Leightonie i jego gangu? -I o twoim bracie. Ma prawo wiedzieć, co się tu zdarzyło. Dalsze działanie będzie zależało od niego.

– Masz jakiś plan? – zapytała sennie.

– Powiem ci o tym rano. – Przytulił ją do siebie i nakazał zasnąć. Ale jeszcze długo po tym, gdy ona już ucichła w jego ramionach, Julian leżał bezsennie w mroku i rozważał jej słowa. Emelina miała rację. Wiedział, że nie może jej kontrolować za pomocą seksu. Nic by mu z tego nie przyszło. Czy podejrzewała, w jaki sposób zamierzał uzyskać nad nią kontrolę? Prawdopodobnie nie. Patrzył na cienie na suficie i oceniał ryzyko, jakie chciał podjąć.

Pierwsze słowa, jakie Julian wypowiedział następnego ranka, zaskoczyły Emelinę. Stał pod prysznicem, a ona właśnie podawała mu kubek z kawą, gdy odezwał się:

– Dziś po południu pojedziemy do Seattle. Przedtem posłuchamy tych taśm.

– Do Seattle! Dzisiaj?

– Emmy, mówię to z wielką przykrością, ale twoja kawa wcale się nie poprawia. Wydaje mi się, że za mało się starasz.

– Powiedz mi, po co jedziemy do Seattle.

– Chcę porozmawiać z twoim bratem.

– Dlaczego, Julianie? – Jej głos zabrzmiał poważnie.

– Mówiłem ci wczoraj wieczorem. Ma prawo do tego, żebyśmy z nim uzgodnili, co robić dalej. Jest kilka możliwości.

– Nie wydaje mi się, Julianie.

– Emmy, dobrze wiesz, że nie masz prawa podejmować za niego takiej decyzji -powiedział łagodnie.

– Wiem. Zgadzam się, że to zależy od Keitha. To on jest ofiarą tego szantażu. Ale chyba nie chcę, żebyś z nim rozmawiał o tej sytuacji lub dawał mu jakieś rady.