Polka

Czy się boję porodu? Wydaje mi się równie możliwy, co urodzenie przez pępek. Nawet spodobał mi się brzuch. Zajmuje połowę mnie. Jest w tym swoim bezkształcie, zawieszeniu na biodrach, bezbronnie niemowlęcy. Łysy z zaciśniętym we śnie okiem pępka. Pietuszka ustawił mnie pod błękitną ścianą w salonie i obstrykał canonem.

– Dokumentalnie – zaznaczył.

Religijnie: Canon to po japońsku Budda Miłosierdzia. Cyk, cyk, fotograficzna mantra.

Oglądamy nowe odcinki Miasteczka. Pokryć je sepią i przedwojenne kino. Większość polskich filmów wygląda podobnie, wszystkie seriale. Z innej epoki.

Wychodzę, nie mogę patrzeć na wyczyny naszej Gwiazdy. Pocięła tekst, pozmieniała sceny. Mianowała się prezydentową – podpisuje dokumenty, załatwia sprawy, do których zupełnie nie pasuje jej rola. Stek bzdur, przykryty uroczym uśmiechem. No – jest piękna, cudnie gra, ale… może kiedyś nauczę się tej pobłażliwości, kiedy Pola napaprze mi na obrazek, a ja, zamiast dać jej w tyłek, rozbrojona wdziękiem ucałuję w brudne łapki.

Ksiądz, specjalista od sekt, obserwował kilka lat Marilyn Mansona. „Na wskroś satanista” – ostrzegł telewidzów. Chyba najwyższy stopień satanizmu w polskim Kościele – „na wskroś”. Nie ma już czego ratować, po augustiańsku oddzielać czystej duszyczki od jej przywar. Popaćkany makijażem, w dziwacznych szkłach kontaktowych, wzbudzający bardziej litość niż przerażenie Manson – deprawatorem młodzieży. W Szwecji uważają, że przypomina postać z komiksu. Byli rozczarowani, że na koncercie w Sztokholmie nie zaskoczył żadną nowością. Przebrany za seryjnego mordercę, biskupa, pokrzywdzona androgina, ratował się niezłą muzyką, bo image ma już dość oklepany.

W Polsce dyskusja poważnych facetów, czy pozwolić mu na satanizujący (diabeł z komiksu) koncert w Warszawie. Prawdziwi sataniści, deprawujący duszyczki mojego pokolenia, siedzą w Sejmie, wygrzewają się w świetle reflektorów telewizyjnych. Uznać to za nawrócenie, wybór światłości medialnego zbawienia?